Η λύτρωση της Ειρήνης ήρθε χρόνια μετά, μόνο όταν εκείνη ομολόγησε τις πραξεις της. Πράξεις που όπως είπε δεν μπόρεσε να εξομολογηθεί ούτε ενώπιον του Θεού.
«Τώρα που σας τα λέω αυτά νιώθω λύτρωση. Θέλω να πω την αλήθεια και αφού τα λέω όλα να ξέρετε τον Παναγιωτάκη δεν τον πείραξα ποτέ! Δεν είναι δυνατόν εγώ να έφτασα σε τέτοιο σημείο, να θόλωσε το μυαλό μου τόσο πολύ και να μην το θυμάμαι αν το είχα κάνει. Πάω και κάνω και εξομολόγηση αλλά εκεί δεν μπόρεσα να εξομολογηθώ τις πράξεις μου! Το ξέρω ότι ο Θεός με έχει συγχωρέσει γιατί ξέρει όσα περνούσα τόσα χρόνια στην παιδική μου ηλικία» φέρεται να είπε η 25χρονη.
Η Ειρήνη ομολόγησε το τι πραγματικαα συνέβη με και με τη Μαρία φρειδερικη, όταν μέσα στο θάλαμο του νοσοκομείου, μπροστά σε ένα ακόμη άτομο στέρησε το οξύγονο της ιδιας της της κόρης.
«Εκείνη την ημέρα που έφυγε το παιδί ήμασταν στο νοσοκομείο. Ηταν και άλλοι μέσα στον θάλαμο. Εγω είχα θολώσει πάλι, είχα απελπιστεί. Είχα μαλώσει πάλι με τη μάνα μου. Εγώ ήθελα τη βοήθεια της και εκείνη μου ζητούσε δανεικά. Της εξηγούσα πως είμαι μόνη μου με την μικρή και αυτή είχε το μυαλό της αλλού. Ενιωθα απελπισμένη, μόνο τα λεφτά την νοιαζανε! Δεν ξέρω πως το έκανα, αλλά το έκανα! Δεν υπολόγισα καν ότι ήταν και άλλος μέσα στο δωμάτιο. Ενιωθα σαν να υπήρχαν κάποια δευτερόλεπτα που δεν σκεφτόμουν, δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Μόλις καταλάβαινα τι είχε γίνει, ήταν αργά. Μπορεί να το βλέπετε παράλογο αλλά έτσι έγινε». «Δεν θυμάμαι πώς τα σκότωνα».
Μια σύγχρονη Μήδεια, μια νεαρή γυναίκα που σήμερα όπως λέει δεν μπορεί να θυμηθεί πως αφαιρούσε τις ζωές των παιδιών.
«Δεν θυμάμαι με ποιο τρόπο το έκανα σε κανένα από τα παιδιά. Δεν θυμάμαι πώς σταματούσα την αναπνοή τους. Καθε φορά προσπαθούσα να τους κάνω ΚΑΡΠΑ, να τα βοηθήσω να αναπνεύσουν. Τα αγαπούσα τα παιδιά, δεν ήθελα να τους κάνω κακό, αλήθεια σας το λέω. Οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου έβλεπαν ότι αγαπάω τα παιδιά».
Τα λόγια της ήταν μπερδεμένα και θολά, όμως κατά την ομολογία της δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει πως το μυαλό της θόλωνε και ξεσπούσε στα παιδιά.
«Δεν ξέρω τι έπαθα και έκανα κακό στο μωρό της Κατερίνας. Το παιδί αυτό περνούσε πολλά από το Βλαδίμηρο. Δεν θυμάμαι τι συνέβη. Είναι σαν το μυαλό μου να μη θέλει να θυμηθεί τι έγινε. Είναι σαν να σβήνουν όλα. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι πως όταν έκανα ό, τι έκανα, έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να αντιληφθεί τι είχα κάνει, γιατί το είχα κάνει και πώς μπορούσα να σώσω τα παιδιά». «Αυτοί που με γνωρίζουν και ξέρουν τι έχω περάσει θα με συγχωρέσουν» Στον επίλογο της πολύωρης ομολογίας της κοιτώντας τους αστυνομικους κατάματα και ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα δικά της μάτια φώναζε πως δεν είναι κακός άνθρωπος. «Μπορεί στα μάτια των άλλων να είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Εγώ σας ξαναλέω πως η μάνα μου, αυτή η γυναίκα που με γέννησε δεν νοιάστηκε ποτέ για μένα. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να άλλαζα τα πάντα. Να μην είχα φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο. Αυτά που έκανα δεν τα έκανα γιατί είμαι κακός άνθρωπος, αυτοί που γνωρίζουν αλήθεια και ξέρουν τι έχω περάσει θα με συγχωρέσουν».
