Αλλά και ο καθρέπτης στον τοίχο, όπου οι μαθητές κάνουν «στάση» για να κάνουν μία θετική δήλωση για τον εαυτό τους, έρχεται να ενισχύσει την αυτοεκτίμησή τους. Αξιομνημόνευτη εμπειρία, το χριστουγεννιάτικο πιτζάμα-πάρτυ με κουβέρτες και ζεστή σοκολάτα στην τάξη.
«Διδάσκω και με το μυαλό μου αλλά πιο πολύ διδάσκω με την ψυχή μου», δηλώνει η Μαρίνα Φασάκη, νεαρή δασκάλα, που υπηρετεί φέτος στη Μύκονο και συχνά μοιράζεται τις εμπειρίες της στο TikTok.
«Επειδή είχα ζήσει σε πολύ απρόσωπες, άχαρες τάξεις, ήθελα η δική μου τάξη να είναι αλλιώς. Όταν έλεγα ότι θέλω να κάνω τα παιδιά να έρχονται χαρούμενα στο σχολείο, όλοι γελούσαν. Μου έλεγαν “εντάξει, ξύπνα τώρα”…Και όμως. Έχω 24 μαθητές – 17 αγόρια, 7 κορίτσια – φέτος και λένε “είναι η πρώτη φορά που είμαστε όλοι φίλοι”. Παράλληλα, προσπαθώ να προσαρμόζω την ύλη στα βιώματά τους, ώστε να την κατανοούν καλύτερα», θα πει η ίδια, φέρνοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, την έμπνευση να φέρει στην τάξη πίτσες, προκειμένου να θυμηθούν τα παιδιά τα κλάσματα.
Όπως υποστηρίζει η ίδια, «πριν τη γνώση, είναι η σχέση με τα παιδιά, γι’αυτό και επενδύω στο ουσιαστικό δέσιμο μαζί τους. Το ψυχοσυναισθηματικό κομμάτι μπαίνει σε απόλυτη προτεραιότητα». Η κ.Φασάκη προσπαθεί να εξατομικεύει την προσέγγισή της σε κάθε παιδί, επειδή «η μάθηση ανθίζει μόνο σε μία σχέση που τη χαρακτηρίζει η ασφάλεια και η εμπιστοσύνη».
Η τάξη με τις θεματικές γωνιές
Μία τάξη πολύχρωμη αλλά και γεμάτη ουσία, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν η δασκάλα με τα παιδιά στη Μύκονο. Ιδιαίτερη έμφαση έχει δοθεί στις θεματικές γωνιές.
«Στον ένα τοίχο, υπάρχει καθρέπτης. Είναι η “Στάση θετικών δηλώσεων στον εαυτό μου” – πρόκειται για την εβδομαδιαία άσκηση, που κάνουμε με τα παιδιά και στοχεύει στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησής τους καθώς βασίζεται στην αρχή, ότι ο εγκέφαλός μας καταγράφει και εκτελεί ό, τι λέμε. Αν και στην αρχή, ένιωθαν άβολα, πλέον έχουν μάθει και τον αντιμετωπίζουν με ωριμότητα. Θα σταθούν μπροστά να πουν ‘είμαι αγαπητός’, ‘είμαι σεβαστός’… », λέει η δασκάλα.
Μία άλλη θεματική γωνιά, είναι η «Άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεσαι», βασισμένη στο βιβλίο της ψυχολόγου Κάρολ Ντουέκ (Carol Dweck) από το πανεπιστήμιο Στάνφορντ. «Αφού αφιερώσαμε τρεις διδακτικές ώρες σε συζητήσεις με τα παιδιά, αναρτήσαμε στην πλευρά αυτή σκέψεις δικές τους, όπως “αντί το ‘έκανα λάθος”, “τα λάθη με βοηθούν να βελτιωθώ”.”Ή αντί το ‘είμαι κακός στα μαθηματικά”, “πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο”… Το θετικό αποτύπωμα έχει αρχίσει πλέον και φαίνεται – τα παιδιά που έκλαιγαν στην αρχή όταν δεν τα πήγαιναν καλά σε ένα διαγώνισμα, έχουν καταλάβει πλέον ότι μία αποτυχία δεν τα καθορίζει. Έχουν ενστερνιστεί την άποψη ότι “τα λάθη μας, είναι οι οδηγοί μας”».
Αγαπημένη γωνιά, το «Δέντρο της γνώσης», που σχετίζεται με τη φιλαναγνωσία. «Όπως ανθίζει το δέντρο όταν το ποτίσεις, έτσι ανθίζουν και τα παιδιά όταν διαβάζουν βιβλία. Για κάθε βιβλίο που διαβάζουν, προσθέτουμε ένα φύλλο στο δέντρο μας», σημειώνει η κ.Φασάκη, με τη δανειστική βιβλιοθήκη της τάξης να μην προλαβαίνει να πιάσει σκόνη.
Ένας διαφορετικός σταθμός της τάξης, το κουτί «Μακάρι να ήξερε η δασκάλα μου», όπου τα παιδιά αφήνουν σημειώματα, είτε επώνυμα, είτε ανώνυμα. Εκείνη τα συγκεντρώνει, επεξεργάζεται τις πληροφορίες και στη συνέχεια, φέρνει προς συζήτηση τα θέματα που αναδεικνύονται στην εβδομαδιαία συνάντηση της τάξης, τον «Εμπιστευτικό κύκλο», όπου τα παιδιά μοιράζονται τις σκέψεις τους – αν κάτι τα πλήγωσε, αν θέλουν να ζητήσουν συγνώμη μετά από μία εσφαλμένη συμπεριφορά τους. «Έχουν καταλάβει πλέον ότι οι λύσεις δεν βρίσκονται ούτε στις φωνές, ούτε στις βρισιές αλλά στη συζήτηση και στην επικοινωνία», τονίζει η ίδια.
Αναφορικά με άλλους τρόπους που η ίδια προσπαθεί να εμπλουτίσει το μάθημα, για να κεντρίζει το ενδιαφέρον των μαθητών της, η δασκάλα επιστρατεύει εκπαιδευτικά διαδραστικά παιχνίδια από το διαδίκτυο, μάθημα εκτός τάξης επειδή στα παιδιά αρέσει να βρίσκονται στη φύση. Σχεδιαγράμματα, βίντεο, εικόνες κυρίως στο μάθημα της Ιστορίας – «ευτυχώς, έχουμε διαδραστικό πίνακα και τον αξιοποιώ όλη μέρα», αναφέρει, αφού προσπαθεί να ενσωματώνει στη διδασκαλία της οπτικοακουστικό υλικό ενώ αξιοποιεί και το εργαλείο της Τεχνητής Νοημοσύνης: «Ζωντανεύουμε εκθέσεις ή εργασίες των παιδιών μέσω ΤΝ και αυτό είναι κάτι που τα συναρπάζει».
Μία συνήθεια που ξεχωρίζει η δασκάλα, είναι πως τα παιδιά έμαθαν να γράφουν γράμματα: «Στη φετινή ύλη της Γλώσσας, έπρεπε να διδαχθούν τις επιστολές. Αφού καλύψαμε τη θεωρία, μια και δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένα τα παιδιά με τη διαδικασία, συνεννοηθήκαμε με τη μητέρα μου, η οποία υπηρετεί ως δασκάλα στα Ράλλεια Πειραματικά στον Πειραιά, και οι τάξεις μας ξεκίνησαν να αλληλογραφούν – προηγήθηκε κλήρωση και το κάθε παιδί έγινε ‘ζευγάρι’ με κάποιο συνομήλικό του. Έχουν ήδη ανταλλάξει γράμματα πέντε φορές. Η χαρά και ο ενθουσιασμός τους είναι απερίγραπτος, όταν έρχεται το ταχυδρομείο και τους μοιράζω τα γράμματα».
Η ζωή δεν είναι «ρόδινη»
Η ανεύρεση κατοικίας ήταν πολύ δύσκολη στην αρχή. Το ίδιο και η διαβίωση σε ένα τόσο ακριβό νησί, καθώς ο μισθός του δασκάλου μετά βίας επαρκεί.
«Όταν ήρθα για να βρω σπίτι, απογοητεύτηκα. Ήταν όλα ή πανακριβα, ή χρέπια. Το ενοίκιο στα πιο αξιοπρεπή ήταν πάνω από 600 ευρώ, πώς θα μπορούσα να τα διαθέσω όταν παίρνω 900; Έφτασα σε σημείο παραίτησης… Να σημειώσω, ότι η παραίτηση ισοδυναμεί με δύο χρόνια εκτός πινάκων, δηλαδή δεν θα μπορούσα να δουλέψω για δύο χρόνια στο δημόσιο. Ευτυχώς, βρέθηκε σπίτι, πολύ μικρό αλλά μου είναι αρκετό», λέει η κ. Φασάκη.
Και συνεχίζει: «Αντιπαθώ τη γκρίνια όμως είναι πολύ δύσκολο για έναν εκπαιδευτικό να τα βγάλει πέρα με τον μισθό του. Σίγουρα γνωρίζουμε ότι δηλώνοντας νησιά, παραμεθόριο, θα αντιμετωπίσουμε αρκετές δυσκολίες, αλλά η Μύκονος είναι ένας άλλος κόσμος. Όταν έψαχνα σπίτι και άκουγα πόσο ακριβά είναι τα ενοίκια, οι ιδιοκτήτες έλεγαν απλώς “αν δεν μου τα δώσεις εσύ, θα μου τα δώσει άλλος”».
