Στο flamis.gr έφθασε η παρακάτω καταγγελία:
Ονομάζομαι Αθ.Τ. και είμαι φροντιστής της αδερφής μου, της Νικολίτσας, η οποία έχει 97% αναπηρία με βαριά νοητική υστέρηση και κοφαλαλία.
Ζούμε ανάμεσα στην Αθήνα και την Κάτω Αχαΐα — και κάθε φορά που επιστρέφουμε, φέρνουμε μαζί μας την πραγματικότητα μιας ζωής που δοκιμάζεται καθημερινά. Όχι μόνο από τη φύση της αναπηρίας, αλλά κι από τις ελλείψεις, τις παραλείψεις και την αδιαφορία.
Οι υποδομές για ΑμεΑ στον Δήμο Δυτικής Αχαΐας είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Αν εξαιρέσει κανείς τρεις ή τέσσερις θέσεις στάθμευσης — και αυτές συνήθως κατειλημμένες — τίποτε δεν έχει προβλεφθεί σοβαρά για ανθρώπους σαν τη Νικολίτσα. Ούτε σε δημόσιες υπηρεσίες, ούτε σε σούπερ μάρκετ, ούτε στην ίδια την κεντρική πλατεία.
Το μεγαλύτερο βάρος, όμως, δεν το σηκώνει η έλλειψη πρόσβασης. Το σηκώνει η έλλειψη σεβασμού. Η καθημερινότητα γίνεται αγώνας εκεί που για άλλους είναι ρουτίνα.
Αν θεωρείτε πως αυτή η καταγγελία — ολόκληρη ή σε αποσπάσματα — αξίζει να ακουστεί, νιώθω πως θα είναι μια κοινή σιωπή που σπάει. Όχι για τις εντυπώσεις, αλλά για την ουσία. Ξέρω πως, όταν μια ιστορία λέγεται με αλήθεια, δεν αλλάζει μόνο το τέλος της. Μπορεί ν’ αλλάξει και την αρχή κάποιων άλλων.
