του Βασίλη Καυκόπουλου Τιμής και Μνήμης ένεκεν στον Κώστα Παπασπυρόπουλο
Σαν νεαρός ξεκινούσα την όμορφη, αλλά με πολλές δυσκολίες, δημοσιογραφική μου πορεία, εκεί στην ιστορική Πελοπόννησο τής οδού Υψηλάντου πλησίον τής Γεροκωστοπούλου και τής Παντάνασσας, με υποδέχτηκαν με χαρά και πολλήν αγάπη μερικοί δημοσιογράφοι και άνθρωποι τού τύπου – αληθινοί άρχοντες τής Πάτρας μας! Όπως ο σπουδαίος συγγραφέας Γιάννης Καραλής, ο λατρευτός μου ποιητής Γιάννης Ανδρικόπουλος (ο ποιητής τού Αιγίου), ο αείμνηστος Γιάννης Αδαμόπουλος (δ/ντής σύνταξης τότε), ο αγαπημένος όλων τών παλιών Πατρινών – και μάλιστα ιδιαίτερα τού πατέρα μου, λόγω τών δυνατών Χρονογραφημάτων του – Θανάσης Γκόβας, αλλά και ο προχθές μεταστάς Κώστας Παπασπυρόπουλος! Ας μού επιτραπεί, με πολλήν συγκίνηση να καταθέσω με δυό λόγια καρδιάς, την ευγνωμοσύνη μου προς τον φίλο Κώστα, τον κυρ Κώστα μας όπως τον αποκαλούσαμε εμείς οι νεώτεροι…
Η ευγένεια την οποία κόμιζε προς όλους μας ο Κώστας, το χαμόγελο, η πηγαία καλωσύνη, αλλά και η έμπρακτη στήριξη προς τούς “νεοσσούς” τής εφημερίδας ήσαν για μένα πρωτόγνωρες καταστάσεις, που με συγκλονίζουν και με διακρατούν μέχρι και σήμερα! Εάν θέλαμε κάτι από την διοίκηση τής εφημερίδας, πρώτα το συζητούσαμε με τον Παπασπυρόπουλο… Ήταν το αποκούμπι μας! Ο συναδελφικός θησαυρός μας! Ποτέ δεν κακολόγησε, ποτέ δεν συκοφάντησε, ποτέ δεν μετέφερε κάποιο μυστικό μας, μα πάντα προσπαθούσε να καταστεί ο γεφυροποιός! Τίμιος και αντικειμενικός δημοσιογράφος, μάς αφήνει ως παρακαταθήκη το τίμιο περπάτημά του, την ευλάβειά του προς τα Θεία και την γνώση του για μιά δημοσιογραφία άλλου, πλην όμως εκπάγλου κάλλους και ανώτερου επιπέδου. Το οποίον μάς λείπει…
Βλέπετε, τότε, η δημοσιογραφία ήταν η δίδυμη αδερφούλα τής λογοτεχνίας! Μάς είσαι πολύτιμος, Κύριε Κώστα μου… Μάς λείπεις, Κύριε Κώστα μου… Από τα βάθη τής καρδιάς μου, δέξου την ευγνωμοσύνη μου! Καλό Παράδεισο να έχεις!…
