Ο Γιώργος Γρηγοριάδης γράφει για την αναταραχή στα κόμματα της Κεντροαριστεράς, τις ζυμώσεις και τον… ορίζοντα μιας συμπόρευσης.
Όχι ότι θα περίμενε κάποιος να υπάρχει διαφορετική ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος των ευρωεκλογών ή ότι το κάθε κόμμα, πόσο μάλλον ο κάθε αρχηγός, θα πανηγύριζε για την πορεία του στο δρόμο προς το Ευρωκοινοβούλιο. Και πριν καλά – καλά γίνει μία πρώτη αποτίμηση των ποσοστών, ξεκίνησαν οι συζητήσεις για την “επόμενη ημέρα” των προοδευτικών δυνάμεων, με τον χώρο της Κεντροαριστεράς να κλυδωνίζεται από σενάρια και διεργασίες ακόμη και αντικατάστασης ηγετικών προσώπων.
Είναι γεγονός ότι κανένα κόμμα του χώρου δεν κατάφερε να πετύχει τους στόχους που είχε θέσει, απέναντι σε μία κυβέρνηση που βέβαια μείωσε κατά πολύ τα ποσοστά της, μη μπορώντας να εκπληρώσει τις προσδοκίες της.
Πριν ακόμη λοιπόν, στεγνώσει το μελάνι των δημοσκόπων, οι οποίοι ανέλυαν το προφίλ των ψηφοφόρων που γύρισαν την πλάτη στα κόμματα, πλην της Ελληνικής Λύσης και της Φωνής Λογικής που αναμφισβήτητα θεωρούνται οι μεγάλοι “νικητές’, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ξεκίνησαν τη συζήτηση της ονοματολογίας, ρίχνοντας στο τραπέζι πιθανούς υποψηφίους που θα καταφέρουν την πολυπόθητη συσπείρωση.
Μέρα με τη μέρα οι “ηγετικοί μνηστήρες” πολλαπλασιάζονται, ενώ η πρόταση για σύμπραξη των δύο μεγάλων κομμάτων της κεντροαριστεράς βρίσκει υποστηρικτές. Για την ενότητα, τον άνθρωπο, την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων της κοινωνίας και κυρίως για μία αποτελεσματική αντιπολίτευση στη ΝΔ, όπως υποστηρίζουν οι μνηστήρες.
Ακόμη και για επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα προετοιμάζονται αρκετοί, ιδίως μετά την πολύ πετυχημένη διεθνή Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη, που διοργάνωσε το Ίδρυμα Αλέξη Τσίπρα, στο Ωδείο Αθηνών. Μία Διάσκεψη στην πρόσκληση της οποίας ανταποκρίθηκαν ακαδημαϊκοί από όλο τον κόσμο, μα κυρίως παρήλασαν κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς, αλλά και του ΠΑΣΟΚ που κάθονταν δίπλα – δίπλα, έστηναν πηγαδάκια και είχαν συζητήσεις που… έδιναν και έπαιρναν.
Ποιος να το φανταζόταν δηλαδή ότι όλοι αυτοί που «σφάζονταν», τώρα θα έδειχναν «φιλαράκια». Εκτός από τους πρώην συντρόφους, βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς, με τους πρώτους να ζητούν ξανά και πολύ πιο έντονα, μετά το χαμηλό ποσοστό της ομάδας Χαρίτση στις Ευρωεκλογές, τις έδρες των δεύτερων πίσω.
Κι εδώ κάπου έρχεται η παραδοχή πως κανένα κόμμα από μόνο του, χωρίς αλλαγές και με τον τωρινό αρχηγό, μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον Κυριάκο Μητσοτάκη, πόσο μάλλον να τον νικήσει σε μία εκλογική αναμέτρηση. Το θέμα είναι ότι δεν φαίνεται να βγαίνει, προς το παρόν τουλάχιστον, λευκός καπνός, για το ποιοι θα συμμετέχουν σε αυτό το νέο σχήμα. Όλοι δείχνουν να είναι εναντίον όλων στα κόμματα της Κεντροαριστεράς, την στιγμή που δηλώνουν έτοιμοι, κατά τα άλλα, να πορευτούν χέρι – χέρι απέναντι στην πτωτική μεν, αλλά φανερή κυριαρχία Μητσοτάκη.
Στις επίμονες ερωτήσεις δημοσιογράφων στους φανατικούς ενός «κοινού μετώπου» για το «τι χρειάζεται για να προχωρήσει και κυρίως να πείσει την κοινωνία αυτό το σχήμα;», όλοι κάνουν λόγο για συγκεκριμένες προτάσεις που θα αφορούν στην ανάπτυξη, στην οικονομία, στην ασφάλεια του πολίτη, στην επίλυση του στεγαστικού προβλήματος, στην αναβάθμιση του ΕΣΥ, στην αύξηση μισθών και συντάξεων, χωρίς λαϊκισμούς και ακρότητες.
Τώρα, θα σκεφτείτε γιατί δεν έπεισαν την κοινωνία, ενώ έβγαιναν και βγαίνουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων της Κεντροαριστεράς με τα προγράμματά τους, που βασίζονται πάνω σε αυτούς τους στόχους;
Μάλλον… κάτι δεν κάνουν σωστά!
