Η καταδίκη για απόπειρα βιασμού δεν αρκεί όταν το σύστημα συνεχίζει να προστατεύει τους ισχυρούς. Το πραγματικό ερώτημα είναι: ποια Δικαιοσύνη θέλουμε;
Η ελληνική κοινωνία ξύπνησε για ακόμη μια φορά μπροστά σε μια κραυγαλέα αντίφαση. Ένας άντρας, αναγνωρίσιμος, προβεβλημένος, με χρόνια παρουσίας στον χώρο του πολιτισμού, καταδικάστηκε ομόφωνα σε δεύτερο βαθμό για απόπειρα βιασμού. Κι όμως, δεν βρίσκεται στη φυλακή. Δεν εκτίει την ποινή του. Δεν αντιμετωπίζει καν τις άμεσες συνέπειες της καταδίκης του.
Γιατί; Διότι μπορεί. Αυτό δεν είναι αδυναμία του νόμου. Είναι προϊόν ενός θεσμικού μηχανισμού που λειτουργεί επιλεκτικά. Είναι απόδειξη ότι στην Ελλάδα του 2025, η Δικαιοσύνη —θεσμός θεμελιώδης για κάθε δημοκρατία— εξακολουθεί να λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν πρόκειται για «παραξενιά της νομολογίας» ούτε για «ιδιαιτερότητα της περίπτωσης». Πρόκειται για ένα συστηματικό φαινόμενο ανοχής απέναντι σε πρόσωπα με εξουσία, φήμη ή προσβάσεις. Και αυτό είναι βαθιά πολιτικό. Η ατιμωρησία των ισχυρών δεν είναι απλώς νομικό πρόβλημα· είναι κρίση εμπιστοσύνης προς το ίδιο το κράτος δικαίου
Η αλαζονεία δεν είναι ατομική — είναι συστημική. Ο καταδικασμένος εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια με την ίδια έπαρση που είχαν και όσοι πριν από αυτόν ένιωθαν «ανέγγιχτοι». Πίστευε πως η δημόσια εικόνα του θα λειτουργήσει σαν ασπίδα. Πως δίπλα στο όνομά του θα συνεχίσει να γράφεται «ο μεγαλύτερος ηθοποιός της χώρας».Δεν πρόκειται όμως πλέον για «καλλιτεχνικό βιογραφικό». Δίπλα στο όνομά του γράφει πια με κεφαλαία: «ΟΜΟΦΩΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΣΕ Β’ ΒΑΘΜΟ ΓΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΒΙΑΣΜΟΥ».Αυτό δεν είναι ούτε προσωπικό δράμα, ούτε απλή καταγγελία. Είναι στίγμα συλλογικό, που αγγίζει την κοινωνία, το πολιτικό σύστημα, την Παιδεία, τα ΜΜΕ, τη Δικαιοσύνη. Γιατί όλοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συμμετείχαμε σε αυτή την κουλτούρα σιωπής και υποκρισίας.
Η πραγματική καταδίκη θα έρθει όταν σπάσει ο φαύλος κύκλος
Η ετυμηγορία ενός δικαστηρίου δεν είναι το τέλος της υπόθεσης. Είναι η αρχή. Και το ερώτημα είναι απλό: θα εφαρμοστεί η απόφαση ή θα ανασταλεί μέχρι… να ξεχαστεί; Πόσες φορές ακόμη θα δούμε την Πολιτεία να κάνει πίσω όταν ο καταδικασμένος είναι «διάσημος», «σεβαστός», «γνωστός στον χώρο»;
Η ευθύνη, από ένα σημείο και μετά, δεν βαραίνει τον ίδιο τον καταδικασμένο. Βαραίνει εκείνους που του επιτρέπουν να συνεχίζει σαν να μη συνέβη τίποτα. Εκείνους που σιωπούν, που τον καλύπτουν, που τον αναδεικνύουν ξανά στα φώτα. Είναι αυτοί που τροφοδοτούν την αλαζονεία. Είναι αυτοί που κρατούν τον κύκλο της συγκάλυψης ανοιχτό.
Γιατί η κοινωνία δεν ξεχνά
Η Δικαιοσύνη οφείλει να προστατεύει τους αδύναμους, όχι τους προβεβλημένους. Οτιδήποτε λιγότερο, είναι προσβολή στο ίδιο το Σύνταγμα. Και όσο οι καταδικασμένοι συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, τα θύματα συνεχίζουν να δικάζονται σιωπηλά — κάθε μέρα.
Αλλά αυτή τη φορά, κάτι άλλαξε. Η υπόθεση αυτή γράφτηκε με ανεξίτηλο μελάνι. Και δεν πρόκειται να ξεχαστεί.
Το ελάχιστο που οφείλει να κάνει η Πολιτεία, η κυβέρνηση, η κοινωνία των πολιτών, είναι να σταματήσει να σιωπά μπροστά στην εξουσία των «επωνύμων». Η σιωπή είναι συνενοχή. Και η Ιστορία δεν συγχωρεί για πάντα.
Της Βιβής Παπατσώρη
Οικονομολόγου – Στατιστικολόγου
μέλους της Δημοτικής Οργάνωσης του Κινήματος Δημοκρατίας στην Αχαϊα
