Η γνωστή πατρινή ποιήτρια Πηνελόπη Αλιβιζάτου σε ανάρτησή της αναφέρθηκε στη βραδιά ποίησης που διοργανώθηκε το Σάββατο στην Αθήνα:
“Βυσσινόκηπος” Εξάρχεια, 5/4 βραδιά αφιερωμένη από τις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ στην Ημέρα Ποίησης. Μέλος κι εγώ της μεγάλης και πολύ όμορφης, σε όλα τα επίπεδα, οικογένειας του Ιωλκού, μαζί με φίλες και φίλους, απολαύσαμε ποίηση, διαβάσαμε, ακούσαμε, γνωριστήκαμε. Να ευχηθώ και σε επόμενες τέτοιες συναντήσεις, γιατί οι κοινότητες και οι πνευματικές παρέες, δεν είναι “….μιά κάποια λύσις’, είναι λύση, θεωρώ. Παραθέτω τα 3 ποιήματα που ανάγνωσα:
1.Τοπογραφία
Λούκια ξερά, Κληματαριές κούτσουρα , κλαδιά συκιάς στις πληγές των παράθυρων, τρύπια κεραμίδια κλείνουν το μάτι στα σύννεφα, πάτωμα λειψό, κατώι ανοιχτό, χωρίς μυστικά. Εκεί που έμενα παιδί, έπνιξαν την κούνια με το σκοινί της δολοφόνησαν το πεύκο πυροβόλησαν το πηγάδι έθαψαν το μαγερειό στη στάχτη. Ψάχνω τα σημεία σε έναν χάρτη με ρυτίδες, σκισμένο και απότιστο. Έγδαρα τα δάχτυλα στο τραχύ τοπίο. Πονάει του παιδιού το γέλιο Πληγώνει ο χρόνος της σκουριάς. Κλείδωσα με ένα μπουγαρίνι, με κρέμασα στην πρόκα, ψηλά, πλάι στην πόρτα Απομακρύνθηκα
2. Φωτογραφία γάμου στην εξορία
Ξάπλωσαν καταμεσής της ερήμου τη σκέπασε με άμμο, ακούμπησε δίπλα της, τη φωτογραφία από τον γάμο. Αν ήξερα, του είπε, θα είχα φυλάξει το παγούρι με το νερό και το ανθισμένο σεντόνι∙ δεν περίμενα τόση ξηρασία, τόσο πόνο χωρίς όρια, να μένω, με τέτοιον ήλιο χωρίς ένα πέπλο.
3.Κόκκινα φανάρια
Οι νύχτες ακουμπισμένες με την πλάτη στον τοίχο, χαζεύουν τα ζευγάρια του έρωτα, να παραδίνονται στην ηδονή, γυμνά και ξυπόλητα. Τα πρωινά με στολή εργασίας, σκουπίζουν τα μισοτελειωμένα φιλιά, στρώνουν τα ιδρωμένα σεντόνια, κρύβουν τα ξεχασμένα σκουλαρίκια. Εγώ, τις νύχτες αγαπώ.
