Ανταποκριθήκαμε κι εμείς στο κάλεσμα του Δημάρχου Πατρέων και πήγαμε στην ανοιχτή συζήτηση που διοργάνωσε στο Ανατολικό Διαμέρισμα. Είχε προηγηθεί μία αντίστοιχη σε άλλη περιοχή της πόλης, είχε αναβληθεί μία στο Νότιο Διαμέρισμα, ακολούθησαν άλλες και η διαδικασία συνεχίζεται. Ωραία ιδέα αυτές οι «τοπικές συνελεύσεις», καθώς τα προβλήματα κάθε περιοχής διαφέρουν και είναι χρήσιμο ο δήμαρχος να ακούει τους δημότες, να ενημερώνεται, να δίνει απαντήσεις και να αναλαμβάνει δεσμεύσεις. Μόνο που η θεωρία διαφέρει από την πράξη.
Ο δήμαρχος καλεί, υποτίθεται, όλους τους δημότες για να μιλήσουν για τον τόπο τους και για τα θέματα που τους απασχολούν. Αυτοί που τελικά ανταποκρίνονται είναι οι ιδεολογικοί του φίλοι, τους οποίους αντιμετωπίζει ως κομματικό ακροατήριο και καταλήγει να τους απευθύνει τους γνωστούς γενικόλογους μονολόγους που διόλου αφορούν την καθημερινότητα, τα αιτήματα και τις αυτοδιοικητικές ανάγκες των Πατρινών. Όσοι ελάχιστοι προσέρχονται να ακούσουν τον Δήμαρχο Πατρέων να τους μιλάει ως δήμαρχος, γρήγορα αντιλαμβάνονται πως στη γειτονιά τους πηγαίνει ως… κομματάρχης. Και γίνονται αποδέκτες προπαγάνδας και κατήχησης.
«Πρέπει να τρομοκρατήσουμε το κράτος –τρομοκράτη», «σας καλώ να κατεβείτε όλοι στις πορείες που θα οργανώσουμε», γλώσσα και επιχειρήματα μιας μειοψηφικής αντίληψης. Κι όταν κάποιος τολμά να ρωτήσει κάτι συγκεκριμένο και να θέσει ζητήματα που αφορούν τον δήμο, ο δήμαρχος αντιδρά, θυμώνει, μαλώνει(!) και επιστρέφει στη δική του ατζέντα. Τα τοπικά ζητήματα βρίσκονται μόνο στα δελτία τύπου που εκδίδει η δημοτική αρχή την επόμενη μέρα, έτσι ώστε σε όσους δεν πάνε στις συναντήσεις να δημιουργείται η στρεβλή εικόνα πως η συζήτηση αφορούσε την πόλη. Το κόμμα αφορά!
Αναρωτιέμαι ειλικρινά: Δεν προβληματίζει την δημοτική αρχή η χαμηλή προσέλευση δημοτών σε αυτές τις συγκεντρώσεις; Δεν παίρνει το μήνυμα ο δήμαρχος από το γεγονός πως όσοι πάνε να τον ακούσουν είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία στελέχη της δημοτικής αρχής και κομματικοί του σύντροφοι; Δεν είναι περιττό να επαναλαμβάνονται τα ίδια, γειτονιά-γειτονιά, σε ανθρώπους που μάλλον ήδη τα γνωρίζουν. Τόσος χρόνος, τόση ενέργεια, τόσες χιλιάδες λέξεις μόνο για να πειστούν κάποιοι επιπλέον να κατέβουν στις πορείες!
Η πόλη; Τα προβλήματα των Πατρινών; Τα παράπονα που –κατά το κοινώς λεγόμενο- πρέπει να ειπωθούν στον δήμαρχο; Αυτά, άραγε, ως πότε θα παραμένουν αναπάντητα;
