Της Βίβης Παπατσώρη
Οικονομολόγου – Στατιστικολόγου
Πτυχιούχου Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ)
Προϊσταμένης Διοικητικών και Οικονομικών Υπηρεσιών του ΣΥΔΙΣΑ Ν. Αχαΐας
Μέλους του Κινήματος Δημοκρατίας
=================================
«Δεν είναι Δημοκρατία όταν οι κανόνες αλλάζουν κατά παραγγελία της εξουσίας.»
Στην Ελλάδα του 2025, οι θεσμοί δεν απειλούνται από «ακραίους». Απειλούνται από εκείνους που, στο όνομα της σταθερότητας και του “ορθού λόγου”, τους ευτελίζουν καθημερινά.
Όποιος θεοποιεί το εγώ του και αγνοεί τα όρια της Δημοκρατίας, δεν υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον – προετοιμάζει απλώς τη δική του Νέμεση.
Η ιστορία δεν συγχωρεί την αλαζονεία. Και κυρίως, δεν ξεχνά εκείνους που εργαλειοποίησαν τη νομιμότητα για να υπονομεύσουν την ουσία της δημοκρατικής τάξης.
Ποιος έχει το ηθικό και θεσμικό δικαίωμα να θέτει τα όρια; Ποιος ορίζει τι είναι «επιτρεπτό» και τι «επικίνδυνο»; Και – πιο κρίσιμο – ποιος ελέγχει αυτούς που κρατούν τα μέσα του ελέγχου;
Σήμερα, όπως και χθες, βλέπουμε το ίδιο μοτίβο:
Οι παραβάτες εμφανίζονται ως θεματοφύλακες. Οι αυτουργοί παριστάνουν τους σωτήρες.
Και το πολίτευμα σιωπά… μέχρι να κραυγάσει.
Η Ιστορία που επαναλαμβάνεται:
Αρχαία Αθήνα:
Ο Αλκιβιάδης εργαλειοποίησε τους θεσμούς για προσωπική φιλοδοξία, οδηγώντας την πόλη σε καταστροφικές αποφάσεις με δημοκρατικό μανδύα.
Γαλλική Επανάσταση:
Η «Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας» κατέληξε μηχανισμός τρόμου και λογοκρισίας.
Πολωνία – Ουγγαρία:
Εκλεγμένες κυβερνήσεις ποδοπάτησαν Δικαιοσύνη και Τύπο στο όνομα της «παράδοσης».
ΗΠΑ:
Ο Τραμπ επικαλέστηκε «νόμο και τάξη», οδηγώντας σε θεσμικό εκτροχιασμό.
Και στην Ελλάδα;
.Το 1967, οι Συνταγματάρχες επικαλέστηκαν τον «εθνικό κίνδυνο» για να καταλύσουν τη Δημοκρατία.
Μετά τη Μεταπολίτευση, το κομματικό σύστημα οικειοποιήθηκε το κράτος, εξευτελίζοντας θεσμούς.
Σήμερα, με πιο «ευπρεπή» πρόσοψη:
Παρακολουθούνται πολιτικοί και δημοσιογράφοι.
Ανεξάρτητες αρχές απαξιώνονται.
Η κριτική μεταφράζεται σε «εχθρική προπαγάνδα».
Η νομοθέτηση γίνεται εν κρυπτώ.
Όλα αυτά στο όνομα της «σταθερότητας» και «της ευθύνης».
Όταν οι θεσμοί λειτουργούν για την προστασία της εξουσίας και όχι της κοινωνίας,
Όταν η πολυφωνία φιμώνεται,
Όταν η αμφισβήτηση διώκεται,
τότε η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει – είναι ήδη τραυματισμένη.
Η Νέμεση δεν φωνάζει. Έρχεται.
Η ιστορία δεν είναι ουδέτερη.
Θυμάται ποιος παραβίασε, ποιος σιώπησε, ποιος νομιμοποίησε.
Η Νέμεση δεν είναι μοιραία.
Είναι η στιγμή που οι πολίτες θυμούνται και διεκδικούν πίσω αυτό που τους ανήκει:
