ΠΑΡΕΑ: το - in utero [ή] τι βρίσκεις δικό σου, μέσα στην μοναξιά της κάμαρης που θυμίζει τάφο - για δύο παραστάσεις στο θέατρο Μηχανουργείο

*[ή] τι βρίσκεις δικό σου, μέσα στη μοναξιά της

κάμαρης που θυμίζει τάφο;

με αφορμή μια αφήγηση του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη

Ολοκληρώνοντας με επιτυχία τον πρώτο κύκλο παραστάσεων στο Θέατρο Σφενδόνη, το « in utero [ή] τι βρίσκεις δικό σου, μέσα στην μοναξιά της κάμαρης που θυμίζει τάφο; », σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Παπασωτηρόπουλου, έρχεται στην Πάτρα, αποκλειστικά για δύο παραστάσεις στο Θέατρο Μηχανουργείο, στις 24 και 25 Φεβρουαρίο.

Πρόκειται για μία παράσταση – εγκατάσταση, βασισμένη στο «Μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης» του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη (1908-1993), που εξερευνά αφηγηματικά το τοπίο της κοινής ζωής της Έρσης και του Παύλου (εκδ. Άγρα, Αθήνα, 1992 και σε μια ημερολογιακή καταγραφή του Γιώργου Σεφέρη).

Το έργο είναι μία αφήγηση — εγκατάσταση: για τον γάμο. Ο περίπατος ως μονάδα μέτρησης της ανάμνησης. Ο σκηνικός λόγος ως ξενάγηση – σαν να λέμε: απόπειρα της εν χώρω ανάπτυξης της μνήμης και ο σκηνικός χώρος ως απόπειρα εμπράγματης εγκατάστασης της αναμονής.

Παρατίθεται ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Πεντζίκη.

«Η πεταλούδα που ‘ταν στα μάτια της, σήκωσε τα φτερά της και ξεσκέπασε την στεγνή κοίτη τους, όπου σαν από θαύμα άρχισαν ν’ αναβλύζουν αστείρευτα δάκρυα. Έκλαιε, έκλαιε ώσπου από τα δάκρυα πλημμύρισαν οι αδειανές κόγχες, και τα μάτια της ξανά ανάτειλαν, σαν δυό πυρήνες κυττάρων σε οργασμό αναπλάσεως και πολλαπλασιασμού, σχηματίζοντας τις πλασματικές ατράκτους της καρυοκίνησης με τους πεταλοειδείς διαχωρισμούς των χρωμοσώμων και τις μετακινήσεις τους από τους δύο πόλους, προς τη νέα κοινή μεμβράνη του διαχωρισμού που επιβάλλει η ζωή. Τότε ένιωσε πραγματικά και τον Παύλο δίπλα της, που έσκυβε και της φιλούσε τα βλέφαρα».