Ο πρωτοπρεσβύτερος Αθανάσιος Νένες, ιερατικός προϊστάμενος επί σειρά ετών της κοινότητας των Ταξιαρχών του Γουότερταουν Μασαχουσέτης, θα νυμφευθεί ξανά κατόπιν αδείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ο π. Νένες, κάνοντας χρήση την προ ετών ληφθείσα απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να δίνεται η δυνατότητα σε κληρικούς εν χηρεία λόγω θανάτου της συζύγου των ή διαζυγίου να νυμφεύονται εκ νέου, υπέβαλε το αίτημα δια του Μητροπολίτη Βοστώνης Μεθοδίου στον οποίον ανήκει εκκλησιαστικά. Ο Μητροπολίτης Μεθόδιος το διαβίβασε στην Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, η οποία κατόπιν συζητήσεως προώθησε το αίτημα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και πριν λίγες ημέρες ήλθε θετική απάντηση.
Η αυτονόητη ποιμαντική θέση-μεθοδολογία και στο θέμα του δεύτερου γάμου των κληρικών, είναι ότι η αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος εξυπακούεται πως δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη.
Στις ημέρες μας, που τα πάντα αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού, δεν βοηθά να επιβάλλουμε με αυστηρά και γενικευμένα κριτήρια ορισμό του τι επιτρέπεται και του τι δεν επιτρέπεται.
Η ποιμαντική προσέγγιση οφείλει να είναι πολυδιάστατη. Να μην αγνοεί την κατάσταση του προσώπου.
Ο δεύτερος γάμος των κληρικών, δεν αναιρεί, σε καμία περίπτωση την αποστολή τους, ούτε τους εμποδίζει να βαδίσουν στο δρόμο του Χριστού.
Αντίθετα τους βοηθάει να ζήσουν αληθινά και να βρουν την ορθή σχέση με τον εαυτό τους, τον άλλο άνθρωπο μεμονωμένα, τους άλλους ανθρώπους ως ομάδες και κοινωνία, τη φύση και τον κόσμο.
Το πέρασμα αυτό από το τέρμα στην αφετηρία, είναι απαραίτητο ώστε, αν και κεντρομόλα προσανατολισμένος στο βαθύτερο εαυτό του ο κληρικός, να έχει τη δυνατότητα να δρα κεντρόφυγα, υπερβαίνοντας τις δικές του δυσκολίες και κινούμενος προς το Θεό και τους άλλους.
Το μονοσήμαντο και μονόφθαλμο και ρετουσαρισμένο κοίταγμα της πραγματικότητας, αφαιρώντας στοιχεία της και αποκλείοντας μελανά σημεία της μέσω φίλτρων, αποτελεί αφέλεια, γιατί διαζωγραφίζει μια εικονική, μια ψεύτικη πραγματικότητα. Η χριστιανική ζωή δεν είναι μια ζωή χωρίς εμπόδια.
Η Ορθόδοξη ανθρωπολογία σαφέστατα θεωρεί ως θεμέλιο για την οικοδόμηση ωφέλιμης συμπεριφοράς, όχι μια παρασιτική ή καταθλιπτική βίωση, αλλά μια ενωτική και συμπλεκτική συμβίωση. Τότε δε χανόμαστε, δεν αχρηστευόμαστε, αλλά είμαστε χρήσιμοι στους άλλους και οι άλλοι χρήσιμοι σ’ εμάς.
Οι άλλοι μας αντιπροσωπεύουν και εμείς τους εκπροσωπούμε. Δεν ωφελεί την κοινωνία, αλλά πρωτίστως την Εκκλησία, να έχει στους κόλπους της κληρικούς «νεκρούς, αδρανοποιημένους και ακίνητους, λόγω των δυσχερειών, που επέτρεψε ο Θεός, στη ζωή τους.
