Τού Βασίλη Π. Καυκόπουλου
δημοσιογράφου – λογοτέχνη
Η εποχή μας δεν χαρακτηρίζεται – παρά τις όποιες θετικές παρεμβολές – για θρησκευτικότητα, για ζωντανή χριστιανική πίστη. Φθάσαμε, όπως δείχνουν τα πράγματα, στις προφητευμένες εκείνες μέρες τής αποστασίας. Και δεν κινδυνολογούμε επ’ ουδενί ούτε, ασφαλώς, υποστηρίζουμε ότι τα έσχατα είναι κοντά… Σε καμμιά περίπτωση, δεν βλέπουμε κοντόφθαλμα τα πράγματα μέσα από τον φακό τού ολέθριου φανατισμού! Αυτή, λοιπόν, η αποστασία εκδηλώνεται και με απροθυμία, και με μιά άρνηση ν’ ακούσουν οι άνθρωποι για τον αληθινό Θεό! Ας μη βλέπουμε μόνο την φωτεινή, πράγματι, μικρή μειονοψηφία αληθινά και γνήσια θρησκευόντων που, βεβαίως, προσκαλείται ως μικρά ζύμη να ζυμώσει “όλον το φύραμα”, αλλά την μεγάλη πλειονοψηφία τού λαού… Έτσι, αν πούμε σε κάποιον πως εκεί που βαδίζει θ’ ανταμώσει τον Χριστό, είναι ικανός ν’ αλλάξει δρόμο, αρκεί να μη συναντηθεί μαζί Του! Αντιθέτως, παρατηρείται ένα δαιμονικό ενδιαφέρον για επαφή και επικοινωνία με κάθε άλλο σύστημα (θρησκευτικό, φιλοσοφικό, πολιτικό κ.λπ.) και για συνάντηση και γνωριμία με κάθε άλλο διαφημιζόμενο πρόσωπο (ηγέτες, “αστέρια”, φίρμες κ.λπ.). Εν τούτοις, ο Χριστός, και μ’ όλην αυτή την άρνηση, βρίσκεται ανά πάσαν στιγμή ενώπιον τού συγχρόνου ανθρώπου, στο κέντρο τού κόσμου, τής ζωής και τής ιστορίας. Βρίσκεται μπροστά σε όλους μας ικετευτικά!!! Ο Ίδιος ο Χριστός …εκλιπαρεί την αγάπη μας, ακριβώς, γιατί δεν είναι ένας απομονωμένος μονάρχης κλεισμένος στα ύψη τής “τραγικής” μοναξιάς Του, αλλά ένας Θεός δικός μας, δίπλα μας, μέσα μας, γύρω μας! Θέλουμε δεν θέλουμε Τον συναντάμε σε κάθε μας βήμα. Και την ώρα που Τον αρνούμαστε, κατ’ ουσίαν μ’ Αυτόν ασχολούμαστε…
Λέμε πως Τον αγνοούμε, μα γι’ Αυτόν μιλάμε, και καθώς τάχα αδιάφοροι Τον “προσπερνούμε”, επάνω Του έχουμε το βλέμμα μας στραμμένο. Πολλές, μάλιστα, φορές, σκοντάφτουμε επάνω Του! Μα, κι αν χτυπάμε, υπάρχουν φορές που λόγω τής πώρωσής μας και τής πνευματικής μας τύφλας δεν το βλέπουμε! Μα, κι αν ματώνουμε εξ αιτίας ΜΑΣ, και πάλι δεν το …βλέπουμε! Αυτό το υπέροχο και ΜΟΝΑΔΙΚΟ πρόσωπο τού Ιησού μάς καλεί και φέτος για συνάντηση στην Φάτνη! Παρά την ολοκληρωτικά αλλοτριωμένη συνείδησή μας, παρά τον απόλυτα εκκοσμικευμένο μικρομέγαλο μικρόκοσμό μας, παρά την εγωπαθή εθιμοτυπία μας, ο ΦΤΩΧΟΣ Ιησούς μα ΠΛΟΥΣΙΟΣ δωρεοδότης Θεός φθάνει στην Άκρα Ταπείνωση και με την Γέννησή Του, και με την Σταύρωσή Του αργότερα, μάς καλεί σε ένα δρόμο προοπτικής, διεξόδου, αληθινής συναδέλφωσης και ζωής!
Εμείς, όμως, Κύριε, σού γυρίσαμε την πλάτη, στραφήκαμε εναντίον Σου! Κι ενώ ΕΣΥ διεκήρυττες την Επανάσταση τής ΑΓΑΠΗΣ, εμείς φτιάξαμε με το μυαλό και την γνώση πού μάς χάρισες για να βαδίσουμε στο καθ’ Ομοίωσιν και κατά Χάριν, όπλα σατανικά, εξοντωτικά για να σκορπούν τον όλεθρο και τον θάνατο ανάμεσά μας! Άνομες, διαβολικές και απάνθρωπες εξουσίες, Χριστέ μου, χιλιάδες χρόνια τώρα πνίγουν στο αίμα τούς λαούς… ΟΧΙ, δεν φταις ΕΣΥ! Εμείς τσαλακώσαμε το δικό Σου σχέδιο κι ΕΣΥ σεβάστηκες την απόφασή μας! Τίμιος, ΕΣΥ Κύριε με την Θεϊκή σου υπόσταση, Τίμιος με την δική μας συνείδηση, Τίμιος με την Ελευθερία που μάς δώρισες δεν παρενέβης… Διότι, ΕΣΥ Κύριε, δεν μάς θέλεις ρομποτάκια…
‘Έτσι, έχουμε τον κάθε αλήτη να κατευθύνει το αυτοκίνητό του επάνω σε συνανθρώπους του… Έχουμε το κάθε κάθαρμα να σπέρνει τον όλεθρο πατώντας ένα κουμπί… Έχουμε τον κάθε τύραννο να δολοφονεί αθώες ψυχές με χίλιους δυό τρόπους. Ακόμη και μέσα από το διαδίκτυο… Έχουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.ά.π. Χριστέ μου, εγώ που θέλω – αγέννητος πνευματικά τώρα, κοντολογίς ανύπαρκτος οντολογικά – να γεννηθώ σε χίλια χρόνια, εκεί στα 3.024, άρα γε, πού και πώς θα σε συναντήσω;;
Άρα γε, Κύριε, θα υπάρχει άλλος άνθρωπος στην Ηπειρό μου στην Ευρώπη τότε;; Δεν αντέχω, Κύριε, να γεννηθώ σε ένα τόπο που δεν θα υπάρχει κοινωνία προσώπων! Κύριε, σε ξαναρωτάω, πού θα σε συναντήσω;; Όχι, Κύριε, δεν θέλω να φορέσω στολή αστροναύτη, γιατί όπου θα ακουμπάω το κορμί μου θα καίγομαι, προκειμένου να σε συναντήσω!
Σε ικετεύω, Κύριε, το σπήλαιο που θα γεννηθείς τότε να έχει υλικά τέτοια που η κακία τής γνώσης μας να μη κάψει το τρυφερο Σου κορμάκι! Έλα, Κύριε, σε παρακαλώ να γεννηθείς τότε στο Σπήλαιο τής καρδιάς μου… Είμαι βέβαιος, ότι κι αν περάσουν χίλια χρόνια από τώρα, ΕΣΥ θα με προστατεύσεις κι η καρδιά μου με το αιμάτινο φιλότιμό της ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΕΙ! ΚΑΛΑ, ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, προς όλες και όλους από τα τρίσβαθα τής ψυχής μου!…
