Εντονότερο άραγε είναι το στίγμα που αφήνουν στην κοινωνία οι φόνοι της Ειρήνης Μουρτζούκου ή το πλήθος που συγκεντρώθηκε έξω από τα δικαστήρια για να την αποδοκιμάσει;
Οι πράξεις της πρώτης δεν αφορούν την ανθρωπότητα, την κοινωνία, την πόλη ή την γειτονιά που μεγάλωσε και έζησε. Ούτε τους φίλους, τους εκπαιδευτικούς στο σχολείο και το σύστημα που την εξέθρεψε γενικότερα.
Είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με μια εξατομικευμένη και ασυνήθιστη διαστροφή και αν πρέπει να αντανακλά κάτι με το ζόρι, είναι το οικογενειακό υπόβαθρο. Τίποτα περισσότερο.
Ούτε καν από την φαινομενικά σχετική επιστήμη όπως η ψυχιατρική, που περιεργάζεται κάτι εκ των πραγμάτων αόριστο και ασαφές. Οι υπόλοιπες ιατρικές ειδικότητες εξετάζουν και θεραπεύουν καρδιά, οφθαλμούς, πάγκρεας σημεία του σώματος που έχουν μάζα αποτελούνται από ύλη, με την μελέτη να καταγράφει συμπτώματα, αντιδράσεις, παγιοποιώντας δεδομένα και ορισμούς. Η ψυχή παραμένει κάτι άυλο, οπότε κάθε ερμηνεία ή ανάλυση είναι μάλλον αυθαίρετη.
Ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης αναφέρθηκε γενικευμένα στις λειτουργίες της ψυχής, θεωρώντας ότι δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι χωριστό από το σώμα. Για την ψυχή μίλησε ο Πλάτωνας, που δεν ήταν γιατρός αλλά φιλόσοφος…
α παραπάνω μπορεί να προκαλέσουν διαφωνίες, δεν με αφορούν όμως καθώς για λόγους που εξήγησα έστω και τηλεγραφικά, θεωρώ ανέφικτη την πρόσβαση άρα και την πιστοποιημένη ερμηνεία άυλων πράγματα και εννοιών.
Απλά προκειμένου να βρεθεί βασιμότητα και να δοθεί επιστημονική υπόσταση σε αυτό που πραγματεύεται κάτι ασαφές που μοιάζει με ήχο ή άνεμο, συναρμολογούνται λέξεις, ώστε να προκύψουν εύηχες θεωρίες.
Μερικές δεκαετίες πριν στην Θεσσαλονίκη κάποιος ονόματι Θεόφιλος Σεχίδης, σκότωσε πέντε μέλη της οικογένειάς του. Πατέρα, μητέρα, αδελφή, θείο και γιαγιά. Μετά τους φόνους τους τεμάχιζε, κρατώντας τα μυαλά τους στο ψυγείο ώστε να τα μελετήσει. Οι φόνοι και οι τεμαχισμοί γίνονταν συνοδεία συμφωνιών του Τσαϊκόφσκι, ενώ μέχρι να εξιχνιαστούν τα εγκλήματα συνέχιζε να ζει την ζωή του κανονικά. Πήγαινε στην λαϊκή, συναναστρεφόταν με κόσμο σαν να μην συμβαίνει τίποτα και στους γείτονες που απορούσαν γιατί δεν έβλεπαν τους συγγενείς του, απαντούσε ατάραχος ότι είχαν πάει ταξίδι στο εξωτερικό.
Τι να έλεγες γι αυτόν τον άνθρωπο, τι ερμηνεία να έδινες στις πράξεις του, πως να περιέγραφες τον εσωτερικό του κόσμο;
Απλά αποδεχόσουν την έλλειψη ορίων ακόμα και στην παράνοια.
Κάπου είναι ανθρώπινο και μπορεί να τύχει στον καθένα να θολώσει από την κακιά στιγμή που λέμε, λόγω θυμού ή από ένα ποτήρι παραπάνω τέλος πάντων και να κάνει το κακό.
Για να συμβεί αυτό πρέπει να έχει βγει από τον εαυτό του, ο Σεχίδης κι η Μουρτζούκου δεν χρειάζονταν να εξέλθουν από αυτόν, για να σκοτώσουν.
Αν συνέβαινε αυτό, ίσως κάποια από τα θύματα τους βρίσκονταν ακόμα εν ζωή.
Για να πραγματοποιήσουν τόσο ειδεχθείς φόνους, έπρεπε παραμείνουν εντός του διαστρεμμένου εαυτού τους.
Ο συνήθης φονιάς μόλις βγει από τον εαυτό του και σκοτώσει, θα επιστρέψει σε αυτόν. Γι αυτό δεν θα τεμαχίσει κι αν το κάνει δεν θα είναι για ευχαρίστηση αλλά για να καλύψει ίχνη, που θα παραμένουν όμως αποτυπωμένα στο πρόσωπο και σε κάθε του κίνηση.
Οπότε το τελευταίο που θα σκεφτεί να κάνει για να κρύψει τα σημάδια που μαρτυρούν την αλήθεια, θα είναι να επισκέπτεται ατάραχος την Νικολούλη λες και πηγαίνει για καφέ με την παρέα.
Η Μουρτζούκου ξεκίνησε τα φονικά στα 14 σκοτώνοντας αρχικά την μικρή αδερφή της και για μια δεκαετία ηδονιζόταν με την πρόκληση ασφυκτικών θανάτων σε βρέφη.
Πράξεις που κινούνται εντελώς εκτός ορίων της ανθρώπινης φύσης και είναι αδύνατο να περιοριστούν ή να προληφθούν μέσω κοινωνικών μηνυμάτων, μαθημάτων στο σχολείο ή προγράμματος προνοιακού φορέα
Η μόνη λύση είναι η φυλάκιση για προστασία της κοινωνίας και όχι για παραδειγματισμό του επόμενου, όπως προβλέπει το δικαιϊκό σύστημα. Προϋπόθεση για να σωφρονιστείς με μια τιμωρία, είναι να έχεις σώας τα φρένας έστω και μερικώς. Η Μουρτζούκου και ο Σεχίδης, τα είχαν απωλέσει για τα καλά. Το ίδιο θα ισχύει λοιπόν για κάθε κληρονόμο της παραμορφωμένης ψυχοσύνθεσης και επίδοξο συνεχιστή της «σταδιοδρομίας» τους.
Είναι κάτι που δεν περιορίζεται, δεν προλαμβάνεται, δεν θεραπεύεται, τελεία και παύλα.
Μετά από τα παραπάνω, αναζητείται ο λόγος για να παρατήσεις τις δουλειές, τις υποχρεώσεις σου και μέσα στο λιοπύρι να στηθείς έξω από τα δικαστήρια, φωνάζοντας διάφορα σε κάποιον που σκότωνε χωρίς ενοχές και ο κάθε φόνος ήταν για εκείνον χόμπι και διασκέδαση.
Θα του προκαλέσουν οι ύβρεις σου, τύψεις, ενοχές ή μετάνοια, τις οποίες δεν ένοιωθε όταν σκότωνε μωρά;
Η βολική ταμπέλα περιγράφει «αγανακτισμένους πολίτες» κοινωνία όμως που αναζητά τέτοιου τύπου εκτόνωση, είναι άκρως επικίνδυνη και βουτηγμένη στην υποκρισία.
Αν κόπτεσαι πραγματικά για το περιβάλλον και τους γύρω σου, βοήθησε έναν επαίτη.
Αν πάλι δεν σου περισσεύει ούτε κέρμα, κουβάλησε τα ψώνια κάποιου ανήμπορου γέροντα, χάρισε έστω ένα χαμόγελο στον κύριο και την κυρία που κρατάνε τεύχη της Σχεδίας.
Δεν κάνεις όμως το ευκολότερο και πιο ουσιώδες που απαιτεί και λιγότερο χρόνο, αλλά προτιμάς να στήνεσαι περιμένοντας την Μουρτζούκου, γιατί έτσι ξεπλένεις υποσυνείδητα ενοχές δικών σου συμπεριφορών και πράξεων.
Τις οποίες αρνείσαι να παραδεχτείς έστω και εσωτερικά, οπότε αποενοχοποιείσαι μέσω ασυνάρτητων κραυγών, βγαλμένων από το λεξικό του Μάκη Ψωμιάδη.
Η Μουρτζούκου αποτελεί μια υποπερίπτωση, οι δεύτεροι κλασική περίπτωση και τεκμήριο γενικευμένης κοινωνικής σήψης.
Η Μουρτζούκου θα μπει στην φυλακή και αν ποτέ βγει, θα βαράνε συναγερμοί μόλις πλησιάζει σε ακτίνα 10χλμ από βρεφονηπιακό σταθμό.
Οι δεύτεροι θα κυκλοφορούν ελεύθεροι, θα ψηφίζουν για να εκλέξουν κυβέρνηση, θα συνδιαμορφώνουν το κοινωνικό γίγνεσθαι, θα μεγαλώνουν παιδιά και θα καμαρώνουν για την πράξη τους, εισπράττοντας συγχαρητήρια από τον περίγυρο για το ανδραγάθημά τους.
Προσεχώς θα κατέβουν ως υποψήφιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, προβάλλοντας σε περίοπτη θέση στο βιογραφικό τους την παρουσία μεταξύ των «αγανακτισμένων», για να επιβεβαιώσουν τις «ευαισθησίες» τους.
Αυτός είναι ο λόγος που η πλειοψηφία των συγκεντρωμένων έβγαζε selfie, για μην τολμήσει στο μέλλον κάποιος να τους στερήσει το παράσημο.
Η Μουρτζούκου αποτελεί εξαίρεση, οι πλανόδιοι δικαστές της συνιστούν τον κανόνα.
Μαντέψτε από ποιους κινδυνεύουν περισσότερο οι κοινωνίες…
ΤΑ ΝΕΑ
