Της Κατερίνας Σολωμού
Στα Υπουργεία υπάρχουν πάντα αίθουσες επιχειρήσεων με χάρτες, οθόνες και όλο τον σχετικό εξοπλισμό, όπου αποτυπώνονται τα πεδία δράσης και ενδιαφέροντος του κάθε υπουργείου.
Είναι βέβαιο ότι το ίδιο ισχύει και στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, ώστε οι αρμόδιοι να γνωρίζουν τις πλόες των πλοίων ελληνικών συμφερόντων και να εκδίδουν τις αναγκαίες, κάθε φορά, οδηγίες.
Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη το τεράστιο ειδικό βάρος του ελληνικού εμπορικού ναυτικού στο σύστημα των διεθνών θαλάσσιων μεταφορών, εύκολα αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα της υπόθεσης, ειδικά στη σημερινή ταραγμένη συγκυρία.
Κι όμως, ο ελληνικός λαός — αλλά και η διεθνής κοινότητα — άκουσε τον Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, Βασίλη Κικίλια, να συγχέει τα Στενά του Ορμούζ με τη Διώρυγα του Σουέζ και να ισχυρίζεται ότι, αν κλείσουν τα στενά, τα εμπορικά πλοία θα χρειαστεί να διαπλεύσουν… την Αφρική.
Θα αρκούσε μια απλή ματιά σε έναν χάρτη, για να αντιληφθεί ο υπουργός ότι το κλείσιμο των Στενών του Ορμούζ δεν συνεπάγεται διάπλου της Αφρικής. Και θα αρκούσε μια στοιχειώδης ενημέρωση, για να κατανοήσει ότι, ναι μεν το ενδεχόμενο ενός αποκλεισμού θα έχει συνέπειες, αλλά όχι αυτές που εκείνος φαντάζεται.
Είναι αλήθεια ότι η δήλωση προσέφερε στους θαμώνες του διαδικτύου μια καλή ευκαιρία διασκέδασης — έμοιαζε σχεδόν σαν να μπερδεύεις το Κίεβο με την Τεχεράνη.
Αναρωτιέμαι, όμως, τι πρόσφερε στους Έλληνες και στους διεθνείς παράγοντες της εμπορικής ναυτιλίας, οι οποίοι είδαν έναν Έλληνα αρμόδιο υπουργό να εμφανίζεται σε κατάσταση πλήρους αστοχίας — για να μην πω ασχετοσύνης — σε σχέση με το ίδιο του το αντικείμενο.
Αναρωτιέμαι, επίσης, για τη σιωπή με την οποία η κυβέρνηση περιέβαλε τον εκλεκτό και σχεδόν «μόνιμο» υπουργό της.
Θα είμαι ειλικρινής: Δεν πιστεύω — δεν θέλω να πιστεύω — ότι η περίπτωση του κ. Κικίλια είναι ο κανόνας μεταξύ των υπουργών της κυβέρνησης.
Όμως, μας πληγώνει και μας αδικεί η εικόνα μιας Ελλάδας με εκπροσώπους τέτοιας ποιότητας,
για να μην ξεχνάμε ότι πάντα “ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα”.
