Ήταν 24 Ιουνίου του 1992 όταν χάθηκαν τα ίχνη του Γιωργάκη στην Αρκαδία – Ο 10χρονος δεν εντοπίστηκε ποτέ – Τώρα ένας 45χρονος υποστηρίζει ότι πάσχει από αυτοβιογραφική αμνησία και ότι δεν έχει καθόλου μνήμες από την παιδική του ηλικία
«Είμαι ένας άνθρωπος ανάμεσα σας που ζητώ απεγνωσμένα να μπορώ τέλος πάντων να τελειώσω με το ζήτημα μου». Είναι ο Πέτρος και η ιστορία του μοιάζει με σενάριο για το Netflix, αλλά είναι πραγματικότητα. Είναι ο άνθρωπος χωρίς ταυτότητα που, όπως λέει, δεν έχει καθόλου μνήμες από την παιδική του ηλικία. Δεν γνωρίζει ούτε το επίθετο του, ούτε την ημερομηνία γέννησης του ούτε καν αν έχει γονείς ή αδέλφια.
Μιλά αποκλειστικά στο Live News ζητώντας βοήθεια για να εντοπίσει τις ρίζες του: «Δεν έχω κάτι να κρύψω, κάτι να φοβάμαι. Είμαι καθαρός ουρανός».
Για δικούς του προσωπικούς λόγους επέλεξε να μην δείξει το πρόσωπο του, κάτι όμως που ίσως να βοηθούσε πολύ στο να τον αναγνωρίσει κάποιος συγγενής του.
-Όλα αυτά τα έγγραφα Πέτρο είναι οι προσπάθειες για τη ζωή σου;
-Είναι η ζωή μου. Παλεύω με νύχια και με δόντια να τελειώσω το ζήτημα μου και κανείς δεν το βλέπει.
Ακόμη και η προφορά του θα μπορούσε να είναι στοιχείο για να προσδιοριστεί ο τόπος καταγωγής αυτού του ανθρώπου, με τον ίδιο πάντως να αναφέρει πως οι πρώτες μνήμες που έχει ήταν από όταν ήταν 10 ετών και τριγύριζε στις περιοχές της Πελοποννήσου, και συγκεκριμένα στην Καλαμάτα, την Αρκαδία και την Μεσσηνία.
-Ποια είναι η πρώτη μνήμη που έχεις; Σαν παιδί, σαν νέος;
-Θυμάμαι ένα έντονο γεγονός που ανέβαινα από το ΚΤΕΛ Μεσσηνίας προς Αθήνα. Το θυμάμαι γιατί έβρεχε πάρα πολύ αυτές τις μέρες. Κι ήταν και κρύο θυμάμαι. Δεν θυμάμαι περαιτέρω πράγματα. Μόνο αυτό. Από εκεί ξεκινά η μνήμη μου.
Οι μνήμες του λοιπόν αρχίζουν από εκείνη την βροχερή ημέρα την δεκαετία του ’90 όταν σε ηλικία των 10 ετών μπήκε -όπως λέει- ολομόναχος μέσα στο λεωφορείο χωρίς εισιτήριο από την Μεσσηνία με προορισμό την Αθήνα.
«Δεν έβγαλα εισιτήριο. Υπήρχε κάποιος άνθρωπος που με άφηνε και έκανα βόλτες. Και μου έλεγε με αναγνώριζε γιατί εγώ δεν τα θυμάμαι αυτά. Με αναγνώρισε και μου είπε ”ρε κουτσέ, ρε Πέτρε;”».
Τα κενά στην ιστορία -όπως λέει ότι την θυμάται ο Πέτρος- είναι πολλά και σε καμία περίπτωση δεν οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα. Για αρχή είναι άξιο απορίας πώς στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’90 ένα μικρό παιδί ταξίδεψε για ώρες μόνο του μέσα σε ένα ΚΤΕΛ κι έπειτα στην Αθήνα κοιμόταν σε παγκάκια κι έτρωγε από τα σκουπίδια για να επιβιώσει, αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τον βοηθήσει ή να ενημερώσει τις Αρχές.
Το νοσοκομειακό έγγραφο και η «διάγνωση»
Ο 45χρονος Πέτρος ισχυρίζεται πως πάσχει από αυτοβιογραφική αμνησία και μάλιστα λέει πως υπάρχει έγγραφο από δημόσιο νοσοκομείο που να το πιστοποιεί.
«Κάναμε εξετάσεις. Πήγαμε στο Αιγινήτειο. Όντως έχω επιλεκτική μνήμη. Δεν ξέρω, δεν είμαι και αρμόδιος. Και μάλιστα υπάρχει και έγγραφο Δημοσίου».
Το Live News παρουσιάζει για πρώτη φορά το έγγραφο από το Αιγινήτειο Νοσοκομείο που επικαλείται. Το επίσημο όμως έγγραφο μιλάει για «αναφερόμενη αυτοβιογραφική αμνησία». 
«Αιτία εισόδου: Αναφερόμενη αυτοβιογραφική αμνησία. Ο ασθενής αναφέρει ανικανότητα ανάκλησης αυτοβιογραφικών γεγονότων», γράφει το έγγραφο του νοσοκομείου. Παράλληλα, αναφέρει έντονες διαταραχές στον ύπνο με πολύ δυσάρεστα όνειρα που επαναλαμβάνονται».
Το επίσημο έγγραφο όμως μιλά για αναφερόμενη αυτοβιογραφική αμνησία και όπως εξηγεί στο Live News η νευρολόγος, Αντιγόνη Γκουλιεβάκη, όταν ένας γιατρός γράφει τη λέξη «αναφερόμενη» ουσιαστικά εννοεί πως αυτό το έχει αναφέρει ο ασθενής κατά την εισαγωγή του και σε καμία περίπτωση δεν συνιστά διάγνωση γιατρού.
Ο 45χρονος νοσηλεύτηκε για δύο μέρες στην κλινική και υποβλήθηκε σε μια σειρά νευρολογικών εξετάσεων, ώστε να διαπιστωθεί αν υπάρχει βλάβη του εγκεφάλου.
«Πρέπει να γίνουν απεικονιστικοί έλεγχοι, τομογραφία, για να διαπιστωθεί κάποια βλάβη», επεσήμανε η νευρολόγος.
Όλες αυτές οι εξετάσεις έγιναν στον εν λόγω ασθενή και όπως έγραψε στο συμπέρασμα του ο νευρολόγος που τον εξέτασε δεν εντόπισε κανένα παθολογικό εύρημα.
«Πρόκειται για έναν νέο άνθρωπο ο οποίος αναφέρει ανικανότητα ανάκλησης αυτοβιογραφικών γεγονότων. Δεν παρατηρούνται παθολογικά ευρήματα από τον απεικονιστικό και λοιπό εργαστηριακό έλεγχο που πραγματοποιήθηκε. Από την κλινική εκτίμηση προκύπτει έντονη συναισθηματική φόρτιση του ασθενούς η οποία πιθανώς χρήζει περαιτέρω εκτίμησης από ψυχίατρο», σύμφωνα με τη διάγνωση του ιατρού.
Τι λένε οι γιατροί
Είναι ένας άνθρωπος που λέει πως δεν θυμάται καθόλου τα παιδικά του χρόνια. Ο ειδικοί εξηγούν πως, αν πράγματι κάποιος εμφανίζει κενά μνήμης, είναι πιθανόν να έχει κακοποιηθεί στο παρελθόν ή να έχει περάσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια.
Πολλές φορές το πρόβλημα μπορεί να είναι ψυχιατρικής και όχι νευρολογικής φύσεως, να μην υπάρχει δηλαδή κάποια εγκεφαλική βλάβη, αλλά ο ασθενής να μην θυμάται γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος γιατί πιθανόν να πάσχει από έντονο μετατραυματικό στρες.
Η αυτοβιογραφική λήθη συναντάται εξαιρετικά σπάνια στην βιβλιογραφία με τον γιατρό που εξέτασε τον 45χρονο στο Αιγινήτειο το 2010 να τον παραπέμπει σε περαιτέρω εξετάσεις από ψυχίατρο μιας και από τον νευρολογικό έλεγχο που του έγινε δεν εντοπίστηκε κάποιο παθολογικό εύρημα.
Το άλυτο μυστήριο της εξαφάνισης του 10χρονου Γιωργάκη
Όλα τα σενάρια είναι πιθανά θα πει ο 45χρονος Πέτρος, ο άνθρωπος χωρίς ταυτότητα που ισχυρίζεται στο LIVE NEWS πως η δική του ανεξήγητη ιστορία έχει πολλά κοινά στοιχεία με εκείνη του 10χρονου Γιωργάκη που τη δεκαετία του 90’ εξαφανίστηκε από την περιοχή της Αρκαδίας.
«Σε αυτήν την υπόθεση είναι πολλά κοινά στοιχεία με μένα τα οποία δεν ξέρω γιατί δεν τα έχω ζήσει, δεν τα θυμάμαι. Αλλά μπορεί και να είμαι, γιατί όχι;».
«Αν με ακούσει αυτή η γυναίκα, πηγαίνετε να κάνετε ένα τεστ. Δεν θέλω να διεκδικήσω κάτι αλλά θέλω να μάθω τις ρίζες μου».
Ο 45χρονος επιμένει και ζητά από τους συγγενείς εξέταση DNA ώστε να διαπιστωθεί αν είναι κάποιο από τα 4 παιδιά, που εξαφανίστηκαν τη δεκαετία του ’80-’90 στην ευρύτερη περιοχής της Πελοποννήσου.
Η πιο γνωστή ιστορία εξαφάνισης εκείνης της εποχής είναι εκείνη του 10χρονου Γιωργάκη, που 32 χρόνια μετά παραμένει ακόμα ανεξιχνίαστη.
Πρόκειται για μια υπόθεση που συγκλόνισε την χώρα, έγιναν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και δεν έκλεισε ποτέ.
«Αγωνία για τον 10χρονο. Ούτε οι Ελβετοί αλπινιστές εντόπισαν ίχνη του στις χαράδρες της Αρκαδίας».
24 Ιουνίου 1992. Ο μικρός Γιώργος Παρασκευόπουλος είχε πάει διακοπές με τον παππού και την γιαγιά στην ορεινή Γορτυνία και εκείνο το πρωινό ανέβηκε στη στάνη με τα ζώα. Αν και ήταν μια διαδρομή που έκανε συχνά εκείνο το πρωινό χάθηκε μυστηριωδώς
Σε ένα δύσβατο σημείο του βουνού εντοπίστηκαν μετά από μήνες τα παγούρια που κρατούσε ο μικρός. Ένας κάτοικος της περιοχής ανέφερε μάλιστα πως είδε ένα παιδί με τα χαρακτηριστικά του μικρού Γιώργου να κατεβαίνει από το βουνό. Οι έρευνες συνεχίζονταν για μήνες δίχως αποτέλεσμα.
Η εξαφάνιση του μικρού Γιωργάκη είχε συνταράξει την χώρα. Για τον εντοπισμό του μάλιστα είχαν επιστρατευτεί μέχρι και ερευνητές από την Ελβετία που «χτένιζαν» την περιοχή με εκπαιδευμένα σκυλιά.
Οι γονείς του παιδιού δεν έπαψαν ποτέ να αναζητούν τον γιο τους και τα επόμενα χρόνια μέσα από εκπομπές αναζητούσαν το αγγελούδι τους.
«Εξαφάνιση. Αυτή η αγωνία σε πνίγει και να λες που να βρίσκεται τώρα. Αυτό τρώει; Πού περνά το βράδυ του. Δεν μπορείς να συνεχίσεις. Ζω μόνο για να βρω το παιδί μου».
Οι γονείς του παιδιού τότε υποστήριξαν πως τότε είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος. Αν και είχε εξαφανιστεί μεσημέρι Τετάρτης οι δύο γονείς ενημερώθηκαν τελικά βράδυ Πέμπτης όταν ξαφνικά το τηλέφωνο χτύπησε μέσα στη νύχτα.
Η υπόθεση με τα χρόνια μπήκε στο αρχείο με την οικογένεια του μικρού Γιωργάκη πάντως να μην έπαψε ποτέ να αναζητά το 10χρονο αγοράκι με τα μεγάλα μάτια που χάθηκε ένα πρωινό του Ιούνη στις πλαγιές της Γορτυνίας.
