Επαγγελματίες της πολιτικής αλλά και των μετρήσεων το λένε συχνά σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες: το πολιτικό σύστημα δεν είναι εκείνο που ήταν πριν από τα πρώτα συλλαλητήρια της 26ης Ιανουαρίου. Δεν είναι επειδή το σιδηροδρομικό δυστύχημα, όσα έγιναν το μοιραίο βράδυ κι όσα δεν έγιναν στα δύο χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο η κοινή γνώμη το αντιμετωπίζει. Η δημοσκοπική εκτόξευση αντισυστημικών κομμάτων, καθώς και η κακή εικόνα κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στα γκάλοπ μαρτυρούν μια κοινωνία που ξέρει ότι δεν έχει εναλλακτικές διακυβέρνησης αλλά παρ’ όλα αυτά δεν κρύβει τη διάθεσή της για κάποιου είδους αλλαγή. Μέσα σε αυτό το κλίμα, κάποιοι ρίχνουν στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου την ιδέα της καθόδου της Μαρίας Καρυστιανού στην πολιτική.
Οι δηλώσεις των πολιτικών
Δεν είναι η πρώτη φορά. Ωστόσο, τις προηγούμενες δεν έβγαιναν ο ένας μετά τον άλλο πολιτικοί για να ταχθούν υπέρ ή κατά μιας τέτοιας προοπτικής. Ολα άρχισαν όταν ανασύρθηκε η δήλωση που είχε κάνει ο Νίκος Κοτζιάς τον Ιούνιο του 2024 «εγώ τη Μαρία των Τεμπών την ψήφιζα για πρωθυπουργό της χώρας». Στη συνέχεια πόσταρε η Ελενα Ακρίτα για να ενημερώσει το φιλοθέαμον κοινό πως προσυπογράφει επειδή «τέτοια άτομα χρειαζόμαστε για να πάει ο τόπος μπροστά». Στην κουβέντα πήρε μέρος και ο Νίκος Πλακιάς, εκφράζοντας από τα ερτζιανά την αντίθεσή του για τη χρονική στιγμή που τέθηκε το θέμα. Διερωτώμενος «ποιος είναι αυτός ο στόχος να λένε ότι οι οικογένειες θα πολιτικοποιηθούν;» άφησε να εννοηθεί ότι ενδέχεται κάποιοι να επιχειρούν να «σπιλώσουν συνειδήσεις».
Παρότι συριζαίοι θέλησαν να κρατήσουν αποστάσεις από τη βουλευτή Επικρατείας, πολλοί στη σοσιαλμιντιακή δημόσια σφαίρα εξαπέλυσαν κατηγορίες για απόπειρα υπονόμευσης της ηθικής ακεραιότητας της Καρυστιανού, ενώ άλλοι διέκριναν μια επιπλέον προσπάθεια αντιπολιτευτικής εκμετάλλευσης των Τεμπών.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, πάλι, δεν συμφωνεί με την πρόταση. Αν και σημείωσε ότι εκείνη μπορεί «να ενοποιήσει κάποια αιτήματα με λαϊκό τρόπο», και χωρίς να αμφισβητήσει τη χαρισματική της προσωπικότητα, υποστήριξε πως «μια εναλλακτική κυβέρνηση, ωστόσο, πρέπει να πείσει ότι ξέρει να αντιμετωπίσει τους στάσιμους μισθούς ή τα νέα ζευγάρια που δεν μπορούν να βρουν ένα σπίτι ή τα παιδιά μας που θα έχουν χειρότερες συντάξεις από εμάς, χειρότερες εργασιακές σχέσεις και χειρότερους μισθούς». Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, όταν κλήθηκε να σχολιάσει τις φήμες πως θα πολιτευθεί με την Πλεύση Ελευθερίας, απάντησε ότι ο αγώνας των γονέων «είναι ιερός, δεν είναι κομματικός, είναι αγώνας για δικαιοσύνη».
Τι είπε στο Πάντειο
Η ίδια η Καρυστιανού, πάντως, μιλώντας σε εκδήλωση στο Πάντειο, είπε πως «ήρθε η στιγμή να ζητήσουμε να αλλάξουν τα πάντα στη χώρα μας». Δήλωσε ότι – sic – θα διεκδικήσει για το ζωντανό παιδί της ό,τι δεν διεκδίκησε για το χαμένο: μια δίκαιη και άξια χώρα. Και ενώ τη διέκοπτε συχνά ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, διαπίστωσε ότι «ήμασταν πάντα άτυχοι με τους πολιτικούς μας. Πάντα έμοιαζε το πολιτικό σύστημα να στέκεται απέναντι στους πολίτες και πολλές φορές και απέναντι στα συμφέροντα της χώρας. Δεν πρόκειται για πολιτικό σύστημα, πρόκειται για υπόλογο καθεστώς. Οι πολιτικοί μας προφασιζόμενοι τη δημοκρατία και άρα έχοντας τη δική μας εξουσιοδότηση, έχουν μετατρέψει το πολίτευμα σε κάτι μόνιμα αυταρχικό και φασιστικό».
Η απάντηση στην απορία που έχουν αρκετοί για το αν επιθυμεί να εμπλακεί στην πολιτική ή όχι ίσως βρίσκεται στα προχθεσινά της λόγια, για τα οποία ο καθένας νομιμοποιείται (εφόσον ακούστηκαν δημόσια) να καταλήξει σε μια δική του ερμηνεία των προθέσεών της.
