Στον Κίσινγκερ, κατά πολλούς τη μετεμψύχωση του Μέτερνιχ -τον οποίο πάντως θαύμαζε και μελετούσε-, πολλές φορές αποδόθηκαν κουβέντες που δεν είπε, ενώ πλέχτηκαν σενάρια ότι ήταν ηγέτης μια μυστικής, σατανικής (και σατανιστικής) κάστας ανθρώπων οι οποίοι ήθελαν να υποδουλώσουν τους λαούς υπό την τυραννία τους, να τους έχουν υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Ετσι, η ζωή και η διπλωματική του καριέρα μπλέχτηκε ανάμεσα σε κυνικές, αδιάφορες για την ανθρώπινη ζωή αποφάσεις, διπλωματικές επιτυχίες και ψεύτικα σενάρια τα οποία διαδίδονταν στόμα με στόμα και, στη συνέχεια, μέσω ΜΜΕ, φτάνοντας ακόμα και σε κοινοβούλια χωρών. Ποια είναι η αλήθεια και ποιοι οι μύθοι λοιπόν για τον Χένρι Κίσινγκερ;
«Να τιθασεύσουμε τους Ελληνες»
Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς και… επιστήμονας για να κατανοήσει ότι η στάση του Κίσινγκερ απέναντι στην Ελλάδα δεν ήταν ακριβώς φιλική. Είναι άλλο όμως αυτό και άλλο το να γυρνά ένας κορυφαίος Αμερικανός διπλωμάτης που αποτελεί το alter ego των Αμερικανών προέδρων σε εκδηλώσεις και να κάνει δηλώσεις που παραπέμπουν σε παρακίνηση (έστω και πολιτιστικής) γενοκτονίας ενός λαού.
Ως εκ τούτου, η πιο διάσημη στην Ελλάδα φράση του ήταν μία που, όπως αποδείχθηκε, δεν είπε ποτέ: «Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ δηλαδή τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί και να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας απασχολεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή, μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».
Τη δήλωση αυτή ο Κίσινγκερ υποτίθεται ότι την έκανε σε ομιλία του το 1994, σε εκδήλωση βράβευσής του από Αμερικανούς επιχειρηματίες. Η εν λόγω δήλωση εμφανίστηκε σε ελληνικό περιοδικό, σε μικρή μερίδα του τουρκικού Τύπου, αναπαρήχθη από έναν τεράστιο αριθμό εντύπων, δημοσιογράφων, πολιτικών αναλυτών και απατεώνων που ζουν από τα σενάρια σκοτεινών συνωμοσιών. Αυτό που δεν έκανε κανείς, ωστόσο, ήταν να προσπαθήσει να το διασταυρώσει και να βάλει λίγη λογική ως προς το αν μια τέτοια δήλωση θα αποτελούσε διπλωματική αυτοκτονία. Οταν έγινε αυτό -η προσπάθεια διασταύρωσης- αποδείχθηκε ότι δεν υπήρξε καν εκδήλωση βράβευσής του, πολύ δε περισσότερο τέτοια δήλωσή του. Το να χρεώσει κανείς σε ένα πρόσωπο που ούτως ή άλλως είναι μισητό κάπου λόγω των πράξεών του, δεν κοστίζει τίποτα. Ετσι, στη χώρα μας άρχισαν να κυκλοφορούν κι άλλα σενάρια για φράσεις και πράξεις του Κίσινγκερ που τον παρουσίαζαν από υπηρέτη του σατανά, ως Illuminato και από φανατικό ανθέλληνα ως το σημαντικότερο γρανάζι επιβολής μιας παγκόσμιας κυβέρνησης που θα υποδουλώσει την ανθρωπότητα, δολοφονώντας τη… μισή.
Εν αρχήην η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Από το 1957 (τρία χρόνια μετά την ίδρυσή της) ως και φέτος, ο Χένρι Κίσινγκερ δεν έχασε καμία συνεδρίασή της. Ακόμα και μία εβδομάδα πριν τα 100ά του γενέθλια, τον περασμένο Μάιο, ο πρώην διπλωμάτης έσπευσε στη Λισαβόνα για να συμμετέχει στη συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, εκεί όπου γινόταν δεκτός ως «ο απόλυτος σοφός» της διπλωματίας και ζητούνταν οι προβλέψεις του ως προς το πώς θα μετασχηματιστεί -ή κινδυνεύει να μετασχηματιστεί- ο κόσμος.
Από τους συνωμοσιολόγους, βέβαια, αυτό δεν εκλαμβανόταν ακριβώς έτσι. Η θεωρία συνωμοσίας λέει ότι ο Κίσινγκερ είχε «φυτευτεί» από τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ σε θέση-κλειδί, ώστε να προωθεί την ολοκλήρωση της εγκατάστασης μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, η οποία σκοπό έχει τον έλεγχο, την εξαθλίωση και εκμετάλλευση όλων των λαών του κόσμου. Η δήλωση περί «ατιθάσευτων Ελλήνων» από τους οποίους θα έπρεπε να «ξηλωθεί» η εθνική ταυτότητα, κατά κάποιον τρόπο συνδέεται με αυτές τις υποτιθέμενες επιδιώξεις του Κίσινγκερ.
Θεωρίες συνωμοσίας
Οι θεωρίες αυτές για τον ρόλο του Κίσινγκερ στην εγκατάσταση μιας σατανικής παγκόσμιας κυβέρνησης που θα μας μετατρέψει όλους σε δούλους ξεκίνησαν να διαδίδονται από τα 60s και, με δεδομένο ότι ο πρώην διπλωμάτης ήταν ενεργός και δραστήριος ως και τον θάνατό του, αλλά και ότι δεν ήταν… ιδιαίτερα αγαπητός σε πολλές χώρες, γιγαντώθηκαν έως σήμερα. Και επειδή, όπως προείπαμε, το να βάλεις κάποιον να λέει κάτι που φαντάστηκες επειδή εξυπηρετεί αυτό που θέλεις να προωθήσεις είναι… δωρεάν, συνέχισαν να του αποδίδονται φράσεις που δεν ξεστόμισε ποτέ. Στην Ελλάδα, την περίοδο της πανδημίας, εξαπλώθηκε… γρηγορότερα από την COVID-19 μια δήλωση την οποία υποτίθεται πως είχε κάνει ο Κίσινγκερ σε μια ομιλία του, στις 25 Φεβρουαρίου 2009, ενώπιον του Δ.Σ. του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, σε συνάντηση για την Ευγονική για τον έλεγχο του παγκόσμιου πληθυσμού. Σύμφωνα με αυτήν, είχε πει ότι «από τη στιγμή που το κοπάδι θα δεχτεί τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, το παιχνίδι θα έχει τελειώσει. Θα δεχτούν οτιδήποτε -διά της βίας αιμοδοσία ή δωρεά οργάνων- για το κοινό καλό. Μπορούμε να τροποποιήσουμε γενετικά τα παιδιά και να τα στειρώσουμε, πάλι για το κοινό καλό. Ελέγξτε τα μυαλά των προβάτων και θα ελέγξετε το κοπάδι. Οι κατασκευαστές εμβολίων περιμένουν να βγάλουν δισεκατομμύρια. Και πολλοί από εσάς σε αυτή την αίθουσα είστε επενδυτές. Είναι ένα μεγάλο win-win. Αποψιλώνουμε το κοπάδι και το κοπάδι μας πληρώνει για υπηρεσίες εξολόθρευσής (του)». Η φράση του αυτή μεταδόθηκε σε διάφορες… βερσιόν, στις οποίες υποτίθεται ότι είπε ότι «τα εμβόλια είναι ένα εργαλείο ελέγχου του πληθυσμού», ή, πιο λακωνικά, ότι «όταν τελειώσει ο μαζικός εμβολιασμός, θα έχουν όλα τελειώσει».
Ηταν τέτοια η «όρεξη» του κοινού και ιδιαίτερα των συνωμοσιολόγων να «καταπιούν» μια υποτιθέμενη δήλωση που αποκάλυπτε τις σκοτεινές προθέσεις του Κίσινγκερ για παγκόσμιο έλεγχο που ορισμένοι φαρσέρ το εκμεταλλεύονταν, μη πιστεύοντας και οι ίδιοι τα αποτελέσματά της. Για παράδειγμα, το σατιρικό περιοδικό «The Daily Squid» (το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως ο ροκ σταρ της σάτιρας) διακίνησε μια υποτιθέμενη φράση του, όπου ανέφερε: «Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε τα έθνη. Ελέγχετε τα τρόφιμα και θα ελέγχετε τους ανθρώπους». Φυσικά, ο Κίσινγκερ δεν είπε ποτέ κάτι τέτοιο και χρειάστηκαν διαψεύσεις μέχρι και μέσω του πρακτορείου Reuters για να πειστεί (;) ο κόσμος ότι τέτοια δήλωση δεν είχε γίνει ποτέ από πλευράς του.
Η αλήθεια
Η πικρή αλήθεια είναι ωστόσο ότι όσο διακινούνταν τέτοιες εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας, περισσότερο καλό έκαναν στον Κίσινγκερ, υπό την έννοια ότι αποπροσανατόλιζαν τον κόσμο από τα πραγματικά εγκλήματα που του αποδίδονται. Οπως και στα ελατήρια των αποφάσεων και πράξεών του, για τις οποίες, τελικά, δεν απολογήθηκε ποτέ.
Σε γενικές γραμμές, ο Χένρι -το πραγματικό του όνομα ήταν Χάιντς Αλφρεντ- Κίσινγκερ ήταν οπαδός της διατήρησης της παγκόσμιας τάξης με όποιο κόστος. Ως φανατικός οπαδός του Αυστριακού Καγκελάριου (και ΥΠΕΞ) Μέτερνιχ, από τη διδακτορική του διατριβή ακόμα, ο Κίσινγκερ είχε διατυπώσει τη βδελυγμία του για την Ελληνική Επανάσταση, όχι επειδή είχε κάποιον λόγο να μισεί τους Ελληνες, αλλά επειδή θεωρούσε ότι διασάλευσαν την παγκόσμια τάξη της εποχής. Και στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του θεωρούσε πως υπηρετούσε μια αποστολή η οποία ήταν να δημιουργήσει και να διατηρήσει την τάξη σε ένα διεθνές σύστημα το οποίο απειλούνταν πάντα με το να τεθεί εκτός ελέγχου. Εμβαθύνοντας στις πρακτικές του, στο μυαλό του αυτό, ωστόσο, μεταφραζόταν αλλιώς. Με φρικιαστικό κυνισμό, θεωρούσε ότι δικαιούνταν να ωθήσει ακόμα και σε σφαγές χιλιάδων ανθρώπων, καθώς και σε παραβίαση όλων των διεθνών νόμων και συνθηκών, με σκοπό να προωθηθεί ο αντικομμουνισμός. Περίεργο για έναν επιζώντα του Ολοκαυτώματος, έναν Γερμανοεβραίο πρόσφυγα (διατηρούσε ως το τέλος της ζωής του μια βαριά βαυαρική προφορά), ο οποίος κάθε χρόνο -ανελλιπώς- επισκεπτόταν το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο εξολοθρεύτηκαν ο παππούς του και άλλα μέλη της οικογένειάς του, να διατάζει την εξολόθρευση αμάχων για την εξυπηρέτηση των σκοπών του.
O «Αττίλας»
Στην Ελλάδα, πάντως, η αλήθεια είναι ότι έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε για τα ελατήρια των πράξεών του, τα οποία είχαν καταστροφικά αποτελέσματα για την Κύπρο, προκάλεσαν μια ατέλειωτη ένταση στην περιοχή και υπονόμευσαν, εν τέλει, τα συμφέροντα των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο ρόλος του στη διχοτόμηση της Κύπρου ήταν κάτι παραπάνω από καθοριστικός και, σίγουρα, σκοτεινός.
Το 1964, όταν η Τουρκία απειλούσε και προετοιμαζόταν να εισβάλει στη Μεγαλόνησο, ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον απέστειλε μια επιστολή στην τουρκική κυβέρνηση για να την αποτρέψει, η οποία ήταν τόσο σκληρή «που είχε την ισχύ πυρηνικής βόμβας». Δέκα χρόνια αργότερα, όταν επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ Τζέραλντ Φορντ φέρεται να απέστειλε μια παρόμοια επιστολή, η οποία ωστόσο δεν έφτασε ποτέ στον Μπουλέντ Ετζεβίτ. Αντίθετα, ο Κίσινγκερ όχι μόνο καθυστέρησε αυτές τις επιστολές (έφτασαν μετά την εισβολή), αλλά σε ιδιωτικές συνομιλίες με τον Ετζεβίτ του έδινε το πράσινο φως να προχωρήσει στην εισβολή, ενώ διαβεβαίωνε τον δικτάτορα Ιωαννίδη ότι αν οι ελληνικές δυνάμεις στο νησί δεν αντισταθούν, θα λυθεί το Κυπριακό αναίμακτα προς όφελος της Ελλάδας.
Στα απομνημονεύματά του, ο Κίσινγκερ προσάπτει ευθύνες και χαρακτηρισμούς στους «ανόητους συνταγματάρχες» της Αθήνας οι οποίοι «προώθησαν τον γκάγκστερ δολοφόνο Σαμψών» ως πρόεδρο, στον Μακάριο που τον διαβεβαίωνε ότι «δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας», αλλά και στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ ήταν «απασχολημένες» με την πτώση του Ρίτσαρντ Νίξον λόγω του Γουότεργκεϊτ και δεν επέτρεψαν στην Ουάσινγκτον να αντιδράσει εγκαίρως. Μύδρους εξαπολύει και εναντίον του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον οποίο κατηγορεί ότι ήταν άκαμπτος σε εθνικιστικές θέσεις φοβούμενος το πολιτικό κόστος, τους Ελληνοαμερικανούς, ενώ λέει πως απογοητεύτηκε από τον Ετζεβίτ, τον οποίο περιγράφει ως μυθομανή και αφερέγγυο. Αναφέρει μάλιστα συνομιλία του όπου ο Ετζεβίτ του ανέφερε πως οι Ελληνες είχαν επανδρώσει πολεμικά πλοία με τουρκομαθείς για να παραπλανήσουν την Τουρκία και ο Κίσινγκερ τον συμβούλεψε να βυθίσουν αυτά τα πλοία. Αποτέλεσμα, λέει, ήταν η τουρκική Αεροπορία να βυθίσει ένα τουρκικό αντιτορπιλικό.
Και ενώ έχει δίκιο σε ορισμένα σημεία, όπως αυτά που αναφέρεται στην «εγκληματική και απερίσκεπτη», όπως τη χαρακτηρίζει, πολιτική της χούντας στο Κυπριακό, ο Κίσινγκερ παραλείπει να αναφέρει ορισμένα σημεία-κλειδιά τα οποία δίνουν άλλο νόημα στην Ιστορία. Για παράδειγμα, το ξήλωμα εν μία νυκτί του διπλωματικού συμβούλου του Λευκού Οίκου που προειδοποιούσε με επιστολές ως προς την πρόθεση πραξικοπήματος από τη χούντα στην Κύπρο και την πρόθεση αιματηρής εισβολής της Τουρκίας. Ή το γεγονός ότι συμβούλευσε τον -μόλις ολίγων ημερών- πρόεδρο Φορντ ότι «δεν υπάρχει αμερικανικός λόγος για τον οποίο οι Τούρκοι δεν θα έπρεπε να έχουν το ένα τρίτο της Κύπρου», προσθέτοντας ότι «οι τουρκικές τακτικές είναι σωστές – αρπάζουν ό,τι θέλουν και μετά διαπραγματεύονται στη βάση της κατοχής». Κι αυτό που δεν εξήγησε ποτέ ήταν το γιατί έκανε τις ΗΠΑ να δείχνουν ότι πρόδωσαν έναν σύμμαχο σαν την Ελλάδα, όπως επισημαίνουν Αμερικανοί διπλωμάτες.
Η φιλία με τον Ετζεβίτ
Η απάντηση ίσως κρύβεται στην προσωπική σχέση που είχε με τον Ετζεβίτ. Ο Τούρκος πρωθυπουργός υπήρξε μαθητής του και από τους αγαπημένους του, καθώς θεωρούσε ότι διακατέχεται από έναν «ρομαντισμό», μαι και ήταν και ποιητής. Αυτά του τα «χαρίσματα» και τη γνωριμία τους από παλιά, όπως και τι μαθητής του ήταν ο Ετζεβίτ, μετά την εισβολή, ο Κίσινγκερ τα περιγράφει σε μια χαλαρή κουβέντα στον πρόεδρο Φορντ που υποδέχεται στον Λευκό Οίκο τον Τούρκο πρωθυπουργό. Από τη συζήτηση, η οποία έχει αποχαρακτηριστεί, δεν προκύπτει από πουθενά ο Κίσινγκερ να είναι χωλωμένος από τον Ετζεβίτ που έκανε τον «Αττίλα 2» αγνοώντας τον, να τον θεωρεί αφερέγγυο ή μυθομανή. Αλλωστε, ο ίδιος ο Κίσινγκερ ήταν που απέρριψε ασυζητητί και άμεσα (όπως παραδέχεται και ο ίδιος) στο αίτημα του τότε Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Γκάλαχερ -ο οποίος είχε αναλάβει καθήκοντα διαμεσολαβητή μεταξύ Αθήνας και Αγκυρας μετά την εισβολή- για τη συγκατάθεση των ΗΠΑ να βομβαρδιστούν από τους Βρετανούς οι τουρκικές θέσεις εάν οι Τούρκοι παραβίαζαν την προτεινόμενη ανακωχή.
Αν με τον Ετζεβίτ ο Κίσινγκερ είχε ως ελατήριο τη σχέση δασκάλου – μαθητή, τι λόγο είχε να μισεί τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τους Ελληνοαμερικανούς και να έχει ανθελληνικά αισθήματα; Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος επικρίνοντας το ελληνοαμερικανικό λόμπι που, αξιώνοντας και πετυχαίνοντας από το Κογκρέσο να επιβάλει εμπάργκο στην Τουρκία, οδήγησε σε σκλήρυνση της στάσης της Αγκυρας, η οποία έφτασε στο σημείο να απαγορεύσει στον Κίσινγκερ να μεταβεί στην Τουρκία. Για το θέμα των εις βάρος του διαμαρτυριών από τους ομογενείς των ΗΠΑ, κάποτε είχε παραπονεθεί -κατά τη διάρκεια επίσκεψης στον Λευκό Οίκο- στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος του είχε γυρίσει απαξιωτικά την πλάτη, λέγοντας στους υπόλοιπους παρισταμένους ότι «Αμερικανοί πολίτες είναι, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν».
Ο Κίσινγκερ, γνωρίζοντας πόσο μισητό τον είχε κάνει ο ρόλος του στο Κυπριακό στην Ελλάδα, θεωρούσε ότι κινδύνευε μέχρι και η ασφάλειά του εάν επισκεπτόταν τη χώρα. Ομως, το κυριότερο, δεν ξέχασε ποτέ ότι οι διαδηλώσεις έξω από τον Λευκό Οίκο και οι αντιδράσεις των Ελλήνων μετά την εισβολή του «Αττίλα» έκαναν ζημιά στην πολιτική του καριέρα, πλήττοντας το προφίλ του. Ο Αλέξης Παπαχελάς, ο οποίος προσπάθησε ανεπιτυχώς να του πάρει συνέντευξη, θεωρεί ότι ο Κίσινγκερ είχε μένος με τους Ελληνες διότι είχε κακή εμπειρία από αυτούς και πίστευε ότι τον είχαν στοχοποιήσει. Κάτι το οποίο είχε πει και δημοσίως, σε ένα παραλήρημά του, όταν είδε τον Ελληνα δημοσιογράφο σε παρουσίαση βιβλίου στην Ουάσινγκτον: «Εσείς οι Ελληνες δεν έχετε παραδεχθεί κανένα λάθος σας τα τελευταία 2.000 χρόνια και βρήκατε εμένα για αποδιοπομπαίο τράγο για όσα έγιναν στην Κύπρο». Παρ’ όλα αυτά, αποδιοπομπαίος τράγος δεν ήταν ο Κίσινγκερ, στην πραγματικότητα.
Τα θύματα
Παρά την προσπάθεια θυματοποίησής του, θύματα ήταν χιλιάδες αθώοι άμαχοι σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Εκτός από τους Κυπρίους, ο Κίσινγκερ υπήρξε ο οργανωτής της χούντας του Πινοσέτ στη Χιλή -για να αποτρέψει την άνοδο αριστερών δυνάμεων στην εξουσία-, με αποτέλεσμα να θανατωθούν και να βασανιστούν χιλιάδες Χιλιανοί. Το ίδιο έκανε στην Αργεντινή, οργανώνοντας τη χούντα του Βιδέλα, με παρόμοια αποτελέσματα, τον θάνατο και τον βασανισμό χιλιάδων Αργεντινών. Στην Ινδονησία, αυτός ήταν που έδωσε το οκέι στον δικτάτορα, στρατηγό Σουχάρτο να σκοτώσει τουλάχιστον 250.000 κατοίκους του Ανατολικού Τιμόρ κατά τη διάρκεια της κατοχής της χώρας από την Ινδονησία, προκαλώντας έναν λιμό δίχως προηγούμενο. Αυτός οργάνωσε το λεγόμενο «carpet bombing», τον βομβαρδισμό της Καμπότζης, για να αποτρέψει την κάθοδο των Βιετκόνγκ, με αποτέλεσμα τον θάνατο περισσότερων από 50.000 αμάχων. Είχε δώσει μάλιστα την εντολή στον στρατό να σκοτώσει «ό,τι πετάει και ό,τι κινείται».
Στο Πακιστάν, στη χούντα που είχε εγκαταστήσει και στήριζε με αμερικανικά όπλα, επέτρεψε τη διεξαγωγή ενός πολέμου γενοκτονίας στο τότε Ανατολικό Πακιστάν, σήμερα Μπαγκλαντές, το 1971. Οχι μόνο αγνόησε τις εκκλήσεις του Αμερικανικού Προξενείου στην περιοχή να σταματήσει η σφαγή, αλλά μαζί με τον πρόεδρο Νίξον ενέκριναν την αποστολή όπλων και 10 βομβαρδιστικών από την Ιορδανία εκεί, με φρικιαστικό ανθρωπιστικό κόστος: τουλάχιστον 300.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 10 εκατομμύρια πρόσφυγες διέφυγαν στην Ινδία.
Με αυτό τον κυνικό τρόπο, υπήρξε, εκτός από ΥΠΕΞ και σύμβουλος 12 προέδρων, ενώ ήταν ο μόνος Αμερικανός που είχε απευθείας επαφές με όλους τους Ρώσους ηγέτες -έως τον Βλαντιμίρ Πούτιν σήμερα- και όλους τους Κινέζους ηγέτες, από τον Μάο έως τον Σι Τζινπίνγκ, τον οποίο συνάντησε μόλις τον περασμένο Ιούλιο.
Παρότι θεωρούνταν ο πιο ισχυρός διπλωμάτης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν ήταν ο πιο αγαπητός. Για παράδειγμα, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος ήταν μόλις 7 ετών όταν πρωτοανέλαβε καθήκοντα ο Κίσινγκερ, σημείωνε, στο τέλος της θητείας του, ότι ανάλωσε μεγάλο κομμάτι της προσπαθώντας να επιδιορθώσει ό,τι καταστροφικό είχε αφήσει ο Κίσινγκερ στον κόσμο.
«Ρίξαμε περισσότερα πυρομαχικά στην Καμπότζη και στο Λάος απ’ ό,τι στην Ευρώπη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», είπε ο Ομπάμα σε συνέντευξή του στο «The Atlantic» το 2016, συμπληρώνοντας ότι «κι όμως, τελικά ο Νίξον αποσύρθηκε, ο Κίσινγκερ πήγε στο Παρίσι και το μόνο που αφήσαμε πίσω μας ήταν χάος, σφαγές και αυταρχικές κυβερνήσεις που με την πάροδο του χρόνου βγήκαν από αυτή την κόλαση».
Συμπλήρωσε ότι όσο βρισκόταν στην εξουσία προσπαθούσε ακόμη να βοηθήσει χώρες «να απομακρύνουν βόμβες που εξακολουθούν να ανατινάζουν τα πόδια μικρών παιδιών» και αναρωτιόταν: «Με ποιον τρόπο αυτή η στρατηγική προώθησε τα συμφέροντά μας;».
Προφανώς, ο Ομπάμα ήταν ένας από αυτούς που διαφωνούσαν κάθετα με το γεγονός ότι ο Κίσινγκερ βραβεύτηκε με Νόμπελ Ειρήνης, το 1973 για τις προσπάθειές του να λήξει η αμερικανική εμπλοκή στον πόλεμο του Βιετνάμ. Οπως και να ’χει, ο Χένρι Κίσινγκερ πέρασε την πολιτική που ήθελε να περάσει, είτε γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ Αμερικής – Ρωσίας – Κίνας, είτε προκαλώντας αιματοκυλίσματα. Και συνέχισε, ως το τέλος της ζωής του, να γράφει και να δίνει ομιλίες, χρεώνοντας αστρονομικά ποσά σε πελάτες που αναζητούσαν να ακούσουν τη γεωπολιτική του ανάλυση…
