Η Ιταλία αποχωρίζεται το μικρό αλλά και θρυλικό τρίκυκλο Ape της Piaggio.
Μέχρι το τέλος του χρόνου το εργοστάσιο της Piaggio στην Τοσκάνη θα κυκλοφορήσει το τελευταίο του μοντέλο. Από εδώ και πέρα, έπειτα από 75 ολόκληρα χρόνια αδιάλειπτης παραγωγής, τα τρίκυκλα θα κατασκευάζονται στην Ινδία – και θα κυκλοφορούν μόνο σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής και όχι πλέον στην Ευρώπη. Έτσι, μετά το κατσαριδάκι της VW και την «πάπια» της Citroën, κλείνει ένα ακόμη κεφάλαιο της ιστορίας του αυτοκινήτου.
Μία βέσπα με οροφή και τρεις τροχούς
Το Ape (που σημαίνει «μέλισσα») αποτέλεσε ουσιαστικά την εξέλιξη της βέσπας («σφήκα»). Το πρώτο Ape κατασκευάστηκε το 1948, δύο χρόνια μετά την πρώτη βέσπα – και αμφότερα τα οχήματα ήταν «παιδιά» του ιδρυτή της εταιρείας Ενρίκο Πιάτζιο και του μηχανικού Κοραντίνο Ντ’ Ασκάνιο.
Η «μέλισσα» ήταν στην πραγματικότητα μία βέσπα σε τρεις τροχούς, η οποία είχε επίσης μία μικρή καμπίνα για τον οδηγό, όπως και μία μικρή καρότσα για τη μεταφορά διάφορων αντικειμένων. Η αρχική ιδέα για το όχημα ήταν να έχει ένα κανονικό, στρογγυλό τιμόνι, ωστόσο η σκέψη αυτή εγκαταλείφθηκε σχετικά γρήγορα και επικράτησε το τιμόνι που υπάρχει και στις μοτοσικλέτες, με τις δύο λαβές. Την ίδια στιγμή η «μέλισσα» δεν ήταν και… το πιο άνετο όχημα του κόσμου. Μάλλον το αντίθετο, μιας και είχε απλώς δύο μικρά παραθυράκια, χωρίς θέρμανση και ραδιόφωνο, με έναν κινητήρα μόλις 50 κυβικών και μέγιστη ταχύτητα τα… ιλιγγιώδη 40 χιλιόμετρα/ώρα.
Ωστόσο το τρίκυκλο αυτό μπορούσε να μεταφέρει φορτίο που ζύγιζε ακόμη και περισσότερα από 200 κιλά – ένα ατού που έλυνε τα χέρια των αγροτών, μιας και ήταν ιδανικό για τις δουλειές στα χωράφια με τα ελαιόδεντρα και τους αμπελώνες, όπως και για τη μεταφορά των προϊόντων στις τοπικές αγορές. Η «μέλισσα» ήταν φθηνή, απλή και είχε μεγάλες αντοχές. Και αυτά ήταν όλα όσα χρειαζόταν κανείς στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο. Όπως εξηγεί και ο ιστορικός Τζόρτζιο Σάρτι, «τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά ήταν πολύ ακριβά, ιδίως για τις μικρές επιχειρήσεις. Η “μέλισσα” ήταν η τέλεια λύση».
Και έτσι ήταν τα πράγματα για δεκαετίες. Το τρίκυκλο έμενε για χρόνια στην οικογένεια, περνούσε από γενιά σε γενιά και ενίοτε γινόταν και… προέκταση του σπιτιού: τα παιδιά έπαιζαν στην καρότσα του, ενώ στην καμπίνα του μπορούσαν να διανυκτερεύσουν – έστω και κάπως στριμωγμένα – δύο άτομα. Σήμερα βέβαια η τιμή του έχει εκτοξευτεί και μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τις 7.000 ευρώ.
