Απέτυχε το μοντέλο “διεκδικώ για να διεκδικώ”
Όταν το 1887, επί Χαρίλαου Τρικούπη, έφτασε το τρένο στην Πάτρα, έφερε στην πόλη όλα τα αγαθά: προϊόντα, ανθρώπους και ιδέες, εξωστρέφεια, επικοινωνία και δικτύωση, εμπόριο, χρήματα και εργασίες, ανάπτυξη, πρόοδο και προοπτικές. Τα πάντα έφερε εκείνο το τρένο.
Η αναγκαιότητα έλευσης ενός σύγχρονου τρένου στις μέρες μας είναι αυτονόητη. Θα έπρεπε να έχει φτάσει ήδη στην πόλη και στο νέο λιμάνι της. Θα έπρεπε να έχει σχεδιαστεί και η συνέχιση της διαδρομής του προς ΒΙΠΕ, προς Άραξο, προς Ολυμπία. Θα έφερνε τα ίδια με τότε. Στο πολλαπλάσιο! Με αναγωγή στον 21ο αιώνα!
Δυστυχώς αναθέσαμε την αποστολή της διαπραγμάτευσης σε έναν δήμαρχο δογματικό, συγκρουσιακό, μη Πατρινό (που το “μάθημα” Τρικούπη δεν δέχτηκε καν να το διαβάσει). Και στο τέλος της αποτυχημένης του διεκδίκησης, μαθαίνουμε πως δεν χάθηκε μόνο μια δεκαετία (αυτή της υποτιθέμενης μάχης για την εμμονή του πλήρως υπόγειου τρένου), αλλά και κανά-δυο ακόμα δεκαετίες μελλοντικές.
Επειδή χάσαμε το μέτρο, χάσαμε το τρένο. Κι επειδή χάσαμε (και) αυτή την ευκαιρία, απομακρύνεται το όνειρο της ευρωπαϊκής πόλης κι όλα όσα θα έφερνε μαζί του.
Δυστυχώς ατυχήσαμε!
Και τι πρέπει να κάνουμε από δω και πέρα; Η πρώτη αυθόρμητη απάντηση είναι «να βάλουμε μυαλό». Να λογικευτούμε, να επιστρέψουμε στο ρεαλισμό, να ζητήσουμε πράγματα εφικτά. Και, βέβαια, πρωτίστως να ενωθούμε ως πόλη πίσω από το κοινό αίτημα.
Εμείς, το κάναμε ως παράταξη όταν έπρεπε: Αποδεχόμενοι το αποτέλεσμα των εκλογών του 2019 ταχθήκαμε στο πλευρό της δημοτικής αρχής και δεν “τραυματίσαμε” με λευκό, αποχή ή καταψήφιση την αναγκαιότητα να πάμε στο Υπουργείο με ομόφωνη απόφαση δημοτικού συμβουλίου. Πέντε χρόνια μετά αποδεικνύεται πως οι φρόνιμες φωνές είχαν δίκιο κι ότι δεν υπήρχαν πρόθυμα “ναι” σε φαραωνικά έργα κι ούτε, κατ’ επέκταση, διαθέσιμα κονδύλια.
Οφείλει, έστω τώρα, η δημοτική αρχή να συμμορφωθεί με τις εξελίξεις και να προσγειωθεί στην εποχή και στην πραγματικότητα. Ας ομολογήσουμε όλοι μαζί πως το μοντέλο “διεκδικώ για να διεκδικώ” απέτυχε. Και να ενεργοποιήσουμε άμεσα και ενωτικά το μόνο αποτελεσματικό μοντέλο “διεκδικώ για να πάρω”. Όποιος επιλέγει να προσπαθεί επιστρατεύοντας τον ίδιο τρόπο με τον οποίο κατ’ επανάληψη απέτυχε, είναι ανόητος. Όταν αυτό το κάνει ως εκπρόσωπος μιας ολόκληρης πόλης, είναι και επικίνδυνος.
Τέλος, πριν ξεκινήσουμε τη νέα σταυροφορία οφείλουμε να είμαστε όλοι ειλικρινείς απέναντι στους δημότες, στην Πάτρα και στο -επαπειλούμενο, πλέον- μέλλον της: «Το θέλουμε πράγματι το τρένο;» Εμείς στο σπιράλ απαντάμε ΝΑΙ, με κεφαλαία γράμματα. Για όλα όσα θα μας φέρει όταν φτάσει (έστω και αργά). Για όλα όσα στερούμαστε όσο δεν το έχουμε.
