Ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών:
Μέ λαμπρότητα ἑορτάσθη στήν πόλη τῶν Πατρῶν ἡ μεγάλη ἑορτή καί λαμπρά πανήγυρις τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν Α’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ἐχοροστάτησε στόν Ὂρθρο καί ἐτέλεσε τήν Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Εὐαγγελιστρίας τῶν Πατρῶν, ἐν πληθούσῃ Ἐκκλησίᾳ, παρουσίᾳ Ἐκπροσώπων Ἀρχῶν καί Φορέων.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖο λόγο, ἀναφερθείς στόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί στούς ἀγῶνες μέχρις αἳματος τῶν Ὁμολογητῶν καί Μαρτύρων τῆς πίστεώς μας οἱ ὁποῖοι διετήρησαν ἀπαραχάρακτον τήν ἱεράν παρακαταθήκην καί τήν Ἀποστολικήν διδασκαλία καί παράδοση καί τήν παρέδωσαν ἀκέραιη σέ μᾶς.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέφερε χαρακτηριστικά:
Ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστηλώσεως τῶν ἱερῶν καί ἁγίων Εἰκόνων, τῶν ἱερῶν Ἐκτυπωμάτων τῆς μορφῆς τοῦ Κυρίου μας, τῆς Παναγίας Μητρός Του καί Μητρός μας, Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων μας, μᾶς δίδει τό ἒναυσμα νά ἐπαναλάβωμεν, ὃλη ψυχῇ καί διανοίᾳ ὃσα οἱ Ἃγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες, οἱ Ὃσιοι, οἱ Διδάσκαλοι, οἱ καλλίνικοι Μάρτυρες καί οἱ Ὁμολογηταί τῆς πίστεως, μέ τόν λόγο τους, τήν ζωή καί τό μέ τό αἷμα τους διετράνωσαν.
Ἐν εὐχαριστίαις δέ πρός τόν Κύριον ἑορτάζομεν οὐχί μόνον ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἀλλά καί ὡς ἀπόγονοι τῶν Ἑλλήνων πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι φωτισθέντες μέ τό Φῶς τῆς ἀληθείας, ὡς συνέβη ἐν Πάτραις μέ τόν ἃγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέαν, οὐχί μόνον τήν πίστιν ἐκράτησαν, ἀλλά ἀκεραίαν εἰς ἡμᾶς παρέδωκαν μέ τήν ὑποχρέωσιν ἐκ μέρους μας νά κρατήσωμεν αὐτή τήν ἱεράν παρακαταθήκην, ὡς λαμπάδα ἂσβεστον καί νά τήν παραδώσωμεν εἰς τούς ἐπιγενομένους, ἀφοῦ «αὓτη ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον ἡ πίστις ἡμῶν».
Λαμβανομένου δέ ὑπ’ ὂψιν ὃτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ὁδός τῆς σωτηρίας διά τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, μέσῳ τῆς ἁγιαστικῆς Χάριτος τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, ἐπαναλαμβάνομεν μυρίοις στόμασιν καί γεγονυῖα τῇ φωνῇ ὃτι ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς μεταφέρει τήν ἐξ’ Ἀποκαλύψεως ἀλήθειαν.
2.Περί τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁποῖος ἐνηνθρώπησε, ἳνα τόν ἂνθρωπον θεόν ἀπεργάσηται. Οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Θεοκήρυκες διδάσκαλοι, συνδιασκεψάμενοι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἠγωνίσθησαν ἐναντίον τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου καί τῶν ὁμοίων του αἱρετικῶν, ἀπό τῆς ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, κατοχυρώσαντες τήν διδασκαλίαν καί καταστρώσαντες διά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων αὐτήν ἐν ταῖς ἱεροῖς δέλτοις, ὃτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἂνθρωπος. Δέν εἶναι κτῖσμα τοῦ Πατρός, δέν εἶναι ψιλός ἂνθρωπος, δέν εἶναι ἓνας μύστης μιᾶς θρησκείας, δέν εἶναι ἓνας κοινωνικός ἐπαναστάτης, ὡς θά ἢθελε ἡ θεωρία τοῦ συγκρητισμοῦ.
3.Περί τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὡς Παρακλήτου τελείου Θεοῦ καί οὐχί ὡς μιᾶς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. Ὁ Παράκλητος ὃλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς καί εἰς τό Σύμβολον τῆς πίστεως διακηρύττομεν.
4.Περί τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Κυρίου καί διά τῆς ὁποίας σώζεται ὁ ἂνθρωπος μέ τήν συμμετοχή του στά ἱερά καί θεῖα Μυστήρια. Ἐξ’ ἂλλου «Ἡ Ἐκκλησία ἐν τοῖς Μυστηρίοις σημαίνεται»».
Εἶναι ἀνάγκη διά μίαν εἰσέτι φοράν, νά ὑπενθυμίσωμεν στήν ἀγάπη σας, ὃτι μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία, διότι μία εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἓνας εἶναι ὁ Κύριος, μία εἶναι ἡ πίστις…
Περί τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου ὡς δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ.
Ὁ ἂνθρωπος εἶναι ψυχοσωματική ὀντότης καί ἒχει ἀξία μεγίστη, ἀφοῦ εἶναι προορισμένος γιά τήν θέωση. Τό σῶμα σπείρεται εἰς τήν γῆν, ἡ ἀθάνατος ψυχή εὑρίσκεται εἰς τάς αἰωνίους σκηνάς καί ὁ ὃλος ἂνθρωπος ἀναμένει τήν κοινήν Ἀνάστασιν.
Ὃταν ὁ ἂνθρωπος εὐτελίζεται, ὃταν διασύρεται ἡ προσωπικότητά του, ὃταν ἀπαξιώνεται ὁ προορισμός του, ὃταν ἀμφισβητῆται ἡ δημιουργία του καί ὁ ρόλος του ὡς ἀνδρός καί γυναικός, ὃταν βάναυσα καταρρίπτεται ἡ ἠθική τάξις καί ὃταν πλήττεται ὁ θεσμός τῆς οἰκογενείας, ὃταν εὑρισκόμεθα μπροστά σέ φαινόμενα ἐνδοσχολικῆς ἐνδοοικογενειακῆς βίας, ἀντιλαμβανόμεθα πόσην ἀξίαν ἒχει ἡ Ὀρθόδοξος στάσις καί διδασκαλία περί τοῦ ἀνθρώπου…»
Σέ ἂλλο σημεῖο ὁ Ἱεράρχης ἒκανε λόγο γιά τήν σχέση τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τόν Ἑλληνισμό καί τήν Πατρίδα μας καί τήν κοινή πορεία Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ, ὡς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐπί 2000 χρόνια.
«…Ὃμως ὑπάρχει καί μιά ἂλλη διάσταση ἡ ὁποία ἒχει σχέση μέ τήν Ὀρθοδοξία καί ἡ ὁποία κάποτε ἀγνοεῖται.
Ἡ ζωντανή σχέση τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν Πατρίδα μας.
Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη καί διδασκαλία, ἀνεμόρφωσε, ἒκανε τά πάντα καινά, καινούργια δηλαδή, στόν χῶρο μας. Στήν ἀναζήτηση τῶν Ἑλλήνων γιά τήν ἀλήθεια καί τό Φῶς ἦλθε ἡ ἀπάντησις τοῦ Θεοῦ. Ἡ χάρις ἐπεσκέφθη τούς Ἓλληνες, ἡ ἀλήθεια ἒλαμψε καί ἐφώτισε ὂχι μόνο τόν Ἑλληνισμό, ἀλλά δι’ αὐτοῦ τόν κόσμον ὁλόκληρο. Ἡ γλῶσσα μας χρησιμοποιήθηκε ὡς ὂργανον γιά τήν διάδοση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὁ πολιτισμός διά τῆς Ὀρθοδοξίας διέδωσε τά ὑγιῆ στοιχεῖα του…
Πορεύτηκε ἡ Πατρίδα μας μέ τήν Ὀρθοδοξία καί πορεύεται δύο χιλιάδες χρόνια. Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ἐκράτησε καί ἐστερέωσε τόν λαό σέ καιρούς ἐπώδυνους καί σέ ὧρες δυστυχίας, σέ χρόνια πικρῆς σκλαβιᾶς.
Διετηρήθη ἡ ψυχή τοῦ Γένους γιατί ἦτο Ὀρθόδοξη.
Οὐδείς ἂλλος Λαός θά ἂντεχε τόσους αἰῶνες πικρῆς σκλαβιᾶς, ὃπως συνέβη μέ τούς Ἓλληνες.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἒσωσε καί σώζει τήν Ἑλλάδα.
Ἡ Πατρίδα μας μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη ἀγωνίστηκε ἀμυνομένη μέ ποταμούς αἱμάτων γιά τήν ἐλευθερία, μέ τήν διττή της ἒννοια καί τήν ἐξωτερική, ἀλλά καί τήν πνευματική. Οὐδέποτε ἒκαμε ἐπιθετικούς πολέμους, ἀλλά ἀγωνίστηκε ἀμυνομένη τῆς πίστεως καί τῶν αἰωνίων ἀξιῶν…
Ἀδελφοί μου, ὁ σημερινός ἑορτασμός εἶναι μιά ἀκόμη εὐκαιρία δοξολογίας πρός τόν ἐν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν ἡμῶν, τιμῆς πρός τήν Θεοτόκον καί στούς Ἁγίους μας.
Εἶναι ἡμέρα μνήμης πρός τούς ἣρωας καί μάρτυρας τῆς Ὀρθοδοξίας, Ὀρθοδόξους Πατριάρχας, Ἀρχιερεῖς, Βασιλεῖς, Κληρικούς καί Λαϊκούς, πού ἀγωνίστηκαν ἒργοις, λόγοις καί αἳμασι ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί διετράνωσαν τήν Ὀρθόδοξον πίστιν.
Σήμερα παρά ποτέ ὁ κόσμος ἒχει ἀνάγκην αὐτοῦ τοῦ μηνύματος τῆς Ὀρθοδοξίας. Μηνύματος ἀγάπης εἰς καιρούς μίσους καί ἀπανθρωπίας, μηνύματος εἰρήνης σέ καιρούς πολέμων σέ Βορρᾶ καί Μέση Ἀνατολή καί ὃπου ἀλλοῦ. Ὁ Δυτικός ἀνθρωποκεντρικός πολιτισμός παταγωδῶς ἀπέτυχε. Εἶναι ἡ ὣρα τῆς Ἀλήθειας. Καί αὐτή ἡ Ἀλήθεια εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη πίστις.
Εἶναι ὃμως καί εὐκαιρία νά ἀναλογισθῶμεν τάς εὐθύνας μας, ἒναντι τῆς ἱερᾶς παραδόσεως καί παρακαταθήκης τήν ὁποίαν ἐκεῖνοι παρέδωσαν εἰς ἡμᾶς, ὡς καί εἰς τήν ἀρχήν ἀναφέραμε. Πόσον ἐπίκαιρος εἶναι ὁ Παύλειος λόγος: Ὣρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν.
ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.
ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις,
μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ’ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν,
καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας. (Πρ. Ρωμαίους ΙΓ´ 11 – 14).
Κατακλείοντες τόν λόγον ἐπαναλβάνομεν ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει καί ἐν Κυρίῳ καυχήσει:
«Αὕτη ἡ πίστις τῶν ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουμένην ἐστήριξεν.».
