του Διονύση Τεμπονέρα, Δικηγόρου – Εργατολόγου
Αρκούσαν μερικές δεκάδες οικογένειες και ένας μικρός σύλλογος των συγγενών των θυμάτων, για να τινάξει στον αέρα κάθε κυβερνητικό αφήγημα της τελευταίας 5ετίας (επιτελικό κράτος, αριστεία, θεσμική επάρκεια, ευημερία κλπ.) με αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Η 26 Ιανουαρίου του 2025, ημέρα των μεγάλων συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα και στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, συνιστά κοινωνικό και πολιτικό γεγονός.
Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο για το εγχώριο πολιτικό σκηνικό, μετά την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα.
Δεν είναι τίποτα ίδιο για την κυβέρνηση, που διέπραξε μεγάλη και επανειλημμένη ύβρη απέναντι στις 57 αθώες ψυχές, που σκοτώθηκαν στα Τέμπη και όπως είναι φυσικό, ακολουθεί η νέμεσής. Η επιχείρηση συγκάλυψης θα πέσει στο κενό. Αρκούσαν μερικές δεκάδες οικογένειες και ένας μικρός σύλλογος των συγγενών των θυμάτων, για να τινάξει στον αέρα κάθε κυβερνητικό αφήγημα της τελευταίας 5ετίας (επιτελικό κράτος, αριστεία, θεσμική επάρκεια, ευημερία κλπ.) με αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ο φυσικός νόμος λέει, ότι δεν γίνεται το δίκιο να υποχωρεί μπροστά στο άδικο. Το αντιλαμβάνεται αυτό η ελληνική κοινωνία και για αυτό αποφάσισε να πάρει θέση και να σταθεί στην σωστή πλευρά της ιστορίας, ξεπερνώντας τα κόμματα. Ότι και να κάνει η κυβέρνηση είναι χαμένη, καθώς κάθε επικοινωνιακή διαχείριση, επιχείρηση συσκότισης της αλήθειας, απαξίωσης των θυμάτων και των συγγενών τους, παραπλάνησης προσκρούει όπως είπε και η Μαρία Καρυστιανού στον «θεϊκό νόμο, που δεν επιτρέπει στο χειρότερο, να νικήσει το καλύτερο».
Δεν είναι τίποτα ίδιο και για την αντιπολίτευση που συλλήβδην βουλιάζει στην ασημαντότητά της. Η κοινωνική αντιπολίτευση αδυνατεί να βρει πολιτική έκφραση, παρά το γεγονός ότι οι αντικειμενικοί όροι υπάρχουν και είναι πρόσφοροι για να διεκδικήσει ο προοδευτικός χώρος την πολιτική αλλαγή. Αυτά τα κόμματα, στην υφιστάμενη μορφή τους δεν μπορούν να αφουγκραστούν τις ανάγκες των πολιτών. Χρειάζεται κάτι άλλο. Η Αριστερά βιώνοντας τα απόνερα της μνημονιακής υπαγωγής και του συμβιβασμού του 2015 δεν κάνει καν στοιχειώδη αυτοκριτική και καθίσταται μη παρεμβατική. Η σοσιαλδημοκρατία έχει μετατοπιστεί τόσο πολύ προς τον νεοφιλελευθερισμό, που δύσκολα διακρίνει κανείς διαφορές με τις κυβερνητικές νεοσυντηρητικές πολιτικές. Η επίσημη και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά πέρα από τον καταγγελτικό λόγο, αδυνατεί να δώσει ελπίδα και ρεαλιστική προοπτική στο νέο περιβάλλον και περιθωριοποιείται. Η διανόηση, ο μαζικός χώρος, ο συλλογικός άνθρωπος βουλιάζει σε μια ευρεία πολιτισμική κρίση αξιών.
Όμως, να που η 26 Ιανουαρίου έρχεται να δώσει μια ελπίδα. Ο λαός με τη συμμετοχή και την παρουσία του δείχνει τη δύναμή του ,όταν η συνειδητοποίηση ταυτίζεται με μια απλή φράση: «Θα μπορούσαν να είναι και τα δικά μου παιδιά στο τρένο». Η συνειδητοποίηση οδηγεί στην κίνηση, στην δράση και αρκεί, για να καταρρεύσει η πανίσχυρη αλλά τελικά τόσο εύθραυστη πολιτική κυριαρχία της ΝΔ.
Όμως κάτι λείπει και αυτό πρέπει να απασχολήσει τον προοδευτικό χώρο. Βεβαίως να μην επιτρέψουμε τη συγκάλυψη και να λάμψει η αλήθεια, αλλά για να συμβεί αυτό θέλουμε «πυξίδα». Πρέπει να απαντήσουμε τώρα ποιοι θέλουμε να είμαστε, ποιους θέλουμε να εκφράσουμε, σε ποιο προσανατολισμό και με ποιο πολιτικό σχέδιο. Αυτή είναι η συζήτηση που ανοίγει και αφορά τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο, που οφείλει μετά την συνταρακτική «Κυριακή» να επαναπροσδιοσριστεί. Το μιντιακό και επιχειρηματικό ολιγαρχικό σύστημα τρόμαξε και θα επιχειρήσει να ενσωματώσει τις αντιδράσεις. Θα το επιτύχει, αν δεν μιλήσουμε για τα μεγάλα και σημαντικά, αλλά και αν δεν πείσουμε, ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Και ο λαϊκός παράγοντας τι κάνει από εδώ και πέρα;
Αν οι «θεσμοί» στην υφιστάμενη κατάσταση δεν μπορούν… τότε πρέπει να αναλάβει ο λαϊκός παράγοντας να τους αφυπνίσει με ένα διαρκή αγώνα για Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη και Δημοκρατία μέσα και κυρίως έξω από τη βουλή.
Τελικά, παραφράζοντας τον τίτλο του γνωστού βιβλίου, ποιος είναι εκείνος που θα κινήσει την Ιστορία;
«Είναι ο λαϊκός παράγοντας, ηλίθιε».
