“Γεννήθηκα το 1944.
Τραγούδησα πρώτη φορά στη ζωή μου στο ίδρυμα που ήμουν. Στεγαζόταν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής. Είχαμε μπει εκεί με την αδελφή μου, τεσσάρων ετών εγώ τότε, ως τραχωματικά παιδιά (σ.σ.: μολυσματική νόσος των ματιών που προκαλούσε τύφλωση) και μείναμε για πέντε χρόνια.
Κάθε Σάββατο, έξω από το ‘Ιδρυμα, οι Μικρασιάτες έστηναν γιορτή.
Με ανέβαζαν στο κάρο και τραγουδούσα. Ήμουν λίγο πιο ψηλή από το χωνί του γραμμοφώνου. Το έσκαγα μαζί με τα αγόρια από το Ίδρυμα. Σκάβαμε ένα λαγούμι και πηγαίναμε κοντά τους. Εγώ ήμουν η σοπράνο.
Την μητέρα μου την ερωτεύτηκε ένας όμορφος Γερμανός στρατιώτης που μιλούσε αρχαία ελληνικά, όταν αντίκρισε τις φωτογραφίες της σε ένα φωτογραφείο της πλατείας Καρύτση.
Της έστησε καρτέρι όταν πήγε να τις πάρει. Έζησαν μαζί τέσσερα χρόνια. Απέκτησαν την αδελφή μου και εμένα. Ηταν γενναία γυναίκα η μητέρα μου. Με την οπισθοχώρηση, τα ίχνη του πατέρα μας χάθηκαν. Η μάνα μου μαυροφορέθηκε. Νιώθαμε όμως πάντα παιδιά αγάπης. Εκείνη πίστευε ότι αν ζούσε, μα με ένα πόδι, μα με ένα χέρι, θα ερχόταν πίσω κοντά μας. ‘Ηταν σίγουρη ότι είχε σκοτωθεί. Δεν μας άφησε στοιχεία να τον αναζητήσουμε. Ήταν βέβαιη για την αγάπη τους.
Το 1956 έγινε ο μεγάλος σεισμός της Σαντορίνης. Στο νησί ήρθαν παλικάρια να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση. Ήρθε και ο Στυλιανός από το Ηράκλειο της Κρήτης…
Ηταν ένα παλικάρι με μια σοβαρότητα τέτοια που μου συγχωρούσε όλα τα παλαβά που συνέχιζα να κάνω. Να εξαφανίζομαι στο βουνό και να νυχτώνομαι εκεί. Οι άλλοι, η μάνα μου, με μάλωναν και εκείνος με μια γλυκύτητα μου έλεγε: «Αφησέ τους».
Τον παντρεύτηκα 14 ετών και έφερα στη ζωή τον γιο μας. Ο γάμος μας, βέβαια, διαλύθηκε όταν εγκατασταθήκαμε πλέον στην Αθήνα και άρχισα να πηγαίνω στο ωδείο. Εκείνος είχε αντιρρήσεις. Και δεν θα έπρεπε, νομίζω. Γιατί του είχα ξεκαθαρίσει ότι ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Δεν το άντεξε. Συνεχίσαμε τη ζωή μας χωριστά. Εκείνος ξαναπαντρεύτηκε και έχει αφήσει δύο αδέλφια στον γιο μου. ‘Έφυγε δυστυχώς νωρίς από τη ζωή.
Δεν έχω ακούσει τη λέξη «μαμά» από τα χείλη του γιου μου. «Μαρίζα» με ανεβάζει, «Μαρίζα» με κατεβάζει. Μεγαλώσαμε σαν αδέλφια και ήταν ωραίο. Ευτυχώς τώρα έχω ένα εγγόνι και χαίρομαι που το ακούω να με λέει «γιαγιά»».
Πρώτη φορά τραγούδησα το 1966 σε μια μπουάτ. Εκεί με ανακάλυψε ο Μίκης. Έγραψε μάλιστα έναν κύκλο τραγουδιών για τη φωνή μου, την «Ηλικία της γειτονιάς μου». Δεν προλάβαμε να τα ηχογραφήσουμε σε στούντιο. Ηρθε η χούντα. Πρόσφατα ανακάλυψα στο ΥouΤube ένα τραγούδι από live εκείνων των ημερών. «Σαν παλιό αμαξάκι» λέγεται. Ποιος, πώς το διέσωσε, ποιος να το ξέρει!».
To βράδυ του πραξικοπήματος μας βρήκε
με τον Μίκη. Βγαίνοντας από την μπουάτ ακούστηκε ένας θόρυβος.
«Eίναι από ερπύστριες. Κρυφτείτε γρήγορα» μας είπε.
Τα επόμενα χρόνια μπαινοβγαίναμε στο εξωτερικό. Συγκατοικούσα στο Λονδίνο με τον Μάνο Λοΐζο και τη Μάρω, τη γυναίκα του. Τα λεφτά δεν έφταναν ποτέ θυμάμαι. Είχαμε ρημάξει τα βουτυράκια και τα μελάκια από τα καφενεία. Κάναμε κολεγιά με τους σερβιτόρους που ήταν Κύπριοι και έκαναν τα στραβά μάτια.
Στη Αγγλία ανακάλυψα το ροκ. Ετσι έβαλα τον ηλεκτρικό ήχο στα τραγούδια μου. Γύρισα στην Ελλάδα μέσα στη δικτατορία και συνεργάστηκα με τον Διονύση Σαββόπουλο στο «Rodeo». Ηταν τόσος ο κόσμος που ερχόταν να μας δει, που έριχναν νερό από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών για να διαλυθεί το πλήθος. Είχαμε ένα βαν με τους δικούς μου μουσικούς, χωρίς πόρτες, θυμάμαι. Πηγαίναμε στον Αλιμο. Υπήρχε ένα κουτούκι. Βάζαμε τον ενισχυτή στην πρίζα και τι άκουγαν τα ψάρια… Έτσι ηχογραφήσαμε τον δίσκο «Aραμπάς».
Hταν ο πρώτος δίσκος της Μinos που έγινε χρυσός.
Ήταν μια πρόταση διαμαρτυρίας στην καπηλεία που γινόταν στα παραδοσιακά τραγούδια από τη χούντα. Έπαιζε το ραδιόφωνο «Tα παιδιά της Σαμαρίνας» και λέγαμε «έρχεται διάγγελμα πάλι». Και εμείς κάναμε την παράδοση τραγούδι διαμαρτυρίας.
Ξέρω να φτιάχνω κρασί από τα παιδικά μου χρόνια στη Σαντορίνη. Είμαι λίγο αλχημίστρια. Μαγειρεύω με έναν τρόπο λίγο πρωτότυπο, θα έλεγα. Και κάνω και καταπληκτικό πετιμέζι. Τις κρύες ημέρες του χειμώνα στο βιωματικό εργαστήρι μουσικής για παιδιά που έχω δημιουργήσει τους φτιάχνω τηγανίτες και τις περιχύνω με πετιμέζι.
Έχω και το τραγούδι, κάνω και τις τρέλες μου, μια χαρά. Υγεία να ‘χουμε πάνω απ’ όλα”.
Η Μαρίζα Κωχ από συνέντευξή της, στον Αντώνη Μποσκοίτη Antonis Boskoitis στη LIFO.
