Το Πάσχα στην Πάτρα ήταν πάντα γιορτή γεμάτη πίστη, θόρυβο, μυρωδιές και τραγούδι. Το Πάσχα του 1829 στην Πάτρα γινόταν λειτουργία το πρωί. Με το πρώτο «Χριστός Ανέστη» έσπαγαν τη σιγή οι κρότοι από πυροβολισμούς και βαρελότα. Οι Πατρινοί αντάλλασσαν φιλιά, άναβαν τις λαμπάδες τους από το Άγιο Φως και άφηναν στον δίσκο της εκκλησίας την πασχαλινή τους προσφορά. Στις γειτονιές και στα γύρω χωριά, οι αυλές γέμιζαν από σούβλες με αρνιά, ήχους από κλαρίνα, χαρούμενα τραγούδια και χορούς όλη μέρα…
Η Δευτέρα της Λαμπρής ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς. Οι οικογένειες πήγαιναν στα μνήματα, τελούσαν τρισάγια και έπειτα διασκέδαζαν στις ταβέρνες. Ήταν η μέρα της συνάντησης, της τιμής και της ζωής που συνεχίζεται.
Οι παραδόσεις αυτές κρατούν από παλιά. Ήδη από τον 17ο αιώνα, οι αρχές ρύθμιζαν τη χρήση πυρομαχικών και πυροβολισμών σε συγκεκριμένες γιορτές, ανάμεσά τους το Μεγάλο Σάββατο και το Πάσχα, ενώ το 1895 στην πόλη σφάχτηκαν 7.000 χιλιάδες ζώα για το εορταστικό τραπέζι.
Το Πάσχα στην Πάτρα δεν ήταν απλώς θρησκευτική τελετή. Ήταν μνήμη, έθιμο, κοινότητα και αναγέννηση. Ήταν η Ανάσταση, όχι μόνο του Χριστού, αλλά και της ίδιας της ζωής.
ΠΗΓΗ: patras memories
