Ο Τάκης Οικονομόπουλος, ο θρυλικός τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, άφησε την τελευταία του πνοή, καθώς εδώ και 10 ημέρες νοσηλευόταν σε σοβαρή κατάσταση, έχοντας υποστεί εγκεφαλικό.
Παρά τις προσπάθειες των γιατρών το «πουλί», όπως ήταν το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει από τα πρώτα χρόνια της τεράστιας καριέρας του, έφυγε από τη ζωή…
Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση ήταν μια από τις δύσκολες στιγμές της ζωής του… Αν και όλοι γνώριζαν ότι δεν ήταν σε καλή κατάσταση, εν τούτοις ο Τάκης Οικονομόπουλος δεν θα μπορούσε να λείψει από το τελευταίο αντίο του αδελφικού του φίλου Μίμη Δομάζου και βρέθηκε στη Μητρόπολη Αθηνών για τη νεκρώσιμη ακολουθία του «στρατηγού».
«Ο Μίμης ήταν αδελφός ήταν φίλος… Ακόμη και τώρα καθόμασταν μαζί με τον Μίμη, τον Αντώνη (Αντωνιάδη), τον Τότη (Φυλάκούρη) και βλέπαμε τους αγώνες του Παναθηναϊκού. Την ομάδα που έφτασε στο Γουέμπλεϊ βάλαμε λεφτά εγώ κι ο Μίμης για να έρθουν νέα παιδιά στην ομάδα και να φτάσουν να διεκδικούν το Κύπελλο πρωταθλητριών», είχε πει φανερά συγκινημένος χωρίς να γνωρίζει κανείς ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία συνέντευξη της ζωής του…
Από μικρός στο ποδόσφαιρο και γεννημένος τερματοφύλακας
Γεννήθηκε στην καρδιά του πολέμου (19 Οκτωβρίου 1943) στην Καλλιθέα κι από πολύ μικρή ηλικία έδειξε την αγάπη του για δύο πράγματα: το ποδόσφαιρο και τη ζωγραφική.
Ξεκίνησε την καριέρα του στην Αθλητική Ένωση Καλλιθέας και στα 16 του πήρε μεταγραφή στον Απόλλων Σμύρνης. Στην Ελαφρά Ταξιαρχία έμεινε τρία χρόνια καθώς το 1962 μετακόμισε στην Προοδευτική, όμως στον Κορυδαλλό έμεινε μέχρι το καλοκαίρι του 1963 καθώς όλοι πλέον μιλούσαν για το ταλέντο του και τον κέρδισε η ομάδα της καρδιάς του ο Παναθηναϊκός.
«Όταν ήμουν μικρός έπαιζαν Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός και το συζητούσαμε όλοι στην οικογένεια. Με ρωτούσαν ποιον υποστηρίζω και είπα όποιος νικήσει θα γίνει η ομάδα μου… Νίκησε 2-0 ο Παναθηναϊκός», είχε εξηγήσει σε παλαιότερη συνέντευξη του.
Στην πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό έγραψε ιστορία καθώς ήταν μέλος της σπουδαίας ομάδας που κατέκτησε το αήττητο πρωτάθλημα τη σεζόν 1963-1964, ενώ την επόμενη σεζόν πέρα από το δεύτερο σερί πρωτάθλημα κατέγραψε ένα ρεκόρ το οποίο αντέχει έως σήμερα καθώς κράτησε απαραβίαστη την εστία του για 1.086 αγωνιστικά λεπτά και πιο συγκεκριμένα για 11 αναμετρήσεις.
Στους πράσινους έμεινε συνολικά 13 χρόνια κατακτώντας 5 πρωταθλήματα (1964, 1965, 1969, 1970 και 1972) και δύο Κύπελλα Ελλάδας (1967 και 1969), αλλά σίγουρα η πιο μεγάλη στιγμή ήταν η συμμετοχή του στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών κόντρα στον Άγιαξ το 1971.
Με την Εθνική ομάδα αγωνίστηκε 25 φορές από το 1965 έως το 1974, ενώ το 1976 πήρε μεταγραφή για την Παναχαϊκή για να επιστρέψει το 1977 στον Απόλλωνα Σμύρνης όπου έκλεισε την καριέρα του το 1979.
Όταν αποχώρησε από την ενεργό δράση επέστρεψε στον Παναθηναϊκό αναλαμβάνοντας ως προπονητής τερματοφυλάκων στο τριφύλλι, θέση την οποία διατήρησε έως το 2006 ενώ σ’ αυτό το διάστημα δούλεψε με σπουδαίους γκολκίπερ όπως οι Σαργκάνης, Λαφτσής, Βάντσικ, Νικοπολίδης.
‘Οσον αφορά το προσωνύμιο «πουλί» όπως ο ίδιος είχε αποκαλύψει σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «ΦΩΣ» το οφείλει στον Μίμη Δομάζο… «Μέχρι τότε με έλεγαν ‘Γιασίν’. Ήταν όμως ένα ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια με την ΑΕΚ όπου μείναμε με οκτώ εμείς απέναντι σε έντεκα της ΑΕΚ. Είχε φτάσει το ματς να γίνεται «βομβαρδισμός» στο τέρμα μας και είχα κατεβάσει ρολά. Στο τέλος του ματς μού λέει ο Δομάζος ‘ρε πουλί ήσουν! Πουλί!’. Το άκουσε ένας δημοσιογράφος, το έγραψε και έμεινε από τότε».
Το πάθος με τα χρώματα
Όπως προαναφέραμε πέρα από το ποδόσφαιρο η άλλη μεγάλη του αγάπη ήταν η ζωγραφική και φρόντισε να το δείξει όταν κρέμασε τα γάντια του.
Το πάθος του ήταν πολύ μεγάλο και στα έργα του προσπαθούσε να αποτυπώσει κυρίως στιγμές από την καθημερινότητα, τοπία και στιγμές από τα βιώματα της αθλητικής του ζωής.
Έφτασε να συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις, ενώ τα έργα του έχουν βραβευτεί τέσσερις φορές στην Biennale της Βαρκελώνης, για τα έτη 1986-1987/ 1988-1989/ 1990-1991/ 1994-1995 και αρκετοί από τους πίνακες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές.
