Την απώλεια της Νικολίτσας Γιδά – Βλάντη, γνωστοποίησε το Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, με ανακοίνωση που ανήρτησε στη σελίδα του, στο facebook.
Στην ανακοίνωση αναφέρεται:«Έφυγε από τη ζωή η Νικολίτσα Γιδά-Βλάντη
Γεννήθηκε στην Κερπινή Καλαβρύτων απ’ το Βασίλειο Γιδά και τη Γαρυφαλιά Κόλλια απ’ τους Ρωγούς. Είχε τέσσερα αδέλφια, το Σπήλιο, τον Παναγιώτη (εκτελέστηκε) την Ειρήνη και τη Βασιλική. Πτυχιούχος της Αρσακείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Πατρών εργάστηκε ως δασκάλα σε Δημοτικά Σχολεία της περιφέρειας και της πόλης των Πατρών, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Το 1966 παντρεύτηκε το Γεώργιο Βλάντη, δικηγόρο απ’ το Καστέλι Καλαβρύτων, και απέκτησαν δυο παιδιά, το Νικόλαο και το Βασίλειο.
Είχε βαθιά αγάπη για το χωριό της Κερπινή, καθώς και για τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου της. Υπήρξε ενεργό και δραστήριο μέλος της τοπικής κοινότητας και προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή του χωριού της.
Στις 08-12-1943, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς ο αδελφός της Παναγιώτης Γιδάς στην Κερπινή Καλαβρύτων..
“Το πρωί έφτασε το φοβερό μαντάτο: Οι άνθρωποί μας κείτονταν μακελεμένοι στου Γκρίντζου το χωράφι.
Βρέθηκα μαζί μ’ άλλα παιδιά έξω απ’ το νεκροταφείο. Τα παιδικά μας μάτια αντίκρισαν εικόνες φρίκης: Πτώματα παραμορφωμένα να μεταφέρονται στο κοιμητήριο πάνω σε σκάλες…
Θυμάμαι πως πέρασε από μπροστά μου μια σκάλα μ’ έναν νεκρό κι ένας απ’ αυτούς που την κρατούσαν με ρώτησε:
«Τον γνωρίζεις αυτόν, ποιος είναι;»
Ήταν ο Παναγιώτης, ο αδερφός μου… Το δεξί του χέρι ήταν ξυλιασμένο στον κρόταφο κι η χούφτα του γεμάτη από μυαλά…
Γέμισε το νεκροταφείο με σακατεμένα κορμιά. Ένας θρήνος, ένα αδιάκοπο μοιρολόι ακουγόταν παντού. Οι νέοι μας, τα παλικάρια μας, ασάλευτα, ξαπλωμένα εκεί. Γι’ αυτά δεν έμελλε ν’ ακουστούν του γάμου τραγούδια, παρά μόνο των μανάδων τους το πικρό μοιρολόι.
«Άφτιαχτα κι αστόλιστα» τα παραδώσαμε στης παγωμένης γης την αγκαλιά… Οι τραγικοί πατέρες δεν θα επέστρεφαν και δεν θα ξανάβλεπαν τα παιδιά τους…
Με χέρια, με ξύλα και με σίδερα ανοίχτηκαν στην παγωμένη γη του Δεκέμβρη τάφοι ρηχοί κι εκεί τ’ άψυχα κορμιά των ανθρώπων μας σκεπάστηκαν με λιγοστό χώμα, που το πότιζε το πικρό κι αστείρευτο δάκρυ των γυναικών, των μανάδων, των αδελφών. Η ζωή μας μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο. Έγνοια μας να στολίζουμε τους τάφους με ξύλινους σταυρούς και λουλούδια” Μαρτυρία Νικολίτσας Γιδά-Βλάντη Κραυγή-Το γυναικείο βίωμα της Καλαβρυτινής τραγωδίας
Έκδοση: Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος»
