Το 40% των νέων της Πάτρας ηλικίας από 18 έως 34, ζουν ακόμα στο πατρικό τους, μαζί με τον πατέρα και την μητέρα τους, ενώ σε πανελλήνιο επίπεδο πάνω από 400.000 άνθρωποι αυτής της ηλικίας δεν έχουν φύγει από το παιδικό τους δωμάτιο.
Όλα αυτά αποτελούν συνέπειες της ανεργίας και της ημιαπασχόλησης, ενώ στο πλέγμα αυτό προστέθηκαν και η ακρίβεια της καθημερινότητας, αλλά και η αύξηση των ενοικίων που καθιστούν αδύνατον σε πολλούς νέους να φύγουν από το πατρικό τους σπίτι.
Άντε να μένουν σε διαφορετικό διαμέρισμα που όμως τυγχάνει να βρίσκεται από κάτω ή από πάνω από το πατρικό τους, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ανεξαρτητοποίηση τους από τους γονείς τους.
Το θέμα είναι γνωστό και έχει να κάνει και με την υπογεννητικότητα που έχει φτάσει να αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα για την κοινωνία. Τα μέχρι τώρα μέτρα που έχουν παρθεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν αποτύχει.
Ένας νέος που με βάση το καλύτερο σενάριο έχει μια εργασία με έναν μισθό 600, 700 ή ακόμα και 800 ευρώ, αδυνατεί να φύγει από το πατρικό του σπίτι, όταν μόνο για το ενοίκιο καλείται να πληρώσει ένα ποσό που ξεκινάει από τα 400 ευρώ κατά μέσο όρο.
Το κόστος διαβίωσης από την άλλη με τις ανατιμήσεις των τροφίμων, αλλά και την αύξηση της ενέργειας, για ένα άτομο που ζει μόνο, δεν πέφτει κάτω από τα 500 με 600 ευρώ. Η ζωή έτσι έχει δυσκολέψει και τους νέους που πλέον επιλέγουν να μείνουν μαζί με τον πατέρα τους και τη μάνα τους.
Για αυτό και ένα εξίσου μεγάλου ποσοστό των νέων αυτής της ηλικιακής ομάδας (18-34), παραμένει ανύπαντρο, μη κάνοντας το επόμενο βήμα στην ζωή του που είναι ο γάμος και το να κάνει οικογένεια.
