Αυτή τη φορά η Έλλη Τρίγγου είναι η μάγισσα στη «Μάγισσα», τη σειρά που σκηνοθετεί ο Λευτέρης Χαρίτος σε σενάριο των Μελίνας Τσαμπάνη και Πέτρου Καλκόβαλη.
«Κάπως αυτή η ηρωίδα είναι ένας πυρήνας και γύρω της ξεδιπλώνονται οι ιστορίες δύο οικογενειών και του τόπου τους, ενώ σιγά-σιγά αποκαλύπτεται και. η προσωπική της ιστορία», λέει η Έλλη στο Marie Claire σε μία σπάνια ανάπαυλα από τα γυρίσματα, που θα διαρκέσουν μέχρι τoν Φεβρουάριο, σύμφωνα με την παραγωγή, αφού η σειρά θα ολοκληρωθεί σε 72 επεισόδια.
Σειρά σε ιστορικό πλαίσιο έχουμε ξαναδεί. Αυτή τη φορά, στη «Μάγισσα», τη διαφορά κάνει το μεταφυσικό στοιχείο;
Αυτό ήταν το τυράκι για μένα, αυτό με μάγεψε.
Γιατί;
Αντιλαμβάνομαι το μεταφυσικό στοιχείο ως προέκταση του φυσικού, ως μέρος του. Το μεταφυσικό είναι το κομμάτι του φυσικού που απλώς δεν το έχουμε ακόμη αντιληφθεί, δεν το έχουμε βάλει σε λόγια. Ο ψυχισμός και ο νους μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα πάντα γύρω μας, τη φύση, τα ζώα, τους άλλους ανθρώπους – είμαστε ένα σύστημα. Πιστεύω πως όλοι έχουμε δυνατότητες που στο πέρασμα των χιλιετιών έχουν κατασταλεί, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, γιατί ένας άνθρωπος ο οποίος χρησιμοποιεί μόνο ένα μικρό κομμάτι των δυνατοτήτων του είναι πολύ πιο εύκολα χειραγωγήσιμος από έναν άλλο που φτάνει σε άλλα επίπεδα αυτογνωσίας και ενσυνειδητότητας, ξέρει ποιος είναι και έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του.
Εχεις συνειδητοποιήσει ότι μετά από αυτή τη σειρά γίνεσαι κι εσύ σημείο αναφοράς σε μία μακρά παράδοση της ποπ κουλτούρας με ηρωίδες μάγισσες; Ποια είναι η πρώτη που σού έρχεται στο μυαλό;
Οι πρώτες που σκέφτομαι είναι οι τρεις φανταστικές ηρωίδες στην τηλεοπτική σειρά «Οι Μάγισσες» (Charmed), εμείς τις φωνάζαμε τότε «Οι Μαγευτικές», που την έβλεπα μικρή και με ιντρίγκαρε πολύ. Αυτή είναι μία ανάμνηση, αλλά και όσες μάγισσες θυμάται ένα παιδί από τα παραμύθια. Μετά όμως ήρθαν και στη ζωή μου άνθρωποι, τους ελκύω μάλλον, που βλέπουν τη ζωή πιο διεισδυτικά. Και μέσα από τέτοιες συναντήσεις και εμπειρίες έχω καταλάβει ότι στ’ αλήθεια η μαγεία βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Κάτι που είχα ακούσει και μου άρεσε πολύ είναι ότι κάθε απόφασή μας είναι μία πράξη μαγείας. Κάθε φορά που παίρνεις μια απόφαση, γίνεσαι εσύ ο ίδιος ένας μικρός μάγος. Μετά, αυτό μπορεί να γίνει όλο και πιο στοχευμένα, να το οραματιστείς, να το φανταστείς, να δημιουργήσεις τις συνθήκες και, τελικά, να το κάνεις πραγματικότητα. Αυτό δεν κάνει κι ένας μάγος;
Τη μάγισσα όμως δεν την έχουμε ταυτίσει με την ανυπότακτη γυναικεία φύση; Με τη θηλυκότητα που μπορεί να γίνει επικίνδυνη και γι’ αυτό πρέπει να τιθασευτεί, να τιμωρηθεί, να βρίσκεται υπό έλεγχο;
Σίγουρα το να μπορεί μία γυναίκα να σε καθοδηγήσει, να σου δώσει συμβουλές, να προβλέψει κάτι, να γνωρίζει τη δύναμη των βοτάνων ή να έχει πρόσβαση σε κάθε είδους γνώση, όλα αυτά μοιάζουν απειλητικά στις πατριαρχικές κοινωνίες. Σχετίζεται άμεσα και με τον καπιταλισμό αυτό, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Οι μάγισσες ήταν συνήθως φτωχές γυναίκες που επιβίωναν χάρη σε αυτές τις ιδιαίτερες γνώσεις τους ή κάποιες απρόσμενες ιδιότητάς τους. Το σύστημα δεν ήθελε να δώσει σε αυτές τις γυναίκες που βρίσκονται στην άκρη της κοινωνίας χώρο για να αποκτήσουν δύναμη και χρήματα. Από την απόρριψή τους από το κοινωνικό σύστημα προέκυψε και το αρνητικό πέπλο που τις ντύνει με τις κατάρες και την εκδίκηση.
Η ηρωίδα που υποδύεσαι είναι, στο βαθμό που μπορείς να αποκαλύψεις, ένα ανυπότακτο στοιχείο;
Μέχρι να αντιληφθεί τις δυνάμεις της η Θεοφανώ είναι απολύτως υποταγμένη στη μοίρα της και στην οικογένεια που την έχει σώσει από την ορφάνια. Της συμβαίνει κάτι που αρχικά την τρομάζει, αλλά στη συνέχεια καταλαβαίνει ότι με το χάρισμά της μπορεί να βοηθήσει και τους άλλους και τον εαυτό της. Μαθαίνοντας όλο και περισσότερα πράγματα γι’ αυτό που της συμβαίνει, αλλά και το αινιγματικό παρελθόν της, αποκτά όλο και περισσότερη δύναμη. Μένει να δούμε πώς θα τη χρησιμοποιήσει.
