O Νίκος Πολυδερόπουλος μίλησε τις κρίσεις πανικού που έχει βιώσει και την οικογένειά του, αλλά και το bullying που υπέστη στο σχολείο, λόγω δυσλεξίας.
Στη συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή, «Ακόμα δεν είδες τίποτα» ανέφερε: «Πιο μικρός είχα κάνει συνεδρίες ψυχοθεραπείας, γιατί είχα κρίσεις πανικού. Στις κρίσεις πανικού κάτι δεν κάνουμε σωστά, το μέσα μας αρχίζει και ‘κλωτσάει’. Πρέπει να ακούμε λίγο την καρδιά μας κι όχι μόνο το μυαλό μας. Στην αρχή βίωσα πάρα πολύ άσχημα τις κρίσεις πανικού, δεν μπορούσα να οδηγήσω, έτρεχα στο στίβο και νόμιζα ότι χανόμουν. Έφθασα να πάω σε ένα ψυχίατρο και να του πω “συγνώμη έχω κάποιο πρόβλημα, μάλλον έχω τρελαθεί”. Ο γιατρός μου είπε “οι τρελοί έρχονται εδώ, τους φέρνουν και λένε εμείς καλά είμαστε, αυτοί μας έφεραν, από την στιγμή που ήρθες μόνος σε καλό δρόμο είσαι”».
Συνέχισε, λέγοντας: «Οι κρίσεις πανικού είναι ένα καμπανάκι μέσα μας που δείχνουν ότι κάνουμε λάθος μέσα μας. Άρχισα να ακούω περισσότερο τα θέλω μου. Νιώθω ευγνώμων για τα λάθη μου γιατί μέσα απ΄ αυτά έγινα καλύτερος άνθρωπος».
Τέλος, για το bullying που υπέστη στο σχολείο, ο Νίκος Πολυδερόπουλος είπε: «Στο σχολείο μου έλεγαν πως δεν μπορώ να κάνω πράγματα κι ότι δεν αξίζω γιατί είχα δυσλεξία. Το “δεν μπορείς” που άκουγα με πίεζε μέχρι που κατάλαβα πώς αυτό που έχω δεν είναι μειονέκτημα αλλά πλεονέκτημα. Έτρωγα ξύλο στο χωριό που έμενα, γιατί δεν μπορούσα να διαβάσω, ενώ είχα δυσλεξία. Δεν νομίζω ότι ήξεραν τι είναι δυσλεξία το 1995 στα χωριά. Κι έτσι υπήρχε μόνο η μέθοδος του ξύλου για να διαβάσεις. ‘Έτρωγα’ bullying από τον δάσκαλο. Άρχιζα από το πρωί να γράφω την τιμωρία γιατί ήξερα τι θα συμβεί. Στους ρόλους μου μαθαίνω τα λόγια μου πρώτα απ΄ όλους. Υπήρχε μια δουλειά που οι συνάδελφοί μου αναρωτιόντουσαν αν θα μάθαινα τα λόγια και με σχολίαζαν. Έχω ακούσει άπειρες φορές συνάδελφοι να λένε αν θα τα καταφέρω, πάντα βέβαια πίσω από την πλάτη μου. Ένας μόνο με σχολίασε face to face, δεν θέλω να πω ποιος είναι, δεν βρίσκεται πια στις δουλειές μας».
