Έκλεισε και η τελευταία δημόσια υπηρεσία στον Δήμο Μεγαλόπολης, με την πικρία να παραμένει στους κατοίκους και τον δήμαρχο Κωνσταντίνο Μιχόπουλο να αναζητάει ακόμα «τους λόγους που κάποιοι κυβερνητικοί ή άλλοι εξωγενείς παράγοντες θέλουν να υποβαθμίσουν την περιοχή», όπως είπε στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της 27ης Ιανουαρίου.
ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ από την ΜΑΡΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑΚΟΥ
Δικαιώνει άραγε το κλείσιμο της δημόσιας υπηρεσίας όσους κάνουν λόγο για άνευρη εκπροσώπηση του δημάρχου σε επίπεδο διεκδίκησης, που δεν κατάφερε να εκμαιεύσει την πολυπόθητη διαβεβαίωση; Ή θα ήταν μια άδικη προσέγγιση καθώς είναι κοινή διαπίστωση ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση στο πλαίσιο των περιορισμένων αρμοδιοτήτων της παραμένει τυφλά υπάκουη στον κεντρικό σχεδιασμό στον μοναδικό ρόλο που της επιτρέπεται, αυτόν του απλού θεατή…
Το θέμα είναι ότι οι πολίτες που ζουν σε αυτόν τον τόπο, όπως και στα περισσότερα μέρη της επαρχίας, γίνονται μάρτυρες της πλήρους αποξήλωσης των κρατικών διοικητικών υπηρεσιών τους, προφανώς χάριν της «ανασύνταξης» του «περιορισμού» του λειτουργικού κόστους και της «ευελιξίας» του κράτους.
Ανάπτυξη, όμως, με λουκέτα σε δημόσιες υπηρεσίες, με κλείσιμο τραπεζικών υποκαταστημάτων, με άδεια σχολεία, με συμπτύξεις αστυνομικών τμημάτων και με κέντρα υγείας χωρίς γιατρούς και ιατρικά μηχανήματα δεν γίνεται.
Η συντεταγμένη πολιτεία αν θέλει να μπει φρένο στην απερήμωση της υπαίθρου και να ανατρέψει αυτή την καθοδική πορεία των χωριών οφείλει να τα θωρακίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Να αναλάβει δέσμη μέτρων για δημιουργία υποδομών και οικονομικής στήριξής τους, ενισχύοντας παράλληλα και τους κατοίκους τους.
Εκτός αν δεν θέλει…
