H οσμή από το βιτριόλι «άγγιξε» τους θεατές στην επίσημη προβολή του ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με τίτλο «9:30 – Life can change in an instant» στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη, με πολλούς από αυτούς να μην αντέχουν να βλέπουν τις σκληρές εικόνες που ξεπηδούσαν από τη μεγάλη οθόνη ρίχνοντας φως στο πρωινό της 20ής Μαΐου του 2020, όταν η άγνωστη μέχρι τότε στο πανελλήνιο Ιωάννα Παλιοσπύρου δεχόταν τη φρικιαστική επίθεση με βιτριόλι από την Εφη Κακαράντζουλα…
Παρουσία της ίδιας της Ιωάννας Παλιοσπύρου, στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, Αποθήκη 1, Λιμάνι όπου προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους (σ.σ.: τo ντοκιμαντέρ θα προβάλλεται στο online.filmfestival.gr μέχρι τη Δευτέρα), οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν ήταν κάτι παραπάνω από συγκινητικές! Αμέσως μετά την προβολή της ταινίας, παραγωγής και σκηνοθεσίας του Κωνσταντίνου Βενετόπουλου (επιχείρησε να κάνει γκρο πλαν στη «μάσκα του πόνου» φέρνοντας στο προσκήνιο την ιστορία της Ιωάννας και τις στιγμές που άλλαξαν τη ζωή της για πάντα), ο δημιουργός και η Παλιοσπύρου ανέβηκαν στη σκηνή και δέχτηκαν ερωτήσεις από τους διοργανωτές και το κοινό.
«Αρεσε πολύ όλo αυτό και μας έδωσαν συγχαρητήρια» λέει στην «Espresso» η Ιωάννα Παλιοσπύρου, που δηλώνει χαρούμενη για την τεράστια αγκαλιά του κόσμου: «Στη Θεσσαλονίκη με υποδέχτηκαν με πολλή αγάπη, νιώθω πολύ ευγνώμων για την πρόσκληση και για τη συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ο κόσμος ήταν ζεστός, συγκινημένος! Οι θεατές με αγκάλιασαν, μου είπαν ότι νιώθουν πολύ περήφανοι για μένα και αυτό είναι κάτι που το νιώθω. Μου είπαν για τη δύναμη που τους βγάζω και για τα μηνύματα που περνάω. Το ντοκιμαντέρ στην ουσία περιγράφει με μια πιο καλλιτεχνική ματιά την ιστορία μου και στέλνει πάρα πολλά μηνύματα, κυρίως σε ό,τι αφορά την αποδοχή του εαυτού μας και τον αγώνα που δίνουμε στη ζωή και τις ελπίδες που πρέπει να δείχνουμε» εξηγεί η ίδια αποκλειστικά στην «Espresso»!
Ωστόσο οι σκληρές εικόνες σόκαραν αρκετούς θεατές, που δεν άντεξαν στη θέα τους και αποχώρησαν κλαίγοντας από την αίθουσα: «Ηταν η πρώτη φορά που το είδα μαζί με κόσμο. Είχα πολύ μεγάλη αγωνία, αλλά και ενθουσιασμό. Ηταν ένα ντοκιμαντέρ που είναι αρκετά σκληρό σε εικόνες και αυτό φάνηκε από το πώς αντέδρασε το κοινό! Για παράδειγμα, έπαιζε μια σκηνή όπου βγάζω τη μάσκα και είμαι με τις ουλές και άκουγες μέσα στην αίθουσα επιφωνήματα τρόμου… Ο κόσμος σοκαρίστηκε και υπήρξαν και δυο τρεις περιπτώσεις ανθρώπων που έκλαιγαν και αναγκάστηκαν να βγουν από την αίθουσα» αποκαλύπτει η Ιωάννα στην «Espresso» και εξηγεί πως οι άνθρωποι αυτοί σοκαρίστηκαν όχι μόνο με την εικόνα της τότε, αλλά και με τις μνήμες που τους ξύπνησε το ντοκιμαντέρ:
«Μάθαμε αργότερα πως τους θύμισε δικές τους ιστορίες. Ηρθε και με βρήκε μετά ένας κύριος και μου είπε πως θυμήθηκε τη θεία του που είχε πάθει καρκίνο του δέρματος και οι εικόνες τον άγγιξαν πολύ. Ηρθε και μια κοπέλα που είχε εγκαύματα και είχε βιώσει και κακοποίηση. Με πλησίασε και μου είπε πως η ιστορία μου την έχει βοηθήσει πολύ για να το παλέψει και να το διαχειριστεί όλο αυτό που της συνέβη».
Πώς αισθάνθηκε όμως η ίδια βλέποντας το ντοκιμαντέρ στη μεγάλη οθόνη και ενώ βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό; «Θα σου πω ότι καταλαβαίνω απόλυτα γιατί σοκάρεται ο κόσμος. Ακόμα και για μένα είναι σοκαριστικό, παρόλο που έχουν περάσει πέντε χρόνια. Αυτές οι σκηνές γυρίστηκαν πριν από περίπου τρία χρόνια, ήταν πολύ νωρίς και ήταν ακόμα και για μένα επώδυνο. Οι πρώτες μου σκέψεις όταν το είδα ήταν οι εξής: “Εγώ ήμουν εκεί; Εγώ το έχω περάσει όλο αυτό και έχω καταφέρει σήμερα να είμαι σ’ αυτή την κατάσταση;” Ακόμα και για μένα ήταν σοκαριστικό όλο αυτό. Ηταν σαν να βλέπω μία άλλη, ένιωθα πως είναι πολύ έξω από μένα όλο αυτό… Το έβλεπα και έλεγα “πω πω, κρίμα το κορίτσι” και στην ουσία αυτό το κορίτσι ήμουν εγώ. Αφορούσε τον εαυτό μου» λέει.
Τέλος, η Ιωάννα Παλιοσπύρου μιλά για τον στόχο της. «Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει εκτός από τη συνέντευξή μου και εικόνες ώστε να αποκτήσει μια καλλιτεχνική διάσταση και να επικοινωνήσει την ιστορία μου και εκτός Ελλάδας. Αυτό που θέλουμε αυτά τα 20 λεπτά περιγραφής της δικής μου ιστορίας είναι το γιατί έγινε και το πώς έγινε, να βγει έξω απ’ την Ελλάδα για να το ακούσει κάποιος που δεν το έχει ακούσει. Να καταλάβει μέσα σε 20 λεπτά την ιστορία, έτσι ώστε να του προκαλέσει το ενδιαφέρον. Θα θέλαμε να συμμετάσχουμε και σε άλλα φεστιβάλ» καταλήγει.
