«Η μουσική του έχει διασχίσει είδη και γενιές, καθώς και χώρες και λαούς που τον θαύμασαν και τον αγάπησαν» γράφει για τον πατέρα του, Ενιο Μορικόνε, ο Μάρκο Μορικόνε στη βιογραφία του για τον πρώτο, «Il Genio, l’uomo, Il Padre» (Η Ιδιοφυΐα, ο Ανθρωπος, ο Πατέρας», την οποία συνυπογράφει με τον Βαλέριο Καπέλι. «Υπάρχουν πράγματα που συνεχίζουν να εκπλήσσουν ακόμα και εμένα, που είμαι ο γιος του. Μιλάω για πραγματική ειδωλολατρία. Στη Βόρεια Ελλάδα υπάρχει μια πόλη 300.000 κατοίκων, η Λάρισα, που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον Ολυμπο, όπου ο μπαμπάς είναι σεβαστός σαν θεότητα. Εμείς στην οικογένεια δεν το πιστεύαμε καν, νομίζαμε ότι ήταν εφεύρεση, φαντασίωση των μέσων ενημέρωσης, fake news όπως θα λέγαμε σήμερα. Και κάναμε πλάκα για αυτό. Επειτα, ορμώμενος από περιέργεια, πήρα ένα αεροπλάνο και πήγα στη Λάρισα, και έμεινα άναυδος. Υπάρχουν κτίρια με γιγαντιαίες τοιχογραφίες των προσώπων του μπαμπά και του Σέρτζιο Λεόνε…».
Ο Μάρκο Μορικόνε αναφέρεται στον κ. Κώστα Παπακώστα, ιδρυτή του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα Πολιτιστικού Συλλόγου Φίλων Μουσικής Ennio Morricone, βάση του οποίου είναι η Λάρισα, όπου λειτουργεί από το 2011. Πρόκειται για το πιο ένθερμο στην Ελλάδα – αν όχι και σε ολόκληρη την Ευρώπη – fan club του θρυλικού ιταλού μουσικοσυνθέτη, με αμέτρητα μουσικά σκορ για τον κινηματογράφο, εκ των οποίων τα περισσότερα έγραψαν Ιστορία. Η σχεδιαστική αναπαράστασή του στο κτίριο στην οδό Μανωλάκη 6, όπου βρίσκονται τα γραφεία του συλλόγου, λέει πολλά για το πάθος των ανθρώπων που τον στηρίζουν.
Το ελληνικό fan club
«Ενας μυστηριώδης άνδρας ονόματι Κωνσταντίνος Παπακώστας ίδρυσε το κλαμπ σε εκείνη την πόλη, που έχει όχι 100 ή 200, αλλά 6.000 μέλη» γράφει χαρακτηριστικά ο Μάρκο Μορικόνε. Και συνεχίζει: «Ο Κωνσταντίνος είναι περίπου πενήντα χρονών, με κορακίσια μαλλιά, μαύρα γένια, είναι πάντα ντυμένος με μαύρο παντελόνι και μαύρο μπλουζάκι. Φέρει ένα σακίδιο στους ώμους του με gadgets που σχετίζονται με τον μπαμπά μέσα. Δεν μιλάει λέξη αγγλικά ή ιταλικά, μόνο ελληνικά».
Ο Μάρκο Μορικόνε αναφέρεται στην πρώτη συνάντησή του με τον Παπακώστα: «Τον γνώρισα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2021, όταν ο Τζουζέπε Τορνατόρε παρουσίασε το ντοκιμαντέρ “Ennio”. Ο παραγωγός, Τζιάνι Ρούσο, μου ζήτησε να φωτογραφηθώ μαζί του. Τον παρατήρησα, δεν έμοιαζε καθόλου εντυπωσιασμένος από το κόκκινο χαλί, τους φωτογράφους, τα μικρόφωνα, τον κόσμο που ζητούσε αυτόγραφα. Στο τέλος της προβολής είχα την εντύπωση ότι ήθελε να πλησιάσει την οθόνη, σαν για να χαιρετήσει τον πατέρα μου, να του τραβήξει την προσοχή και να κερδίσει τη στοργή του».
Η γνωριμία του Μάρκο Μορικόνε και του Παπακώστα είχε συνέχεια. Τον Οκτώβριο του 2022 και χάρη στην προσωπική προσπάθεια του Κωνσταντίνου Παπακώστα η οικογένεια Μορικόνε και ο παραγωγός Τζιάνι Ρούσο επισκέφθηκαν την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και έδωσαν το «παρών» στην πανελλήνια πρεμιέρα του «Εnniο» που έγινε στο πλαίσιο του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας.
Τηλεφώνημα στον μαέστρο
Ενα πολύ ενδιαφέρον και συγκινητικό απόσπασμα της βιογραφίας «Η Ιδιοφυΐα, ο Ανθρωπος, ο Πατέρας» είναι όταν ο Μάρκο Μορικόνε αναφέρεται στη μοναδική επαφή του Παπακώστα με το είδωλό του, τον Ενιο Μορικόνε.
«Αργότερα έμαθα», γράφει ο Μ. Μορικόνε, «ότι χρόνια νωρίτερα ο Παπακώστας είχε καταφέρει να πάρει τον αριθμό σταθερού τηλεφώνου του μπαμπά, ο οποίος απαντούσε στο τηλέφωνό του αυτοπροσώπως. Ο μυστηριώδης Ελληνας μάλιστα του είχε τηλεφωνήσει μια μέρα. Ο μπαμπάς είχε πάρει το τηλέφωνο: “Γεια, ποιος είναι;”. Μία, δύο, τρεις φορές. Σιωπή. Παραλυμένος από τη συγκίνηση, αλλά ίσως και από το γεγονός ότι μιλούσε μόνο ελληνικά, ο Κωνσταντίνος δεν μπορούσε να πει λέξη. Ο πατέρας μου ήταν έτοιμος να κλείσει το τηλέφωνο όταν ο άντρας τραύλισε στα ιταλικά μια φράση που είχε μάθει απέξω, κάτι που κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Τότε ο μπαμπάς κατάλαβε ότι δεν ήταν κάποιος ενοχλητικός ή χαζοχαρούμενος: μερικές φορές ο θαυμασμός φτάνει στα άκρα και ο καλλιτεχνικός ενθουσιασμός πάει ένα βήμα παραπέρα. Αλλά αυτός δεν ήταν έτσι, δεν ήταν εμμονικός καταδιώκτης, δεν υπήρχε τίποτα ενοχλητικό σε αυτόν».
Ο Μάρκο Μορικόνε λέει ότι κάποια στιγμή ρώτησε τον Παπακώστα για τον λόγο αυτής της αγάπης του για τον Ενιο Μορικόνε. «Μου απάντησε λακωνικά ότι σε μια κακή περίοδο της ζωής του η μουσική του πατέρα μου ήταν μεγάλη παρηγοριά για αυτόν. Τον είχε κάνει να νιώσει καλύτερα. Είχε γίνει σαν φάρμακο, ανακούφιση για την ψυχή του. Δεν ήταν όπως συμβαίνει με άλλους θαυμαστές, οι οποίοι όταν λατρεύουν κάποιον νιώθουν ότι ανήκουν σε μια ομάδα, σε μια κοινότητα, σε μια κοινή ταυτότητα. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε νεαρή ηλικία. Ο Κωνσταντίνος ήταν πενήντα χρονών, άκουγε με αφοσίωση τα soundtracks του πατέρα μου, αλλά δεν είπε άλλη λέξη, δεν μου είπε αν ήταν παντρεμένος ή τι δουλειά έκανε. Αλλά, είναι αλήθεια, η μουσική του, η μουσική του μπαμπά μου, εμβαθύνει στην ψυχή όσων την αγαπούν και φέρνει στο φως κάτι που μένει».
