Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και Εβελίνα Παπούλια φέρονται να έστειλαν χειρόγραφα μηνύματα στον ηθοποιό και σκηνοθέτη μετά από συνεργασίες τους. Είναι αφιερώσεις, που όπως φαίνεται κράτησε ο Πέτρος Φιλιππίδης, πολύ πριν ξεσπάσει ο σάλος με τις καταγγελίες σε βάρος του και ξεκινήσει η πολύκροτη δίκη.
Ο Πέτρος Φιλιππίδης δηλώνει αθώος και επιμένει από το ξεκίνημα της δίκης, πως έχει στηθεί σε βάρος του μία πλεκτάνη, με στόχο την επαγγελματική του εξόντωση. Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και Εβελίνα Παπούλια έχουν καταθέσει στο δικαστήριο και έχουν ζητήσει την παραδειγματική τιμωρία του συναδέλφου τους.
Η εκπομπή «Το Πρωινό» στον ΑΝΤ1 έφερε στο φως το χειρόγραφο μήνυμα που του είχε αφήσει η Εβελίνα Παπούλια για την ταινία «Εφάπαξ», η οποία είχε γράψει στο βιβλίο με τις ευχές: «Σε αγαπώ πολύ, πάντα τα καλύτερα και αξίζεις τα πάντα, είμαι τυχερή που παίζω δίπλα σου».
Η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους είχε γράψει από τη μεριά της: «Δεν ξέρω από λόγια και να τα λέω για να τα εκφράσω. Σε ευχαριστώ για όλα. Να είσαι πάνα εσύ και να προσέχεις πάνω από όλα τον εαυτό σου. Κράτα αυτό που έχεις. Με πολλή αγάπη».
Στην καταγγελία της η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο Πέτρος Φιλιππίδης έμπαινε μέσα στο καμαρίνι της και ουρούσε επιδεικτικά στον νιπτήρα, μπροστά από τον οποίο καθόταν εκείνη.
«Το έτος 2000, σε ηλικία 24 ετών, συνεργάστηκα με τον καταγγελλόμενο. Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας μας, ο καταγγελλόμενος σταδιακά με απομόνωσε με διάφορα τεχνάσματα από τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου και φρόντισε να έχω δικό μου καμαρίνι με την πρόφαση (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) ότι θα ερμήνευα τον βασικό γυναικείο ρόλο του έργου.
Το καμαρίνι αυτό βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο δικό του. Ο ίδιος είχε τα κλειδιά του καμαρινιού μου καθ’ όλο το χρονικό διάστημα της συνεργασίας μας, μπαινοβγαίνοντας στο καμαρίνι χωρίς να χτυπά την πόρτα μου και ορισμένες φορές κλειδώνοντας την πόρτα πίσω όπως έμπαινε ο καταγγελλόμενος προέβη επανειλημμένα σε σοβαρές πράξεις προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειάς μου και όχι μόνο, εκμεταλλεύομενος το νεαρό της ηλικίας μου, την ανάγκη μου να εργαστώ και τον φόβο που μου είχε εμφυσήσει.
Αρκετές φορές εισερχόταν στο καμαρίνι μου, ενώ βρισκόμουν μέσα σε αυτό με κλειστή την πόρτα, κατέβαζε το παντελόνι του και ουρούσε επιδεικτικά στον νιπτήρα του καμαρινιού μου, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς πίσω από εκεί που καθόμουν (σημειώνω ότι ο ίδιος είχε τουαλέτα στο δικό του καμαρίνι).
Ο καταγγελλόμενος με παρενοχλούσε και εκτός θεάτρου με διάφορους τρόπους, όπως παρακολουθώντας με και προκαλώντας μου μια συνεχή ανησυχία που έφτανε πολλές φορές στα όρια του τρόμου. Δεν ήξερα ποια θα ήταν η επόμενη κίνησή του».
