Μια «μαχήτρια» της ζωής, μια γυναίκα που από νωρίς έμεινε μόνη και πάλεψε για την ανατροφή των παιδιών της, των εγγονιών της, των δισέγγονών της και των τρισέγγονών της με τις καλύτερες διδαχές, η Παναγιώτα Αποστολοπούλου, έφυγε χθες πλήρης ημερών στην ηλικία των 110 ετών, σκορπώντας θλίψη στα αγαπημένα της πρόσωπα και σε όσους την γνώριζαν στην κοινότητα του Τραγανού και ευρύτερα στην Ηλεία.
Γεννημένη το 1913 στην περιοχή του Τραγανού του δήμου Πηνειού, παντρεύτηκε από μικρή τον Νικόλαο Αποστολόπουλο και δημιούργησε μια υπέροχη οικογένεια. Με πολύ κόπο και ιδρώτα μεγάλωσε το γιό της Αντώνιος και την κόρη της Ειρήνη και έκανε ακόμα και τρεις δουλειές για να το πετύχει, καθώς είχε βιώσει την απώλεια του άντρα της σε πολύ νεαρή ηλικία. Εργαζόταν σαν οικιακή βοηθός, έγνεφε σε αργαλειό και φύλαγε γαλιά μέχρι και το 1968, όπου ακολούθησε το γιό της και τη σύζυγό του στη Γερμανία.
Εκεί παρέμεινε για μερικά χρόνια, ωστόσο η νοσταλγία της γενέτειράς της την οδήγησε στην απόφαση επιστροφής της. Στην πορεία της ζωής της απέκτησε ακόμα έξι εγγόνια, δώδεκα δισέγγονα και επτά τρισέγγονα. Μέχρι και την τελευταία της στιγμή ζούσε στο σπίτι της στο Τραγανό και όποιος τη γνώριζε μόνο καλά λόγια είχε να πει για αυτήν. Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν η μεγαλύτερη εν ζωή γιαγιά της Ηλείας, ενώ μέχρι και πριν κάνει εγχείριση ισχύου πριν από ενάμιση μήνα, περπατούσε κανονικά.
Η εξόδιος ακολουθία της θα πραγματοποιηθεί αύριο στις 11πμ. στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Τραγανού.
Συγκίνησε ο δισέγγονός της!
Με συγκινησιακή φόρτιση, ο δισέγγονός της και εφημέριος της Ιεράς Μονής Σκαφιδιάς, π. Γεώργιος Κουτσοχρόνης, δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί σε στιγμές που για τον ίδιο έμειναν χαραγμένες στην ψυχή του και τον σημάδεψαν για το υπόλοιπο της ζωής του. Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε αρχικά στην παρουσία της αγαπημένης του προγιαγιάς και στις δυο χειροτονίες του, αρχικά ως διακόνου και ακολούθως ως ιερέα.
Ένα θετικό χαρακτηριστικό που αποτυπώθηκε στη μνήμη του ήταν η ευχή της από μικρό παιδί προκειμένου να γίνει ιερέας και μάλιστα σύμφωνα με τον ίδιο αυτή η ευχή της αποτέλεσε το «φιτίλι», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, για να ακολουθήσει το δρόμο της ιεροσύνης. Ωστόσο, αυτό που αναπολεί περισσότερο ήταν τα λόγια της και η ευχή της πριν την πρώτη του λειτουργία. «Να είναι η λειτουργία που θα κάνεις σαν την πρώτη και τελευταία φορά» του είχε πει, τονίζοντάς του με αυτό τον τρόπο πως θα πρέπει να έχει το φόβο του θεού. Αυτό όμως που την έκανε να ξεχωρίζει είναι η αγάπη της προς όλο τον κόσμο, όπου και έδινε την ευχή της σε όλους και τους έλεγε να πάρουν τα χρόνια της.
