Της Σοφίας Καυκοπούλου
Είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε όταν κάνουμε μία σχέση; Υποτίθεται ότι θέλουμε να μοιραστούμε τη ζωή μας, ενώ δεν έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε απλά, καθημερινά πράγματα και υλικά αγαθά. Όταν υπάρχει το δικό μου και το δικό σου. Ναι μεν, από την αρχή δεν μπορείς να ανοιχτείς και να δώσεις τα πάντα στον άλλο. Είναι καλό να κρατάμε επιφυλάξεις και να προσέχουμε, αλλά είναι επίσης φυσιολογικό, όταν προχωράει η σχέση, να μοιραζόμαστε. Πρέπει κάποια στιγμή το “μου” να γίνει “μας”, γιατί ναι μεν όλοι έχουν τα δικά τους πράγματα, είτε υλικά είτε όχι, αλλά από εκεί και πέρα όταν θέλουμε να μοιραστούμε, είμαστε έτοιμοι για αυτό και ανοιχτοί να δωθούμε και να δεθούμε επίσης. Το να μοιραστούμε, δεν γίνεται επειδή πρέπει, αλλά επειδή το νιώθουμε, και αν δεν το νιώθουμε σημαίνει ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά στη σχέση. Με λίγα λόγια, πολλές φορές οι άνθρωποι προσκολλούμαστε στα υλικά αγαθά και όχι στον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας.
Φυσικά ζούμε στην πραγματικότητα και δεν σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε στον άλλο τα πάντα. Για παράδειγμα, όταν έχουμε ένα σπίτι, δεν σημαίνει ότι όντας σε μία σχέση, το σπίτι μας είναι και σπίτι κάποιου άλλου. Αλλά όσο τουλάχιστον διαρκεί αυτή η σχέση, πρέπει να νιώθει οικεία εκεί. Είναι το σπίτι μας.
