Του Κ. Φλαμή (ΠΟΛΙΤΕΙΑ)
Η περιγραφή συγγενούς της 78χρονης γυναίκας συγκλονίζει. Και σίγουρα το φαινόμενο δεν είναι μοναδικό. Και απαιτείται άμεση κινητοποίηση όλων. Το θέμα των μικροβιακών νοσοκομειακών λοιμώξεων παλιό. Τι γίνεται όμως όταν επιφέρει τον θάνατο; Γυναίκα από την Πάτρα (τα πλήρη στοιχεία στην διάθεση της Πολιτείας) μας καταγγέλλει: «Όταν πας έναν άνθρωπο στο νοσοκομείο με σπασμένο πόδι και σου λένε τέσσερις μέρες υπόθεση είναι θα γίνει καλά…! Όταν μετά από μέρες ο οργανισμός δεν δέχεται το μόσχευμα του ξανακάνουν χειρουργείο και σου λένε δεν είναι τίποτα σε τέσσερις μέρες ακόμη υπόθεση είναι θα γίνει καλά…! Όταν μετά το δεύτερο χειρουργείο ξεχνάνε κάτι μέσα τι γίνεται? και χρειάζεται 3ο χειρουργείο για να καθαριστεί ποιος ευθύνεται; Όταν στο τρίτο χειρουργείο κολλάει ένα θανατηφόρο μικρόβιο που τον τρώει μέρα με τη μέρα ποιος ευθύνεται; Ο Θεός; Η τύχη; Η μοίρα; Ή ο ασθενής που είχε την ατυχία να ζει στην Ελλάδα; Η μήπως το ότι ανθρώπους μεγάλης ηλικίας δεν τους υπολογίζουν; Η μήπως είναι όλα μελετημένα ώστε να ξαποστέλνουν τους συνταξιούχους μια ώρα αρχύτερα»;
Τα ερωτηματικά είναι γραμμένα γεμάτα πόνο γιατί η συγκεκριμένη μητέρα, μάνα δύο παιδιών, έχασε την αγαπημένη της πεθερά. Την γιαγιά των παιδιών της. Στα 78; Μεγάλη; Δεν έχει καμία σημασία. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Το ζήτημα των ενδονοσοκομειακών μικροβίων είναι παλιό. Αλλά δυστυχώς αυτή η «γάγγραινα» δεν θεραπεύεται στα δημόσια τουλάχιστον Νοσοκομεία. Γιατί για τα ιδιωτικά δεν έχουμε ακούσει ή τουλάχιστον δεν μας έχουν καταγγείλλει κάτι παρόμοιο.
Η χώρας μας είναι πολύ υψηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στον επιπολασμό ενδονοσοκομεακών λοιμώξεων και σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, κατά μέσο όρο σε κάθε ασθενή με ενδονοσοκομειακό νόσημα αντιστοιχεί παραπάνω από μία λοίμωξη και παραπάνω από μία αντιμικροβιακή αγωγή.
Ωστόσο, δεδομένου πως το ΕΣΥ έχει επανέλθει σε μία προ πανδημίας κανονικότητα με την απελεύθερωση κλινών τουλάχιστον εδώ και δύο περίπου χρόνια, η αντιμετώπιση των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων δεν κυλά με ταχείς ρυθμούς, παρότι είναι ένα φαινόμενο που κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές.
Ενας στους δέκα ασθενείς (και στην Πάτρα) βρίσκεται αντιμέτωπος με τουλάχιστον μία ενδονοσοκομειακή λοίμωξη. Ετσι φθάσαμε στο σημείο να στηριζόμαστε σε υποστελεχωμένες Επιτροπές στα Νοσοκομεία και να κοιτάμε… σαν χάνοι, ενώ ασθενείς πεθαίνουν από μικρόβιο και όχι … από την αιτία που νοσηλεύονται, δηλαδή από την πάθησή τους.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΙΛΗ
Η πιο μεγάλη απειλή και για τα Νοσοκομεία της Πάτρας είναι ο μήκυτας Candida Auris! Δεν είναι καινούργιος μήκυτας, ενώ υπάρχει και ως φυσιολογική χλωρίδα στο στομάχι μας. Ο λόγος που έχει αυξηθεί η συχνότητά του στο ΕΣΥ είναι πως ο συγκεκριμένος μύκητας είναι πολύ ανθεκτικός και προσβάλλει κυρίως ανοσοκατεσταλμένους που νοσηλεύονται στις ΜΕΘ.
Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη το 8% των ασθενών που νοσηλεύθηκαν στην κλινική αυτή, «κόλλησε» ενδονοσοκομειακή λοίμωξη και από αυτούς που προσβλήθηκαν, τελικά, το 43,5% έχασε τη ζωή του εξαιτίας της λοίμωξης αυτής.
Μπορεί ο κίνδυνος από την προσβολή από ένα τέτοιο ανθεκτικό μικρόβιο να μεγαλώνει με την ηλικία, ιδίως αν πρόκειται για άτομα 75 ετών και πάνω, όμως πάνω από το 20% των ασθενών είχε προσβληθεί από περισσότερα από ένα ανθεκτικά μικρόβια. Την ίδια στιγμή τρία από τα πιο συχνά από αυτά τα μικρόβια που ζουν στα νοσοκομεία, σε κάποιες περιπτώσεις (σε τουλάχιστον 15 περιστατικά) βρέθηκαν να μην επηρεάζονται καθόλου, από κανένα αντιβιοτικό που χορηγήθηκε στους ασθενείς.
