Η φράση «παιδί θαύμα» ταιριάζει στην περίπτωση του μικρού Γιάννη Μακρή, ο οποίος αν και μαθητής της Ε΄τάξεως του Δημοτικού κρατάει ήδη στα χέρια του το Lower και μάλιστα του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.
«Ισως ο νεότερος κάτοχος πιστοποιητικού Cambridge fce, αφού έδωσε εξετάσεις μόλις στη Πέμπτη Δημοτικού και πέρασε. Και το υπογραμμίζω αυτό διότι είναι το πιο δύσκολο πτυχίο πιστοποίησης Αγγλικών» ανέφερε στην «Πελοπόννησο» η δασκάλα και ιδιοκτήτρια του Φροντιστηρίου Boulevard στα Καμίνια Κέντρου Ξένων Γλωσσών Αναστασία Μπεζεριάνου.
Η καθηγήτρια Νάττυ Μπεζεριάνου με τον μικρό Γιάννη
Στο ερώτημά μας εάν ακολούθησε κάποια ιδιαίτερη διδακτική μέθοδο για τον μικρό Γιάννη, η κ. Μπεζεριάνου μας απάντησε: «Αυτό που έπαιξε σημαντικό ρόλο είναι σίγουρα η ωριμότητα του παιδιού. Το ίδιο το παιδί όταν αντιλήφθηκε τον στόχο μας εργάστηκε με κέφι για τον πετύχει. Φυσικά μπορούσε να ανταποκριθεί και στην παραπάνω πίεση. Δηλαδή δεν εννοώ μεγάλο φόρτο εργασιών, ποτέ δεν μου άρεσε να φορτώνω τα παιδιά, προτιμώ να παίζουν. Αυτό που εννοώ είναι ότι μπορούσα να τον πιέσω το καλοκαίρι και αντί να σταματήσουμε τον Μάιο, όπως πολλά παιδιά, εκμεταλλευόμασταν και τον Ιούνιο για να κάνουμε εντατικό μάθημα και να περάσουμε μια τάξη, με καθημερινά μαθήματα».
Η δασκάλα του υπογραμμίζει ότι σε όλη αυτή την προσπάθεια ήταν σύμμαχοι οι γονείς του μικρού που έβλεπαν τη θέλησή του να προχωρήσει. «Ο Γιαννάκης άρχισε να νιώθει περηφάνια πολύ πριν περάσει, ήδη από την προετοιμασία, γιατί μπορούσε να καταλάβει ότι μόνο και μόνο που βρίσκεται σε αυτήν την τάξη σε τόσο μικρή ηλικία ήταν από μόνο του μεγάλο κατόρθωμα. Οταν τον πήρα τηλέφωνο και του είπα ότι πέρασε, η χαρά του ήταν υπέρμετρη, σαν παιδάκι που κέρδισε μια μάχη στο αγαπημένο του παιχνίδι. Προσωπικά πιστεύω ότι κατά βάθος ήξερε πως θα περάσει, γιατί τους τελευταίους μήνες πριν δώσει ήθελα να του περάσω το μήνυμα ότι αφού πιστεύω εγώ σε σένα πρέπει να πιστέψεις και εσύ στον εαυτό σου, γιατί ήξερα ότι αξίζει» περιγράφει η κ. Μπεζεριάνου, μεταφέροντας και τη χαρά των γονιών του.
«Οι γονείς του Γιάννη δε θα μπορούσαν να νιώθουν τίποτα άλλο από περηφάνια και καμάρι. Η μαμά του, βέβαια, πριν δώσει για το πτυχίο ο μικρός ανησυχούσε και μου έλεγε χαριτολογώντας ”καλά, αυτό το παιδί πάλι τίποτα δεν έχει για το σπίτι; Ετσι πάει κι έρχεται;” Και η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες τίποτα δεν είχε για το σπίτι γιατί όταν έχεις γερές βάσεις δεν υπάρχει λόγος για άγχος και πίεση στο τέλος, απλά εξασκείς αυτά που ξέρεις».
