Του Γιώργου Δημ. Μόσχου
Γεννημένος το 1953, στη Λυσιμαάχια σε εποχή που η Ελλάδα και οι αγροτικοί οικισμοί πάσχιζαν να σταθούν στα πόδια τους, μετά τον αιματηρό Εμφύλιο που έζησαν επί 4 χρόνια κι ενώ μόλις είχαν παρέλθει άλλα 4 χρόνια, με γονείς φτωχούς από το Κρίκελο Ευρυτανίας, είδε το φως της ζωής του.
Γύρω γύρω η λίμνη της Λυσιμάχιας, τον έζωνε από την μικρή του ηλικία, σαν να τον προσκαλούσε να ασχοληθεί με ταξίδια σε θάλασσες που δεν γνώρισε και με καπεταναίους που μόνον στην φαντασία του γυρόφερναν και τον στοιχειώναν.
Σπούδασε την ιατρική του ακτινοδιαγνώστη στην Αθήνα, μετείχε στο αντιδικτατορικό κίνημα πληρώνοντας το τίμημα που του ανήκε. στο άντρο του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Πολιτικοποιήθηκε και ανδρώθηκε μέσα από το κλίμα της εποχής. Διαδοχικά μυήθηκε στην Αριστερά, προσφέροντας την υπηρεσία του κια λαμβάνοντας την εκτίμηση της κοινωνίας.
Πρώτη του γνωριμία με τον νοσοκομειακό επαγγελματικό χώρο πια, είναι το νοσοκομείο του Ρίου. Κι όπου τον καλούσαν, για να δώσει λύση στο πλαίσιο των γνώσεών του, αυτός πήγαινε να προσφέρει. Αδαπάνως κι αγογγύστως. Προσέφερε την ψυχή και την γνώση του!
Πέραν αυτό μοιραίως επίστρεψε σε αυτό που του έγγραφε το κισμέτ του, την αγάπην του για την θάλασσα. Τώρα πια με γνωριμίες συναδέλφων – λάτρεων του ψαρέματος είχε να δώσει και να πάρει πολλά. Εξοπλίστηκε με τα απαραίτητα σύνεργα. Καλαμίδια, αγκίστρια, πετονιές , δολώματα κια ότι άλλο έβλεπε να του είναι χρήσιμο κια κυριολεκτικά το ψάρεμα έγινε η δεύτερη φύση του.
Αυτό ακούστηκε από συναδέλφους του, το είπε ο γιατρός Κ. Γιαννάκενας, στην ομιλία του κατά την ημέρα που αφιέρωσε στην μνήμη του η ανανεωτική παράταξη ΕΣΙ του ΙΣΠ.
Κι αυτήν την ευαισθησία του στην φύση και στον άνθρωπο έδειχνε με την καθημερινή στάση του ο γιατρός και δεινός ψαράς Βασίλης Παστρωμάς. Ακόμη και απέναντι σε ελάχιστους συναδέλφους που είχαν ενδοιασμούς για την ακάματη προσφορά του στη διδαχή. της ιατρικής του
Κι απαντούσε: «Άμα εμείς δεν βγάλουμε γιατρούς ικανούς, αύριο που θα γεράσουμε και θα χρειαστούμε βοήθεια, σε τυχούσες ασθένειές μας, εμάς ποιος θα μας φροντίσει;» τους αντέτεινε!
Αλλά είπαμε προηγουμένως για το Κισμέτ, που γράφει την μοίρα του καθενός. Του Βασίλη δεν του έγραψε μακροζωία επί γης. Μόλις επτά δεκαετίες του είχε αφήσει και μία χρονιά ακόμη, να περάσει την μισή στους πόνους και στην επάρατη ταλαιπωρία!
Ωστόσο, οι ειδικευόμενοι γιατροί, που πέρασαν από τα χέρια του, θα τον θυμούνται για πάντα, για το χάρισμα της προσφοράς του. Και αυτή είναι η αιωνιότητά του, χωρίς ναδίρ!
Ο Βασίλης Πατρωμάς, εκτός από ενεργός πολίτης ήταν και άνθρωπος της προσφοράς, που ποτέ, μα ποτέ δεν χρηματίστηκε. Κι αυτό το λέω με ίδια πείρα, της στάσης του έναντι δικού μου ανθρώπου που χτυπήθηκε από την ίδια ασθένεια με την δική του.
Υπήρξε καλός οικογενειάρχης, όπου με την γυναίκα του, απέκτησαν δύο παιδιά, σήμερα σε ώριμη ηλικία, την Ευτυχία, που είναι παιδο-οδοντίατρος με ιατρείο στην Πάτρα και την Αγγελική που εργάζεται ως νευρο-ακτινολόγος στην Αθήνα.
Η σύζυγός του Λίτσα, άξια γυναίκα, σύντροφος και συμπαραστάτισσα του, στάθηκε δίπλα επί 51 χρόνια στον ακριβό μας φίλο και σύντροφό μου Βασίλη!
Δείτε παρακάτω μερικά… έργα της αλιευτικής δεινότητας του Βασίλη Παστρωμά. (Οι φωτογραφίες είναι από το οικογενειακό άρχείο του).
