Η είδηση πως ο επικεφαλής της επίλεκτης ομάδας Κουντς των Φρουρών της Επανάστασης ήταν σώος πριν από μερικές ημέρες, σε άλλες περιόδους θα είχε δημιουργήσει – τεχνητά ή και φυσικά – επαναστατικό ή τουλάχιστον πανηγυρικό κλίμα στο Ιράν. Οι λόγοι θα ήταν παραδοσιακά «πύρινοι» και μαζικά – εθελοντικά ή μη – ο λαός θα κατέκλυζε τους δρόμους της Τεχεράνης.
Τα πάντα έχουν αλλάξει όμως στην ευρύτερη περιοχή εδώ και έναν χρόνο. Ο Ισμαήλ Κα’ανί έδωσε σημάδια ζωής μετά από πέντε ημέρες που οι πάντες τον είχαν νεκρό κάτω από τόνους μπάζων στα νότια προάστια της Βηρυτού αλλά η επιστροφή του στην χώρα του συνοδεύτηκε από σύλληψη, ανακρίσεις και μία καρδιακή προσβολή που τον έστειλε σε θάλαμο νοσοκομείου της Τεχεράνης. Οι «ψίθυροι» πως ο ισχυρότερος άνθρωπος μετά τον θρησκευτικό ηγέτη του Ιράν είναι κατάσκοπος έγιναν δυνατές κραυγές και το Ισραήλ χτυπά πλέον τους εχθρούς του ακόμη και χωρίς να τους σκοτώνει…
Η Τεχεράνη δεν έχει ακόμη δεχθεί την άμεση απάντηση – επίθεση για τους 200 βαλλιστικούς πυραύλους που εκτόξευσε ενάντια στο Ισραήλ κι όμως μοιάζει σήμερα χτυπημένη όσο ποτέ στο παρελθόν από το Τελ Αβίβ. Το θεοκρατικό καθεστώς και η κάστα των Αγιατολάχ έχει ζητήσει (απαιτήσει) από πολιτική ηγεσία, στρατό και μυστικές υπηρεσίες να βρεθεί άμεσα ο κατάσκοπος – συνεργάτης που δίνει τον τελευταίο μήνα αφειδώς στις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ κρίσιμες πληροφορίες όχι απλά για το Ιράν αλλά για όλο το σύστημα του επονομαζόμενου «Άξονα της Αντίστασης».
Για το Ισραήλ το «πρώτο αίμα» – μήνυμα, χύθηκε τον περασμένο Ιούλιο (στις 31 συγκεκριμένα) όταν με χτύπημα απόλυτης χρονικής και τοπικής ακρίβειας ο Ισμαήλ Χανίγιε σκοτώθηκε σε διαμέρισμα της Τεχεράνης που οι μυστικές υπηρεσίες του Τελ Αβίβ είχαν παγιδεύσει. Η Τεχεράνη μπορεί να ταράχθηκε αλλά αρχικά απέδωσε την διαρροή της θέσης του Χανίγιε σε τρίτους.
Τα μαζεμένα χτυπήματα όμως με τους βομβητές και τους ασυρμάτους μικρής εμβέλειας στα μέσα Σεπτεμβρίου στην καρδιά της Βηρυτού, όπως και οι θάνατοι του Νασράλα αλλά και του διαδόχου του σήμαναν κόκκινο συναγερμό για μεγάλη διαρροή και μάλιστα από σημαντικό παράγοντα στα πολύ «εν οίκω» του Ιράν. Για την Τεχεράνη το πλήγμα παρά το ότι σημειώθηκε μακριά από τα δικά της εδάφη άνοιξε πληγή που δύσκολα θα επουλωθεί άμεσα.
Το Ισραήλ ανεξάρτητα από το εάν έχει καταφέρει να προσεγγίσει ή ακόμη και να «μετατρέψει» όντως σε πιόνι του τον επικεφαλής των επιλέκτων του Ιράν έχει κατακτήσει μία νίκη για την οποία δεν χρειάστηκε να ρίξει ούτε μισή σφαίρα. Ο φόβος είναι ο πιο ύπουλος και συνήθως ένας ανίκητος εχθρός. Η εσωστρέφεια που διακρίνει το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης δεδομένα θα οδηγήσει σε σπασμωδικές κινήσεις και αυτές είναι σήμερα ακόμη ένα όπλο και μάλιστα ισχυρότερο από τα «φυσικά» στα χέρια του Νετανιάχου.
Το εάν ο Κα’ανί είναι ή όχι πράκτορας της Μοσάντ ελάχιστη σημασία έχει για τις εξελίξεις καθώς είναι ξεκάθαρο πως για το Ιράν οι επιλογές είναι δύο: είτε είναι οπότε θα δικαστεί και θα αντιμετωπίσει την εσχάτη των ποινών είτε δεν είναι και θα έχει την ίδια κατάληξη καθώς μέχρι να βρεθεί ο υπαίτιος μόνο ένας «αποδιοπομπαίος τράγος» μπορεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις.
Στο τέλος της ημέρας το Ισραήλ κερδίζει την συγκεκριμένη κρίσιμη παρτίδα ό,τι κι αν ισχυριστεί ο μεγάλος του αντίπαλος.
