Νανοπλαστικά και μικροπλαστικά έχουν κατακλύσει το περιβάλλον. Ανιχνεύονται στο νερό, τον αέρα, το έδαφος, ακόμα και τις απόκρημνες κορυφές βουνών και τα σύννεφα, ενώ εντοπίζονται και στον ανθρώπινο οργανισμό με τις πιο πρόσφατες έρευνες να τα ανακαλύπτουν ακόμα και στον εγκεφαλικό ιστό.
Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο; Σίγουρα η μείωση χρήσης και ιδίως παραγωγής πλαστικών προϊόντων θα περιόριζε το πρόβλημα της πλαστικής ρύπανσης. Θα μπορούσε, όμως, να το εξαλείψει; Τη στιγμή που 8-9 εκατ. τόνοι πλαστικού απορρίπτονται στη θάλασσα κάθε χρόνο και αφού απαιτούνται από 20 έως 500 χρόνια για να αποσυντεθούν, η απάντηση μάλλον είναι αρνητική.
Το μείζον αυτό ζήτημα, όμως, επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Μιζούρι στις ΗΠΑ, οι οποίοι ανέπτυξαν έναν αποτελεσματικό τρόπο καθαρισμού του νερού από νανοπλαστικά.
Αναλυτικότερα, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν υδατοαπωθητικούς διαλύτες παρατηρώντας την ικανότητα συγκέντρωσης μικροσκοπικών σφαιριδίων πολυστυρενίου διαφορετικών μεγεθών – από 0,1 έως 1 μικρόμετρο σε διάμετρο – απλώς προσθέτοντάς τους σε μολυσμένο νερό.
Σύμφωνα με δημοσίευση του Πανεπιστημίου του Μιζούρι, η επικεφαλής της έρευνας, Πιγιούνι Ισταγουίρα, εξήγησε πως «αυτοί οι διαλύτες είναι κατασκευασμένοι με ασφαλή, μη τοξικά συστατικά και η ικανότητά τους να διαχωρίζονται από το νερό αποτρέπει την περαιτέρω μόλυνση των πηγών νερού, καθιστώντας τους μια εξαιρετικά βιώσιμη λύση».
Βέβαια, η ερευνητική ομάδα επισημαίνει πως ακόμα ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν δεν είναι τεχνικά σαφής και προσθέτουν ότι «βρίσκονται ακόμα στην αρχή». Στόχος είναι η διερεύνηση μεθόδων για την ανακύκλωση διαλυτών ώστε να επαναχρησιμοποιηθούν πολλές φορές αν κριθεί απαραίτητο.
Η ειδικός τόνισε ότι τα νανοπλαστικά μπορούν να διαταράξουν τα υδάτινα οικοσυστήματα και να εισέλθουν στην τροφική αλυσίδα, απειλώντας τόσο την άγρια ζωή όσο και τον άνθρωπο. Επιπλέον, σημείωσε ότι η μέθοδος είναι αποτελεσματική σε γλυκό, αλλά και θαλασσινό νερό.
Τώρα η ερευνητική ομάδα εργάζεται ώστε να καταστήσει τη διαδικασία εφαρμόσιμη σε μεγαλύτερα υδάτινα σώματα, όπως λίμνες, με απώτερο στόχο τον ωκεανό, όπου παρατηρείται μεγαλύτερη συγκέντρωση των επιβλαβών σωματιδίων που προκύπτουν από τη διάσπαση των πλαστικών.
