Η Τεχεράνη υπό βομβαρδισμό: μαρτυρία μιας αναρχικής συντρόφισσας
[αντλήθηκε από την ιστοσελίδα της γαλλικής αναρχικής εφημερίδας Le Père Peinard, link στο πρώτο σχόλιο. Η μετάφραση είναι πρόχειρη]
Σημείωμα της εφημερίδας
Από την Τεχεράνη, μια αναρχική αγωνίστρια δίνει μαρτυρία για τις ισραηλινές επιθέσεις, το καθημερινό χάος και τον ρόλο που προσπαθούν να διαδραματίσουν οι αναρχικοί μέσα στον πόλεμο, την καταστολή και την επιβίωση. Μια συγκλονιστική αφήγηση που μετέφρασα με δάκρυα στα μάτια. Όλες μου οι σκέψεις είναι με όσους, από τη μία ή την άλλη πλευρά, αγωνίζονται για την ειρήνη και την ελευθερία! Ζήτω οι λιποτάκτες, οι μόνοι ήρωες των πολέμων!
Μια νύχτα φωτιάς και σύγχυσης
Χθες το βράδυ, ενώ κοιμόμασταν, το Ισραήλ επιτέθηκε στο Ιράν. Οι επιθέσεις έπληξαν την Τεχεράνη, αλλά και άλλες πόλεις. Άκουσα βουητό, είδα αστραπές – νόμιζα ότι ήταν καταιγίδα. Τίποτα δεν προμήνυε πόλεμο, ειδικά με τις συζητήσεις μεταξύ Ιράν και ΗΠΑ.
Μόνο το πρωί, μέσω του αναρχικού συνδικάτου μας (το Αναρχικό Μέτωπο), μάθαμε τι είχε πραγματικά συμβεί: πολλαπλές επιθέσεις, θανάτοι αμάχων. Βγήκα έξω για να μάθω τι συνέβαινε. Η πόλη ήταν αποκλεισμένη. Ο στρατός και η αστυνομία απαγόρευαν την πρόσβαση στις πληγείσες περιοχές. Οι βόμβες που δεν είχαν εκραγεί παρέμεναν στα κτίρια. Στο νοσοκομείο, μου απαγόρευσαν την είσοδο και η αστυνομία διέγραψε όλες τις φωτογραφίες από το κινητό μου. Σύμφωνα με έναν δημοσιογράφο που βρισκόταν εκεί, τουλάχιστον επτά παιδιά σκοτώθηκαν.
Κάποιοι έκλαιγαν. Άλλοι – όπως ήταν αναμενόμενο – χαιρόταν για το θάνατο των ηγετών του καθεστώτος.
Η επόμενη μέρα: κόλαση χωρίς σειρήνες
Τις επόμενες ώρες, είδα σκηνές από την Αποκάλυψη. Ο ουρανός ήταν γεμάτος πυραύλους. Η φωτιά έκαιγε τους δρόμους. Ο κόσμος εγκαταλείπε την Τεχεράνη: ολόκληρες οικογένειες, νέοι εργάτες, ηλικιωμένοι. Περίμεναν βοήθεια στα πεζοδρόμια. Τραυματίες, εγκαυματίες, δύο νεκροί μπροστά στα μάτια μου. Χωρίς σειρήνες. Χωρίς καταφύγια. Τίποτα.
Οι γιγαντοοθόνες μετέδιδαν την επίσημη εκδοχή: η Ισλαμική Δημοκρατία χτύπησε το Τελ Αβίβ, το Ισραήλ απειλεί με αντίποινα. Εγώ έχω συντρόφους εκεί. Αναρχικούς, ειρηνιστές, αντιρρησίες. Δεν θέλουμε αυτόν τον πόλεμο.
Ένας πληθυσμός που παλεύει να επιβιώσει
Ο αέρας είναι μολυσμένος: έχουν πληγεί πυρηνικές εγκαταστάσεις. Οι άνθρωποι φτιάχνουν κονσέρβες, αποθηκεύουν, φεύγουν από τις μεγάλες πόλεις… και μετά επιστρέφουν, επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Τα κρατικά μέσα ενημέρωσης παίζουν εμβατήρια και μεταδίδουν ψέματα. Η μόνη αξιόπιστη πηγή: το Telegram και οι δορυφορικοί σταθμοί.
Οι διαδηλώσεις είναι ακόμα σπάνιες. Υπάρχει υπερβολική αστυνομική παρουσία και πολύς φόβος. Χθες, μπροστά από τα νοσοκομεία, οικογένειες έψαχναν τους αγνοούμενους συγγενείς τους. Φώναζαν. Έκλαιγαν. Αντιστέκονταν.
Κανένα καταφύγιο, καμία εκκένωση
Οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν κανονικά, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δεν υπάρχουν οδηγίες ασφαλείας, σειρήνες ή κέντρα φιλοξενίας. Είναι πιθανές διαρροές χημικών ουσιών, αλλά δεν υπάρχει κανένα πρωτόκολλο.
Έτσι, ο κόσμος εγκαταλείπει από μόνος του τη δουλειά: τα καταστήματα κλείνουν, οι φοιτητές αρνούνται να δώσουν τις εξετάσεις τους, οι δημόσιοι υπάλληλοι μένουν στα σπίτια τους. Μόνο οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης συνεχίζουν να λειτουργούν.
Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι είμαι ακόμα στη ζωή μόνο και μόνο επειδή το Ισραήλ δεν χτυπά (ακόμα) τις αστικές περιοχές. Αλλά οι φωτιές, τα απόβλητα, οι αδέσποτες σφαίρες σκοτώνουν ούτως ή άλλως.
Και δεν υπάρχει καμία βοήθεια. Τίποτα. Καμία ανθρωπιστική βοήθεια, καμία οργάνωση από το εξωτερικό, κανένα φάρμακο – και οι κυρώσεις σκοτώνουν ήδη εδώ και χρόνια.
Τέσσερα Ιράν, Μία γη που βομβαρδίζεται
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο ιρανικός λαός είναι διχασμένος:
1. Μια σιωπηλή πλειοψηφία, που μισεί το καθεστώς αλλά αρνείται τον πόλεμο. Επιβιώνουν, φεύγουν, θρηνούν τους νεκρούς και καταριούνται τους ηγέτες.
2. Οι ισλαμιστές, πιστοί στην εξουσία, που μιλούν για μάρτυρες και θέλουν να ανταποδώσουν.
3. Οι μοναρχικοί και οι φιλελεύθεροι, συχνά φιλοϊσραηλινοί, που επικροτούν τις επιθέσεις εναντίον των φρουρών της Επανάστασης.
4. Οι αναρχικοί και οι αριστεροί αγωνιστές , όπως εμείς: ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία, αλλά και ενάντια στο Ισραήλ, ενάντια σε όλα τα κράτη. Για την επιβίωση, την αλληλοβοήθεια, την αυτονομία.
Ποια είναι η θέση των αναρχικών σε αυτόν τον πόλεμο;
Δεν είμαστε οπλισμένοι. Δεν συμμετέχουμε στις μάχες. Το καθήκον μας είναι αλλού: να ενημερώνουμε, να παρέχουμε βοήθεια, να δημιουργούμε δεσμούς, να καταπολεμούμε την προπαγάνδα. Βοηθάμε όπως μπορούμε: πρώτες βοήθειες, ενημέρωση, ευαισθητοποίηση για τους κινδύνους των χημικών. Φροντίζουμε τους δικούς μας και όσους δεν έχουν κανέναν.
Αρνούμαστε τα εύκολα συνθήματα. Ούτε «όλοι οι Ισραηλινοί πρέπει να πεθάνουν», ούτε «οι σιωνιστές είναι οι σωτήρες μας». Βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο πυρά: τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό από τη μία πλευρά, τον σιωνιστικό μιλιταρισμό από την άλλη.
Ο ρόλος μας είναι να γίνουμε γέφυρες. Να μεταφέρουμε ιδέες. Να ανοίξουμε ρωγμές στη μοιρολατρία. Να κρατήσουμε γερά, ακόμα και χωρίς όπλα, ακόμα και μέσα στο φόβο.
Το πένθος του αντιπολεμικού κινήματος
Πρέπει να το ομολογήσω: είμαι βαθιά λυπημένη. Πριν από δέκα χρόνια, συζητούσα με Ισραηλινούς ειρηνιστές, αρνητές στράτευσης. Κούρδους, Άραβες, Αρμένιους, αναρχικούς. Ονειρευόμασταν μαζί μια ελεύθερη Μέση Ανατολή, χωρίς στρατό, χωρίς κράτος.
Αλλά χάσαμε. Δεν ήμασταν αρκετά δυνατοί για να αποτρέψουμε τον πόλεμο. Δεν είχαμε αρκετή υποστήριξη. Σήμερα, οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν για ειρήνη. Πιστεύουν ότι θα ήταν προδοσία. Ότι το να ζητάς το τέλος των επιθέσεων σημαίνει να παραδοθείς στον εχθρό.
Και όμως, όλοι θέλουν την ειρήνη. Αλλά κανείς δεν τολμά να τη ζητήσει.
Μια φωνή μέσα στη βοή
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξουμε. Χθες το βράδυ, τα αεροπλάνα βρυχόντουσαν στον ουρανό όπως ένας αυτοκινητόδρομος. Αλλά ένα πράγμα ξέρω: όσο υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν φροντίδα, αντιστέκονται, οργανώνονται χωρίς να περιμένουν το κράτος, θα υπάρχουν σπόροι αναρχίας, ακόμα και στα ερείπια.
Συμπέρασμα: να μην κανονικοποιηθεί το ανυπόφορο
Πρώτα απ’ όλα, θέλω να ευχαριστήσω ειλικρινά όλους τους συντρόφους που αφιέρωσαν χρόνο για να μας ακούσουν. Σε έναν κόσμο όπου μας συνθλίβουν συνεχώς οι πολιτικές, οικονομικές και αστυνομικές δυνάμεις, είναι σπάνιο να μας αφήνουν ακόμα χώρο να μιλήσουμε. Ακόμα και χωρίς βόμβες, η βία μας περιβάλλει – παίρνει τη μορφή αδυναμίας πληρωμής των ενοικίων, ατελείωτης γραφειοκρατίας, διακρίσεων, εξάντλησης, απομόνωσης. Μια σιωπηλή βία, που παρουσιάζεται ως «φυσιολογική», στην οποία δεν πρέπει να συνηθίσουμε.
Αλλά όταν ξεσπά ο πόλεμος, αυτή η βία ξαφνικά εκρήγνυται στο φως της δημοσιότητας. Αυτό που ήταν ανεκτό γίνεται ανυπόφορο. Και τότε, παραδόξως, μπορούμε να μιλήσουμε. Μπόρεσα να σας γράψω επειδή όλα κατέρρευσαν. Επειδή, μέσα στο χάος, οι πιο απλές αλήθειες γίνονται και πάλι ακουστές.
Αυτό που θέλω να σας πω είναι το εξής: μην αφήσετε αυτά τα λόγια να πέσουν στο κενό. Μην αφήσετε τον πόνο μας – εδώ στο Ιράν, όπως και αλλού – να περιθωριοποιηθεί, σαν να ήταν «τοπικός», «ειδικός», «πολιτισμικός» ή μια εξαίρεση.
Γιατί στην πραγματικότητα, βιώνουμε τον ίδιο πόλεμο: αυτόν που διεξάγουν τα κράτη εναντίον της ζωής μας. Γι’ αυτό σας καλώ, σύντροφοι: μην αποδέχεστε τη βία της καθημερινότητας ως δεδομένη. Απορρίψτε την ιδέα ότι πρέπει να περιμένουμε τους πυραύλους για να αντιδράσουμε. Μην περιμένετε να γίνει θεαματική η δυστυχία μας για να της δώσετε σημασία.
Ας μιλήσουμε τώρα. Ας οργανωθούμε. Ας δημιουργήσουμε πραγματικούς χώρους δράσης και αλληλοβοήθειας. Για να μην γίνει ο πόλεμος εδώ απλώς ένας υπόκωφος θόρυβος στο παρασκήνιο. Για να μην καταλήξετε απλώς «σωτήρες» των δεινών μας, αλλά σύντροφοι στον αγώνα.
Έκκληση για διεθνή αλληλεγγύη
Σήμερα, η κατάσταση είναι ασταθής, κρίσιμη, ίσως στα πρόθυρα μιας ανθρωπιστικής καταστροφής. Αν το Ιράν είναι αποκομμένο από τον κόσμο – από τις βόμβες ή από την λογοκρισία της Ισλαμικής Δημοκρατίας – διαδώστε το μήνυμά μας. Πείτε τι συμβαίνει. Δώστε φωνή σε όσους δεν έχουν.
Δεν έχουμε καμία διεθνή προστασία. Οι ΜΚΟ είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Οι κυρώσεις επιδεινώνουν τα δεινά μας.
Αν έχετε επαφές, επιρροή, διασυνδέσεις σε συλλογικότητες, συνδικάτα, συλλόγους ή δομές υγείας: κινητοποιήστε τους. Ζητήστε επείγουσα ιατρική βοήθεια, αυξημένη επαγρύπνηση για τις παραβιάσεις, διεθνή παρέμβαση που να ξεφεύγει από την κρατική λογική.
Αλλά πάνω απ’ όλα, απορρίψτε τις απλοϊκές αφηγήσεις. Δεν είμαστε ούτε πιόνια του Ισραήλ, ούτε πιόνια του ισλαμικού καθεστώτος. Δεν πιστεύουμε ούτε στις «απελευθερωτικές» βόμβες, ούτε στους «αντιστασιακούς» μουλάδες. Είμαστε παγιδευμένοι ανάμεσα σε δύο μηχανές θανάτου – και προσπαθούμε, όπως πάντα, να χτίσουμε κάτι άλλο.
Δεν υπάρχει ακόμη μαζική έξοδος. Αλλά αν ο πόλεμος εξαπλωθεί, οι συνέπειες θα είναι φρικτές. Επομένως, σύντροφοι, ας ξεσηκωθούμε μαζί. Όχι για να υποστηρίξουμε τη μία πλευρά εναντίον της άλλης, αλλά για να ακουστεί μια άλλη φωνή: η φωνή της ζωής, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, ενάντια σε όλα τα κράτη, όλα τα σύνορα, όλους τους πολέμους.
