Πιο συγκεκριμένα, η Μαρία Κοζάκου έγραψε:
«Eurovision τέλος. Είναι πολύ ωραίο να μπαίνεις σε μια περιπέτεια με μεγάλη χαρά και να βγαίνεις με ακόμα μεγαλύτερη.
Όπως είχα αποφασίσει από πέρσι, αμέσως μετά το Τορίνο, η φετινή χρονιά στο Λίβερπουλ θα ήταν η τελευταία μου στο ρόλο της παρουσίασης. Από το 2006, αρχικά μόνο για το ραδιόφωνο και από το 2011 και για την τηλεόραση, συμμετείχα στο μεγαλύτερο τηλεοπτικό γεγονός της κάθε χρονιάς και στο δημοφιλέστερο προϊόν που διαχειρίζεται η εθνική μας τηλεόραση. Η δουλειά του παρουσιαστή, έτσι όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι και έτσι το εφαρμόσαμε με τον Γιώργο και με την Τζένη, είναι αυτή του αγγελιοφόρου, όχι του πρωταγωνιστή.
Το μέλημά μας ήταν κάθε χρόνο, εκτός από την ακρίβεια της πληροφορίας, να τηρείται εκείνη η χρυσή ισορροπία στο σχόλιο και την ευγένεια/γενναιοδωρία για κάθε συμμετοχή. Όλοι έχουν όνειρα. Θέλαμε και πιστεύω καταφέραμε να κρατηθούμε μακριά από επικριτικές αναφορές, εξυπνακισμούς και φυσικά τη διάχυτη στο δημόσιο λόγο τοξικότητα. Και όσο περνούσαν τα χρόνια, προσπαθούσαμε ακόμα περισσότερο να σχολιάζουμε με ευγένεια ακόμα και γλυκύτητα, ώστε να κάνουμε τη διαφορά.
Ήταν όνειρό μου να μεταδώσω τη Eurovision από τότε που ασχολούμαι επαγγελματικά με το άθλημα. Γιατί η Eurovision ήταν πάντα για μένα μια ευκαιρία να γνωρίσουμε γλώσσες, πολιτισμούς, χρώματα, συνήθειες, ιδιώματα, νέα ταλέντα και κυρίως να καταργήσουμε τα σύνορα, να έρθουμε οι άνθρωποι, οι λαοί, οι χώρες πιο κοντά. Να ανοίξουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας –και ας πονούσαν κάποιες φορές- σε αυτά που απασχολούν κοινωνίες μακριά από εμάς. Να καταργήσουμε τα σύνορα και να δούμε πόσο μοιάζουμε».
Στη συνέχεια, η δημοσιογράφος συμπλήρωσε:
«Η σκηνή της Eurovision ήταν πάντα δεκτική και ανοιχτή στην ετερότητα πολύ πριν αυτή γίνει της μόδας. Αδιαφόρησε πρώτη για τον καθωσπρεπισμό, την ίδια ώρα που προωθούσε την πολιτική ορθότητα, αμφισβητώντας την παράλληλα. Μίλησε πολιτικά παρότι πολεμήθηκε ιδεολογικά. Χρησιμοποιήθηκε από κυβερνήσεις για προώθηση «ιδεών» άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με αποτυχία.
Όσο πιο λειτουργική και διαφανής είναι η Δημοκρατία, τόσο πιο καλλιτεχνική και ακομπλεξάριστη είναι η συμμετοχή της εκάστοτε χώρας. Οσο πιο ατελής η Δημοκρατία και άρα πιο εξαρτημένη η εκάστοτε δημόσια ραδιοτηλεόραση, τόσο πιο «κλειστή» και σοβαροφανής γίνεται η ιστορία των συμμετοχών της κάθε χώρας. Δεν είναι καθόλου τυχαία η απόσυρση από το διαγωνισμό χωρών που συντηρητικοποιούνται και απομονώνονται.
Eurovision τέλος λοιπόν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνους που μου έδωσαν την ευκαιρία και με εμπιστεύτηκαν και τους ευχαριστώ, ξέρουν εκείνοι. Από την αρχή ως και σήμερα. Το κριτήριο πάντα για μένα ήταν και είναι να συνεργάζομαι με ωραίους ανθρώπους, σε ένα πνεύμα ομαδικό, αλληλοβοήθειας και στήριξης και σε ένα αξιακό πλαίσιο που βάζει πάνω από όλα το ήθος. Η φετινή επιλογή της ΕΡΤ στο πρόσωπο της Μαρίνας Σάττι έρχεται και ως προσωπική δικαίωση, καθώς ήταν κάθε χρόνο η πρότασή μου, ακόμα και πριν τη «Μάντισσα». Μια καταπληκτική χρονιά έρχεται λοιπόν για τους φίλους του διαγωνισμού, τους οποίους, επίσης, θέλω να ευχαριστήσω που με έκαναν πάντα να νιώθω μέλος της παρέας τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη διακριτικότητά τους.
Ένα κεφάλαιο κλείνει για να ανοίξει ένα άλλο, ακόμα πιο συναρπαστικό, προκλητικό και δημιουργικό.
Και φυσικά, πάντα «καλή επιτυχία Ελλάδα».
