Zούμε σε μια εποχή που σε πολλά επίπεδα επικρατεί η βία. Από τη βία της μαφίας και του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μέσα στην Αθήνα με πολυβόλα και νεκρούς έως την κρατική βία ενός κράτους εναντίων των χαρακτηρισμένων τρομοκρατών κατ΄ αυτούς.
Οι υπερδυνάμεις εισβάλλουν κατά βούληση, στέλνουν τις ειδικές δυνάμεις, στέλνουν επιθέσεις με ελικόπτερα και πυραύλους, σκοτώνοντας με εκρήξεις βομβών και δολοφονίες μέσω drones ανεπιθύμητους παράγοντες της άλλης πλευράς ή συλλαμβάνοντας κατά βούληση οποιονδήποτε, οπουδήποτε.
Η πρόσφατη επίθεση των Χούτις της Υεμένης, του Ιράν στο Πακιστάν, του Ισραήλ στη Γάζα, αλλά και στον Λίβανο και τη Συρία, και ούτω καθεξής, μας έχει βάλει ως κόσμο πλέον σε έναν φαύλο κύκλο βίας, αυτοδικίας σε κρατικό επίπεδο και σε πλήρη παραγκωνισμό της δημόσιας διπλωματίας και της πολιτικής επίλυσης των διαφορών μετά από διάλογο.
Η επικίνδυνη κλιμάκωση στη βία συνεχίζεται ένθεν κι ένθεν και δεν φαίνεται καμία σοβαρή πρωτοβουλία για μια νέα συμφωνία τύπου Γιάλτας (1945) που είχε τουλάχιστον φέρει μια παγκόσμια ηρεμία κι έναν πολιτικό τρόπο διαχείρισης των κρίσεων κατά διαστήματα, έστω βασιζόμενη στην εκατέρωθεν ισχύ, αλλά και την απευθείας συνεννόηση των ισχυρών.
Ο νέος κόσμος, η νέα καθημερινότητα στη γεωπολιτική που κυρίως ξεκίνησε να εφαρμόζεται (εγώ λέω να εκτροχιάζεται) από τον δεύτερο πόλεμο του κόλπου με την ανυπαρξία νομικού και διπλωματικού πλαισίου από έναν νεαρό και αφελή πρόεδρο των ΗΠΑ που στερείτο διπλωματικής και πολιτικής σοφίας, σε αντιδιαστολή με τον πατέρα του, αλλά είχε το μονοπώλιο της ισχύος, άνοιξε διάπλατα τους ασκούς του Αιόλου ανεπιστρεπτί.
Τα συνήθη και με μεγάλη πλειοψηφία ψηφίσματα του ΟΗΕ είναι ασφαλώς στη σωστή κατεύθυνση, αλλά αποδεικνύονται για μια ακόμη φορά ανίσχυρα εφαρμογής, εφόσον δεν συνοδεύονται ούτε καν από κάποια οικονομικά μέτρα και κυρώσεις εναντίον του όποιου παραβάτη.
Η δημοσιογραφία, ή έστω όποια ανεξάρτητη και μη στρατευμένη ακόμα υφίσταται, δυσκολεύεται να βρει μέσα έκφρασης, η δε πνευματική ηγεσία, αλλά και οι θρησκευτικοί ηγέτες είναι κλεισμένοι στα γραφεία τους και στους χώρους λατρείας τους, με φοβικά σύνδρομα απώλειας της μικρής τους κοσμικής εξουσίας.
Μια νέα ηγεσία στις ΗΠΑ και την Ευρώπη θα πρέπει να αναδειχθεί, όχι όμως από τα λαϊκίστικα άκρα, αλλά από υγιής δυνάμεις του κέντρου, της λογικής, της δημοκρατίας με έμπνευση, ευρύτητα πνεύματος, τόλμη και σοφία.
Οι ευρωεκλογές είναι μια τέτοια ευκαιρία τουλάχιστον για την Ευρώπη. Θα γίνει ή θα ψηφίσουμε πάλι με βάση το σταρ σύστημα ή/και καθοδηγούμενοι ενίοτε από πλήθος κομματικών φερέφωνων;
*Ο Φωκίωνας Ζαΐμης είναι αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας.
