Για την μάχη με τον καρκίνο και πόσο άλλαξε η ζωή της αναλύει σε συνέντευξή της μέλος του ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ και εκπαιδευμένη εθελόντρια του συλλόγου:
Το όνομα μου είναι Άννα. Είμαι 64 ετών.
Κοιτάζοντας σαν τρίτος την ζωή μου την παρομοιάζω με μια φωτογραφία που κατά το ήμισυ είναι θολή. Αλλά θα σας πω τι εννοώ:
Όταν ήμουν 16 ετών μετά από ένα τροχαίο ατύχημα απέκτησα μια κινητική αναπηρία. Αυτή η πρόκληση στη ζωή μου φαίνεται πως δεν ήταν αρκετή για μένα. Νομίζω πως χρειαζόμουν άλλη μια υπενθύμιση για να ζήσω πραγματικά τη ζωή.
Διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού όταν ήμουν 48 ετών. Έως τότε δεν υπήρχε κάτι ανάλογο στην οικογένεια μου. Η διάγνωση έπεσε σαν κεραυνός στο κεφάλι μου και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Επειδή είχα την προηγούμενη εμπειρία, πίστευα πως είχα κλείσει με το κεφάλαιο “ατυχήματα -ασθένειες” …ένιωθα σαν να είχα ‘ένα “χρέος” στην ζωή, αλλά το είχα πληρώσει.
Η ασθένεια ήρθε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου (που δεν ήταν καθόλου τυχαίο) που όχι μόνον τα οικονομικά μου ήταν σε ασφυκτική κατάσταση, αλλά δεν υπήρχε και κανείς δίπλα μου για να με στηρίξει. Αντίθετα εγώ έπρεπε να στηρίξω κάποιο μέλος της οικογένειας μου, με σοβαρά προβλήματα, και να ενδιαφερθώ και για τους δυο υπερήλικες γονείς μου.
Ένα μήνα μετά την διάγνωση χειρουργήθηκα, χωρίς κανέναν να μου κρατάει το χέρι όταν μπήκα, και κανέναν να με περιμένει όταν βγήκα από το χειρουργείο. Βέβαια ήταν και κάπως δική μου επιλογή, αφού δεν ήθελα να ενοχλήσω κανέναν με τα “δικά μου”. Βλέπετε δεν ήξερα και τίποτα σχετικά με τον καρκίνο, το μόνο που γνώριζα ήταν ότι με είχε αναλάβει μια εξαιρετική ομάδα γιατρών.
Την ημέρα της εξόδου μου από το νοσοκομείο, με κάλεσε ο χειρούργος στο γραφείο του για οδηγίες, και μου είπε πως θα έπρεπε να συνεχίσω με τις οδηγίες κάποιου ογκολόγου, χημειοθεραπείες στην συνέχεια ακτινοθεραπείες, και μάλιστα να είμαι προετοιμασμένη γιατί πιθανότατα θα είχα σύντομα μετάσταση και στον άλλο μαστό. Αυτό το γεγονός ήταν ένα δεύτερο σοκ στην ψυχολογία μου που συγχρόνως με εξέπληξε και μου υπέδειξε πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η ζωή.
Με ενεργοποίησε να φροντίζω περισσότερο την υγεία μου για να επιβιώσω. Πρέπει να είσαι υπεύθυνος μόνος εσύ για τον εαυτό σου και για την υγεία σου. Αυτή είναι η ζωή σου, και πρέπει να διεκδικείς ότι χρειάζεσαι γιατί ο καρκίνος του μαστού δεν σου ζητάει την άδεια για να εμφανιστεί. Έως τώρα δεν έχω αντιμετωπίσει κάποια μετάσταση αλλά έχω αλλάξει δραστικά πολλά πράγματα στην ζωή μου. Πριν την ασθένεια ανησυχούσα πάρα πολύ για τα παιδιά μου, τους γονείς μου, τα αδέλφια μου, και πίστευα πως ήμουν πιο δυνατή από εκείνους, και μπορούσα να λύνω τα προβλήματα τους.
Μετά την ασθένεια αφού ζήτησα και πήρα βοήθεια από το σύλλογο και από άλλους φορείς, παραδέχτηκα στον εαυτό μου, πως ο καθένας διαλέγει τον δρόμο που του ταιριάζει, και είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Έτσι σταμάτησα να προσπαθώ να λύσω όλα τα προβλήματα των άλλων, και έδωσα περισσότερη σημασία σε μένα. Ασχολήθηκα και ασχολούμαι πολύ με την ενημέρωση σχετικά με τον καρκίνο και παρακολουθώ σχετικές δράσεις; Διαλέξεις, ομιλίες, επιστημονικά άρθρα και ό,τι άλλο.
Ένα ακόμα μεγάλο βήμα για μένα ήταν να πραγματοποιήσω ένα όνειρο που είχα παραμερίσει στην καθημερινότητα μου. Πήρα την μεγάλη απόφαση να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο, κάτι που πάντοτε ήθελα. ΄Έτσι γράφτηκα με τον “ευεργετικό νόμο” για τους ασθενείς, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Πάτρας.
Η επαφή με τους φοιτητές και τους καθηγητές, ακόμα και το ίδιο το αντικείμενο των σπουδών, με βοήθησαν πάρα πολύ να σκέπτομαι θετικά και να συνεχίσω να βάζω στόχους, αλλά και να τους πραγματοποιώ.
Ο σύλλογος ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ είναι για μένα ένας στόχος που μου προέκυψε από την αρχή της αποθεραπείας μου, και ο εθελοντισμός είναι το δικό μου μέσο για να πολεμήσω τον καρκίνο. Πιστεύω πως η έγκαιρη διάγνωση μαζί με την σωστή ενημέρωση, είναι το κλειδί για την καταπολέμηση της ασθένειας και δεν μπορείς να το ανιχνεύσεις αυτό αν δεν κάνεις τακτική παρακολούθηση. Μπορεί να μην έχεις καρκίνο στο Μαστό, μπορεί να είσαι τυχερή και ευλογημένη, αλλά αυτό δεν το ξέρεις έως ότου κάνεις εξετάσεις.
Η έγκαιρη διάγνωση σ’ εμένα, μου επιτρέπει να είμαι σήμερα εδώ μαζί σας. Έτσι κοιτάζοντας την ζωή μου, βλέπω τον καρκίνο ως μια διαχωριστική γραμμή. Πριν από αυτόν ζούσα (τυπικά – μηχανικά) με αγωνία και με χαρούμενες στιγμές που όμως δεν μπορούσα να τις αντιληφθώ. Τώρα είμαι ευτυχισμένη με τα πιο απλά πράγματα και είμαι ενθουσιασμένη που είμαι ζωντανή.
Το μήνυμα μου για όλες τις γυναίκες είναι ότι πρέπει να βρίσκετε την δύναμη, όσο βαθιά κι αν χρειαστεί να ψάξετε, για να φροντίσετε στ’ αλήθεια τον εαυτό σας.
Σας αξίζει!! Και ΜΑΣ αξίζει!!
Από αυτή τη θέση που βρίσκομαι σήμερα σας διαβεβαιώνω
ότι η πρόληψη σώζει Ζωές !!
