Το βιογραφικό της είναι γεμάτο από γαλλικές ως επί το πλείστον παραγωγές, εκείνη όμως τελευταία καμαρώνει πολύ για μία από τις ελάχιστες ελληνικές, ήτοι την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Βασίλη Κεκάτου «Οι Aγριες Mέρες μας». Εκεί υποδύεται τη Χλόη, ένα ατίθασο κορίτσι που ζει σε ένα κοινόβιο και έχει αναγάγει την κλοπή σε τέχνη – ρόλος τέρμα κόντρα στον δικό της χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής της.
Με δεδομένο ότι η Δάφνη τα τελευταία εννέα χρόνια έχει ως βάση της το Παρίσι και αυτές τις ημέρες πηγαινοέρχεται στην Ουγγαρία για τα γυρίσματα της νέας της ταινίας, ήταν ευτύχημα που την πετύχαμε σε ένα ταξίδι-αστραπή στην Αθήνα – τρεις ημέρες γεμάτες επαγγελματικά ραντεβού, στις οποίες κατάφερε να στριμώξει και τη φωτογράφηση για το «Gala». Η δική μας συνέντευξη, που δεν χωρούσε στο αθηναϊκό της πρόγραμμα, έγινε τηλεφωνικώς την επομένη, με εκείνη να βολτάρει χαλαρά δίπλα στη λίμνη Μπάλατον.
GALA: Πώς βρέθηκες στις «Αγριες Mέρες μας»;
ΔΑΦΝΗ ΠΑΤΑΚΙΑ: Είχαμε συναντηθεί με τον Βασίλη (σ.σ.: Κεκάτο)τυχαία σε κάποιο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μετά από μια προβολή. Αργότερα βγήκαμε για να γνωριστούμε και πάνω στη συζήτηση μου είχε μιλήσει για διάφορα projects που είχε. Αρχικά ήταν να κάνουμε κάτι άλλο, αλλά τελικά αποφάσισε να γυρίσει τις «Αγριες Mέρες μας». Σε πρώτη φάση είχα κάνει πρόβες για τον ρόλο της Σοφίας, την οποία τελικά έπαιξε η Εύα Σαμιώτη. Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξε και το σενάριο και τελικά μου πρότεινε τον ρόλο της Χλόης.
G.: Τι σχέση έχεις με τη Χλόη ή αυτό δεν έχει κάποια σημασία για να ερμηνεύσεις έναν ρόλο;
Δ.Π.: Εχει και δεν έχει σημασία, γιατί πάντα από κάτι δικό μας αντλούμε. Με τη Χλόη δεν θα έλεγα ότι έχω πολλά κοινά. Σίγουρα δεν έχω αυτό το άγριο που βγάζει και τον θυμό, γιατί εγώ δυσκολεύομαι να εξωτερικεύσω τα συναισθήματά μου.
G.: Πού πάτησες όμως για να την υποδυθείς;
Δ.Π.: Πουθενά. (γελάει) Εγώ πάντα χρησιμοποιώ το ένστικτό μου. Πώς νιώθω εκείνη την ώρα με τον χαρακτήρα μου και πώς αφήνομαι… Επειδή κατανοείς τον χαρακτήρα και την ιστορία, ενστικτωδώς σού βγαίνει πώς θα λειτουργήσει.
G.: Εχοντας δουλέψει κατά βάση σε ξένες παραγωγές, βλέπεις διαφορές με τις ελληνικές;
Δ.Π.: Οχι, δεν βλέπω καμία διαφορά. Οσον αφορά το δικό μου κομμάτι, τα πράγματα είναι ακριβώς ίδια. Το ίδιο πράγμα καλούμαι να κάνω, την ίδια συγκέντρωση οφείλω να έχω, δεν αλλάζει κάτι πρακτικά για μένα. Η μόνη διαφορά είναι ότι στη Γαλλία υπάρχει περισσότερο pampering, που δεν μπορώ να πω ότι μ’ αρέσει. Φροντίζουν τον ηθοποιό υπερβολικά πολύ, κατά τη γνώμη μου, τον υπερπροστατεύουν πριν από το γύρισμα για να αποδώσει καλύτερα στη σκηνή, κι αυτό εμένα κάπως με ξενίζει. Για τη Χλόη, ας πούμε, που είναι άγρια, αν πριν με κακομάθαιναν σαν να ήμουν παιδάκι, δεν θα μου ήταν εύκολο να την αποδώσω.
G.: Η φοβερή συνεργασία με τον Πολ Βερχόφεν πώς είχε προκύψει;
Δ.Π.: Ηταν καθαρή τύχη. Πήγα σε ένα κάστινγκ, όπως έχω κάνει εκατοντάδες φορές, που στο 90% δεν με παίρνουν. Ηταν ένα τέτοιο κάστινγκ, λοιπόν, το οποίο όμως προχώρησε πολύ γρήγορα. Ο Πολ θέλησε να με συναντήσει λίγες ημέρες μετά, πήγα, κάναμε ένα chemistry reading με τη Βιρζινί Εφιρά και εκείνος μου είπε κατευθείαν: «Ωραία, θα τα πούμε στο πλατό». Θυμάμαι ότι είχα αγχωθεί και τον είχα ρωτήσει: «Δεν θα κάνουμε πρόβες;». Κι εκείνος μου είχε πει: «Οχι, ξέρεις τι να κάνεις». Το να δουλέψω με τον Βερχόβεν, του οποίου ταινίες είχα δει και ήμουν μεγάλη φαν, ήταν τεράστιο τότε. Και ακόμα είναι. Ακόμα νιώθω πολύ περήφανη που έκανα αυτή την ταινία και δούλεψα μαζί του. Συνεργαστήκαμε πολύ ωραία, συνδεθήκαμε πολύ, ήταν τρελή εμπειρία.
G.: Εσύ κάνεις αποκλειστικά κινηματογράφο και τηλεόραση; Είχα δει, ας πούμε, τη σειρά «Βερσαλλίες», που ήταν πολύ ωραία.
Δ.Π.: Εχω κάνει κι άλλη μία σειρά, το «OVNI(s)/UFO(s)», μια γαλλική που προβάλλεται κι αυτή στο Cinobo. Αλλά κυρίως σινεμά κάνω, ναι. Είχα κάνει και λίγο θέατρο όταν ήμουν στην Ελλάδα. Απλώς στη Γαλλία, επειδή δεν έχω τελειώσει εκεί κάποια σχολή, δεν είχα διασυνδέσεις με ανθρώπους του θεάτρου και μετά μπλέχτηκα με το σινεμά. Θα το ήθελα όμως πολύ να παίξω και στο θέατρο.
G.: Πώς σε αντιμετωπίζουν στη Γαλλία; Ως Ελληνίδα που κάνει διεθνή καριέρα;
Δ.Π.: Βλέπουν στο βιογραφικό μου ότι μεγάλωσα στο Βέλγιο και με θεωρούν Βελγίδα. Εν τω μεταξύ, εγώ δεν ξέρω τίποτα από τη βελγική κουλτούρα. Σε ελληνικό σπίτι μεγάλωσα, σε ελληνικό σχολείο πήγαινα, με Ελληνες συναναστρεφόμουν. Τον πρώτο καιρό στη Γαλλία τα γαλλικά μου δεν ήταν και τόσο καλά, είχαν κάποιο ίχνος προφοράς, τώρα έχουν γίνει πολύ καλύτερα. Αλλά και πάλι εγώ πιστεύω ότι δεν μιλάω αρκετά καλά ούτε τα γαλλικά ούτε τα ελληνικά.
G.: Εγώ τα ελληνικά σου τα ακούω μια χαρά.
Δ.Π.: (γελάει). Εντάξει, καλά είναι, αλλά επειδή ζω τόσο καιρό στη Γαλλία κάποιες λέξεις δεν μου έρχονται εύκολα στα ελληνικά και πρέπει να τις πω στα γαλλικά.
G.: Πώς και μεγάλωσες στο Βέλγιο;
Δ.Π.: Είχαν πάει οι γονείς μου για να δουλέψουν κι έτσι γεννηθήκαμε κι εμείς εκεί. Ομως έβγαλα το ελληνικό σχολείο και στα 18 μου ήρθα στην Ελλάδα. Το είχα απωθημένο να ζήσω εδώ και να σπουδάσω και στη Σχολή του Εθνικού.
G.: Πάντα ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
Δ.Π.: Οχι, όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Ομως, κάθε φορά που ερχόμασταν στην Ελλάδα βλέπαμε πολλές παραστάσεις, με τη μητέρα μου κυρίως, στην οποία αρέσει πολύ το θέατρο. Οι γονείς μου, επίσης, είχαν και μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα στο Βέλγιο και ανεβάζαμε παραστάσεις. Μου άρεσαν τόσο πολύ, που τελικά σκάλωσα με την υποκριτική.
G.: Τελικά όμως ούτε έμεινες στην Ελλάδα, ούτε επέστρεψες στο Βέλγιο, αλλά κατέληξες να μένεις στο Παρίσι.
Δ.Π.: Κι όμως, έμεινα έξι χρόνια στην Ελλάδα. Τρία χρόνια που σπούδαζα στη σχολή, στην οποία είχα περάσει με την πρώτη, και άλλα τρία χρόνια που δούλεψα. Στο Παρίσι πήγα αφενός γιατί ήξερα γαλλικά, κι αυτό ήταν πολύ βοηθητικό, και αφετέρου γιατί μου άρεσε πολύ το σινεμά και στη Γαλλία κάνουν πολλές ταινίες, οπότε υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες. Νομίζω ότι η γαλλική είναι η τρίτη μεγαλύτερη κινηματογραφική βιομηχανία στον κόσμο.
G.: Ωραία η ζωή στο Παρίσι;
Δ.Π.: Και ναι και όχι. Στην αρχή είχα δυσκολευτεί πολύ να προσαρμοστώ και να βρω φίλους. Τώρα έχω αρκετούς μετά από τόσα χρόνια και μέσα από τις δουλειές και νιώθω καλά μαζί τους, αλλά πάντα μου λείπει η Ελλάδα. Στο Παρίσι υπάρχουν 500.000 πράγματα να κάνεις, από μουσεία, από συναυλίες, από τα πάντα. Το μόνο που δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα είναι ο καιρός. Πολύ κρύο, πολλή βροχή. Από την άλλη, λόγω της δουλειάς, για μεγάλα διαστήματα δεν μένω καν εκεί. Αυτό τον καιρό, για παράδειγμα, είμαι στη Βουδαπέστη για τα γυρίσματα της νέας μου ταινίας και το καλοκαίρι που θα έχω κενό θα έρθω πάλι στην Ελλάδα. Εδώ έχω τους πιο κοντινούς μου φίλους, εδώ είναι η οικογένειά μου, οπότε είναι σημαντικό για μένα να επιστρέφω συχνά.
G.: Πώς είναι να είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι; Ακουσα λίγο το πρόγραμμά σου και τρόμαξα.
Δ.Π.: (γελάει) Ναι, είναι λίγο τρελό τελευταία. Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν στη Βουδαπέστη, γύρισα στο Παρίσι για μιάμιση μέρα, ήρθα στην Αθήνα για τρεις ημέρες και σήμερα το πρωί επέστρεψα στην Ουγγαρία. Τώρα που σου μιλάω (σ.σ.: είναι περίπου 8 το απόγευμα), περπατάω δίπλα στη λίμνη Μπάλατον, δύο ώρες μακριά από τη Βουδαπέστη. Κι αυτή είναι η πιο χαλαρή στιγμή μου. Απόψε θα έχουμε γυρίσματα από τις 11 το βράδυ μέχρι τις 11 το επόμενο πρωί.
G.: Απορώ πώς αντέχεις.
Δ.Π.: Κι εγώ απορώ. (γελάει)
G.: Τι είναι αυτή η ταινία, αλήθεια;
Δ.Π.: Είναι ένα spy comedy, γαλλοουγγρικής παραγωγής, που διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’70. Είναι πιο ελαφρύ ως είδος ταινίας, αλλά είναι κι αυτό μια άσκηση για μένα. Ο τίτλος της προς το παρόν είναι «Espionage for Begginers» και ο σκηνοθέτης λέγεται Βίκτορ Νάγκι. Ο πιο γνωστός από τους ηθοποιούς που συμμετέχουν είναι ο Mπένετ Βιλμάνι, που είναι σταθερά ανερχόμενος και έπαιζε και στο «The Brutalist». Εχει μια πλάκα η όλη φάση, ωραία περνάω δηλαδή.
G.: Σε αναγνωρίζουν στο Παρίσι;
Δ.Π.: Ισως λίγο από αυτή τη σειρά που σου είπα, το «OVNI(s)/UFO(s)», αλλά στην πραγματικότητα όχι ιδιαίτερα. Ούτε και στην Ελλάδα με αναγνωρίζουν. Ισως και καλύτερα. (γελάει) Δεν έχω κάνει και ταινίες που να τις έχει δει πάρα πολύς κόσμος.
G.: Εχεις κανένα κρυφό ταλέντο;
Δ.Π.: Οχι, δεν έχω. (γελάει) Εχω μάθει όμως να κάνω αρκετά πράγματα για τις ταινίες, αλλά τα κάνω όλα σε μέτριο επίπεδο, ίσα-ίσα για να φαίνονται αληθοφανή. Για την ταινία «Tout Le Monde M’ Appelle Mike», για παράδειγμα, έμαθα χορό της κοιλιάς και να παίζω τζουρά. Για μια άλλη γαλλική ταινία έκανα τρεις μήνες ξιφασκία, ιππασία, πάλη και πάρα πολλή γυμναστική. Μου είχαν πει να πάρω 10 κιλά, τα περισσότερα σε μυς, εγώ κατάφερα να πάρω επτά, αλλά ήταν όλα σε λίπος. (γελάει) Για μια άλλη ταινία χρειάστηκε να κάνω μαθήματα ιστιοπλοΐας.
G.: Τι άλλα πράγματα σου αρέσει να κάνεις όταν δεν δουλεύεις;
Δ.Π.: Πάω πολύ στο σινεμά που το λατρεύω, βλέπω τους φίλους μου και, αν έχω αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου, κάνω ταξίδια. Ο πιο αγαπημένος μου προορισμός είναι η Βραζιλία, έχω πάει τρεις φορές. Την πρώτη φορά είχα πάει με δύο φίλες μου με backpacks για ενάμιση μήνα, ένα ταξίδι με λεωφορείο και πολλές στάσεις, το οποίο ξεκίνησε από το Μπελέμ, που είναι βόρεια στον Αμαζόνιο, και κατέληξε στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Αυτό ήταν μια μεγάλη περιπέτεια και το θυμάμαι πολύ έντονα. Πέρυσι τον χειμώνα είχα πάει στην Ισλανδία, που ήταν κι αυτό μια απόκοσμη εμπειρία, γιατί ήταν τα πάντα χιονισμένα και λευκά, έμοιαζε κάπως σαν σεληνιακό τοπίο.
G.: Για να τελειώσουμε όπως αρχίσαμε, ποιες ήταν οι δικές σου άγριες μέρες;
Δ.Π.: Η αλήθεια είναι ότι είμαι αρκετά βαρετή. (γελάει) Νομίζω ότι η μεγαλύτερη τρέλα που έχω κάνει είναι αυτό το ταξίδι στη Βραζιλία, που ήταν ένα ό,τι να ’ναι που κάναμε στα 22 μας, έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου και ήμασταν τυχερές που δεν μας συνέβη και τίποτα. Κατά τ’ άλλα, είμαι πολύ ήσυχη και ευτυχώς μπορώ μέσα από τις ταινίες να ζω τις άγριες μέρες μου κάνοντας πράγματα που στη ζωή μου δεν τολμώ να κάνω.
