Αρπαγή με σχέδιο: Πώς χάνεται η γη των πολλών – Έτσι η κυβέρνηση ξεριζώνει τη μικρή ιδιοκτησία

Με το Προεδρικό Διάταγμα 194/2025, η κυβέρνηση επιχειρεί να «ρυθμίσει» την εκτός σχεδίου δόμηση στους οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων. Στην πράξη, όμως, αυτό που συντελείται είναι ένας σχεδιασμένος αποκλεισμός της μικρής ιδιοκτησίας από κάθε δυνατότητα αξιοποίησης – μια συνειδητή μετατροπή οικοπέδων σε αγροτεμάχια χωρίς αξία.

Το νέο πλαίσιο:

Θέτει αυθαίρετα όρια και περιορισμούς, αποκλείοντας εκτάσεις που μέχρι σήμερα ήταν εντός των ζωνών ανάπτυξης των οικισμών.
Ακυρώνει στην πράξη το δικαίωμα αξιοποίησης μικρών περιουσιών, συχνά κληρονομημένων ακινήτων, σε περιοχές που δεν έχουν εγκεκριμένα ρυμοτομικά σχέδια – χωρίς ευθύνη των πολιτών.
Εισάγει κραυγαλέες αδικίες: γειτονικές εκτάσεις με παρόμοια χαρακτηριστικά αντιμετωπίζονται άνισα, ανάλογα με το αν έτυχαν ή όχι ένταξης στα νέα όρια.
Ενθαρρύνει τη συγκέντρωση περιουσίας, υποτιμώντας κληροτεμάχια και ευνοώντας την απαξίωση και μεταπώληση σε λίγους ισχυρούς.
Αγνοεί τη μακραίωνη συνέχεια παλαιών οικισμών που προϋπήρχαν του 1923 αλλά δεν «τακτοποιήθηκαν» πολεοδομικά.
Με αυτήν τη μεθόδευση, η κυβέρνηση:

Απαξιώνει περιουσίες ζωής σε περιοχές όπως η Χαλκιδική, η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου, η Ήπειρος, η Κρήτη, η Δυτική Ελλάδα.
Βαθαίνει τις κοινωνικές ανισότητες ανάμεσα σε λίγους «τυχερούς» και χιλιάδες πολίτες που απογυμνώνονται από κάθε δικαίωμα.
Επιταχύνει την πληθυσμιακή κατάρρευση της ελληνικής υπαίθρου, την ώρα που η χώρα έχει ανάγκη από πολιτικές αναγέννησης, στήριξης της εγκατάστασης και ενίσχυσης των τοπικών κοινωνιών.
Το Π.Δ. 194/2025 δεν είναι «πολεοδομικός εξορθολογισμός». Είναι ένα εργαλείο αφαίρεσης προοπτικής. Είναι η συνέχεια μιας πολιτικής που αδιαφορεί για τους πολλούς και ευνοεί τους λίγους. Που δεν καταλαβαίνει – ή δεν θέλει να καταλάβει – ότι το να χάσεις τη γη σου σημαίνει να χάσεις και τον λόγο να μείνεις στον τόπο σου.

Έχει ήδη καταθέσει κοινοβουλευτική ερώτηση και θα σταθεί έμπρακτα δίπλα σε κάθε πολίτη που απειλείται να χάσει όχι μόνο την περιουσία του, αλλά και το δικαίωμα στην εγκατάσταση, στην οικογένεια, στην προοπτική.
Γιατί όποιος χάνει τη γη του, κινδυνεύει να χάσει και την πατρίδα του.