Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι συγκροτήθηκε στη βάση αξιών όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Ωστόσο, βλέπουμε όλο και πιο συχνά “επιλεκτική ηθική”, με δύο μέτρα και δύο σταθμά στις διεθνείς της σχέσεις.
Την ώρα που τιμωρεί άλλες χώρες για παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου, δεν διστάζει να επιβραβεύει την Τουρκία, η οποία παραβιάζει κάθε αρχή που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται η ΕΕ.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δεν μπορεί να θεωρείται «στρατηγικός εταίρος» μια χώρα που:
• Κατέχει έδαφος κράτους-μέλους της ΕΕ (Κύπρος) από το 1974.
• Απειλεί στρατιωτικά ένα άλλο κράτος-μέλος (Ελλάδα), επικαλούμενη το casus belli.
• Δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, παρότι είναι πλήρες μέλος της ΕΕ.
• Υποθάλπει ισλαμιστικές οργανώσεις στη Συρία και τη Λιβύη.
• Ενορχηστρώνει την εθνοκάθαρση των Αρμενίων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
• Διαλύει κάθε έννοια δημοκρατίας στο εσωτερικό της, φυλακίζοντας πολιτικούς αντιπάλους του Ερντογάν, όπως ο Εκρέμ Ιμάμογλου.
Και όμως, αντί να υφίσταται κυρώσεις, η Τουρκία λαμβάνει ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, ειδικά εμπορικά προνόμια και στρατιωτική συνεργασία με χώρες της ΕΕ!
Η πρόσφατη πρόταση να ενισχυθεί η στρατιωτική συνεργασία ΕΕ-Τουρκίας είναι εξοργιστική.
Τι άλλο πρέπει να κάνει η Άγκυρα για να αναγνωριστεί ως εχθρός της ευρωπαϊκής σταθερότητας;
Αν η κατοχή εδάφους κράτους-μέλους και οι απειλές πολέμου δεν αρκούν για κυρώσεις, τότε τι ακριβώς απαιτείται;
Η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να αναλάβουν δράση Ελλάδα και Κύπρος δεν μπορούν να μένουν θεατές στη συνεχή τουρκική προκλητικότητα. Οι κ.κ. Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης έχουν ιστορική ευθύνη να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να πιέσουν την ΕΕ:
Επίσημη ενημέρωση των θεσμών της ΕΕ ότι η οποιαδήποτε στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία παραβιάζει τις ίδιες τις αρχές της Ένωσης.
Καμία οικονομική στήριξη προς την Άγκυρα αν δεν αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και δεν αποσύρει τον κατοχικό στρατό της από το 37% του νησιού.
Απαίτηση για αυστηρές κυρώσεις, εάν συνεχιστούν οι προκλητικές ενέργειες στο Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ.
Δημιουργία συνασπισμού με χώρες που αντιμετωπίζουν τουρκική επιθετικότητα (Αρμενία, Συρία, Αίγυπτος, Γαλλία).
Διεθνής νομική προσφυγή για τις παραβιάσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Καθιέρωση «ποινικών ρητρών» σε κάθε ευρωπαϊκή συμφωνία που αφορά την Τουρκία.
Δεν αρκούν οι διπλωματικές καταδίκες.
Η Άγκυρα πρέπει να αντιμετωπίσει συνέπειες.
Η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει: Ένωση Δικαίου ή Ένωση Υποκρισίας;
Η αδράνεια της ΕΕ μπροστά στις τουρκικές προκλήσεις δεν είναι μόνο αδικαιολόγητη, αλλά και επικίνδυνη. Αν η Ένωση συνεχίσει να επιβραβεύει την Τουρκία, θέτει σε κίνδυνο τη συνοχή και την αξιοπιστία της.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να ζητά κυρώσεις για άλλες χώρες που παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, ενώ κάνει τα στραβά μάτια στην Τουρκία.
Αν η ΕΕ θέλει να διατηρήσει το κύρος της, πρέπει να πάψει να χαϊδεύει την Άγκυρα.
Αν η ΕΕ θέλει να διαφυλάξει την ασφάλειά της, πρέπει να σταματήσει να τη χρηματοδοτεί.
Αν η ΕΕ θέλει να αποδείξει ότι είναι Ένωση Δικαίου, πρέπει να λάβει αποφάσεις που να τιμωρούν τους επιθετικούς γείτονες των κρατών-μελών της.
Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν μπορούν να περιμένουν από τους άλλους να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους.
Πρέπει να πιέσουν, να απαιτήσουν και –αν χρειαστεί– να συγκρουστούν.
Διότι ο κόσμος αλλάζει μόνο όταν οι παραβάτες αντιμετωπίζουν συνέπειες.
Και η Τουρκία δεν θα αλλάξει, αν συνεχίσει να ανταμείβεται.
—
Νίκος Ι. Νικολόπουλος
πρώην Υφυπουργός Εργασίας – πρ. Βουλευτής Αχαΐας
Επικεφαλής Δημοτικής Παράταξης ΝΕΑ ΠΑΤΡΑ
