Ξεχάστε το γιορτή της Μπαμπέτ, τον Ρατατούιγ να παλεύει με τις κατσαρόλες του και τον κακό κριτικό γεύσης Άντο Ίγκο, τη Ζιλιέτ Μπινός να φτιάχνει σοκολατάκια στον πάγκο του εργαστηρίου της και να γητεύει ένα ολόκληρο χωριό με τα μεθυστικά αρώματα. Τα φάρμακα που στοχεύουν στη μείωση της όρεξης και την αύξηση της αίσθησης του κορεσμού αλλάζουν τη σχέση μας με το φαγητό.
Στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στο Σίδνεϊ και σε άλλα αστικά κέντρα του κόσμου τα εστιατόρια έχουν ήδη λάβει το μήνυμα: κάτι πρέπει να κάνουν με τις μερίδες του φαγητού, καθώς ολοένα και περισσότερος κόσμος χρησιμοποιεί GLP-1s φάρμακα είτε έχουν φίλους και συγγενείς που λαμβάνουν τέτοιου τύπου σκευάσματα, παλιούς, καλούς συνδαιτημόνες που πλέον δεν μπορούν να ακολουθήσουν το… σπορ των λουκούλλειων γευμάτων καθώς με λίγες μπουκιές έχουν ήδη χορτάσει. Ο χώρος της εστίασης δεν μπορεί παρά να αφουγκραστεί τις αλλαγές που συμβαίνουν και να ανταποκριθεί σε αυτές προσφέροντας εναλλακτικές λύσεις στους πελάτες τους.
Τι δείχνουν τα στατιστικά
Σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2024 από την εταιρεία συμβούλων PricewaterhouseCoopers, το 8% έως 10% των Αμερικανών λαμβάνει σήμερα GLP-1, ενώ το 30% έως 35% έχει εκφράσει ενδιαφέρον να τα λάβει. Τον Απρίλιο, μια έρευνα της Bloomberg Intelligence διαπίστωσε ότι πάνω από το 50% των χρηστών έτρωγε λιγότερο συχνά έξω από το σπίτι από τότε που άρχισε να λαμβάνει τα φάρμακα. Μια άλλη έκθεση που δημοσιεύθηκε από την Morgan Stanley τον ίδιο μήνα διαπίστωσε ότι το 63% των ατόμων που λαμβάνουν Ozempic παραγγέλνουν σημαντικά μικρότερες ποσότητες όταν πηγαίνουν σε εστιατόρια. Όσοι έχει τύχει να παραγγείλουν ποτέ ένα tasting menu σε εστιατόριο ξέρουν πως κάθε πιάτο είναι σχεδόν μόνο μια μπουκιά για να δοκιμάσει κανείς τη γεύση και να διαπιστώσει την ευρηματικότητα του σεφ. Μήπως τελικά θα σερβίρονται πλέον τέτοιες μερίδες;
Μάλλον απέχουμε από αυτό, όμως δειλά- δειλά τα εστιατόρια αρχίζουν να προσφέρουν τις λιχουδιές τους σε μικρότερες μερίδες μειώνοντας αντιστοίχως και την τιμή βέβαια των πιάτων. Για παράδειγμα, στο Clinton Hall της Νέας Υόρκης προσφέρεται ένα από τα περιβόητα μπέργκερ του μαγαζιού σε μινιατούρα ενώ οι τηγανιτές πατάτες της μερίδας χωράνε στο ποτηράκι που χρησιμοποιούμε συνήθως για τα σφηνάκια. Το πιάτο ονομάζεται “Tiny Weeny mini meal”. «Οι πελάτες είναι λίγο πιο προσεκτικοί με το πόσο φαγητό καταναλώνουν» δήλωσε στο The Post ο Marketing Director, Gregory Mecane. Γι’ αυτό και το εστιατόριο βρήκε έναν πιο διασκεδαστικό τρόπο να «σερβίρει την ένταση της γεύσης σε ποσότητες που αντανακλούν τη μειωμένη όρεξη των πελατών».
To μισελενάτο Γαλλο-ιαπωνικό εστιατόριο L’ Abeille μείωσε το μενού του (Menu Petite Abeille) από πέντε πιάτα σε τρία για τον ίδιο λόγο ενώ σκέφτεται να κάνει αλλαγές και στο a la carte μενού του. Στο εστιατόριο Tucci ένα από τα διάσημα πιάτα του, το arancini με χαβιάρι, περιείχε τρία κομμάτια έναντι 34 δολαρίων, σήμερα έχει μόνο ένα έναντι 12 δολαρίων. Στο Alderman στην Times Square, υπάρχει ένα τμήμα όπου οι πελάτες μπορούν να φτιάξουν το δικό τους σνακ με προϊόντα όπως καπνιστό στήθος πάπιας ή ξηρούς καρπούς.
Φαίνεται πως σε λίγο θα είναι αναμενόμενο να ζητάνε οι πελάτες αντίστοιχα μενού, όπως για παράδειγμα ζητάνε οι vegeterians. Τα tapas, τα μεζεδάκια και οι μικρές μερίδες που θα επιτρέπουν στον καθένα να τρώει όσο θέλει (και μπορεί) αναμένεται να αποτελεί σύγχρονη τάση, όπως το γεγονός πως οι σεφ στρέφονται σε πιάτα στα οποία πρωταγωνιστεί η πρωτεΐνη ενώ μειώνονται οι υδατάνθρακες και η ζάχαρη. Πιθανολογείται επίσης η στροφή προς τη Nouvelle Cuisine που πάντοτε προσέφερε σπουδαία κουζίνα σε μικρές ποσότητες.
Ούτε φαγητό, μα ούτε και αλκοόλ
Όλοι γνωρίζαμε ότι η Gen Z έχει γυρίσει την πλάτη της στο αλκοόλ, το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τις παλαιότερες γενιές που δεν μπορούν να πιούν σχεδόν καθόλου όσο παίρνουν φάρμακα GLP-1s. Γι’ αυτό και τα snaquiris έχουν την τιμητική τους. Τι είναι; Μίνι κοκτέιλ σε ποσότητα λίγο μεγαλύτερη από ένα σφηνάκι. Βέβαια τα snaquiris είχαν σχεδιαστεί αρχικά για να εξυπηρετήσουν άλλους σκοπούς, όπως το να συνοδεύσουν ένα και μόνο πιάτο ή να δώσουν την ευκαιρία στους πελάτες να δοκιμάσουν περισσότερα του ενός κοκτέιλ. Να όμως που μπορούν να ανταποκριθούν και στις ανάγκες του Ozempic πλήθους.
Σύμφωνα με τους New York Times ένα μπαρ της μητρόπολης, το Back Bar του ξενοδοχείου Eventi στο Midtown, πρόσθεσε στο μενού του ένα νέο μαρτίνι στη μισή ποσότητα (περίπου 60-90 ml) για όσους χρησιμοποιούν GLP-1. «Οι άνθρωποι μπορεί να μην θέλουν να περιορίσουν το ποτό, αλλά το σώμα τους δεν το αντέχει όπως παλιά», είπε ο Jason Hedges, διευθυντής του μπαρ. Εκτιμά ότι το μπαρ πουλάει περίπου 35 μίνι μαρτίνι την εβδομάδα, σε σύγκριση με τα 75 ή 80 μαρτίνι κανονικού μεγέθους. Το κοντινό Fleur Room στο Moxy Hotel προσφέρει μια ειδική ώρα για μίνι μαρτίνι, όταν οι άνθρωποι μπορούν να δοκιμάσουν ένα μικρό κοκτέιλ για 9 δολάρια.
Ωστόσο, το φαινόμενο δεν έχει πάρει ακόμα μεγάλες διαστάσεις όπως επιβεβαιώνει και το εστιατόριο Otto στο Λονδίνο. Το εστιατόριο σερβίρει μόνο περίπου 40 πελάτες κάθε βράδυ και ο ιδιοκτήτης, Otto Tepasse, σημείωσε ότι πουλάει περίπου έξι μίνι μενού την εβδομάδα. Έχει όμως μια τακτική πελάτισσα: μια 80χρονη γυναίκα που παίρνει φάρμακα για τη μείωση της όρεξης και έχει ήδη παραγγείλει το αντίστοιχο μίνι γεύμα πέντε φορές. «Προσπαθούμε να αλλάζουμε μερικά από τα συστατικά για εκείνη, ώστε να μην βαριέται», είπε ο ιδιοκτήτης γελώντας.
Οδηγούμαστε λοιπόν στην εποχή «Αγάπη μου συρρίκνωσα τα γεύματα;». Ίσως ναι, ίσως όχι. Ίσως να είναι μία υγιής αντίδραση στην υπερκατανάλωση, στις τεράστιες μερίδες που σέρβιραν κάποτε τα εστιατόρια και στο food noise που έχει καλλιεργηθεί μέσω της foodie κουλτούρας, αλλά και του εσκεμμένου μπαράζ διαφημίσεων της βιομηχανίας τροφίμων που πολύ συχνά προωθεί άκρως επεξεργασμένα και ανθυγιεινά τρόφιμα που οδηγούν μαθηματικά στην παχυσαρκία. Κανείς όμως δεν θα έπρεπε να σβήσει από τον συναισθηματικό μας χάρτη τη χαρά του φαγητού και των τραπεζιών με τους αγαπημένους μας, που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας.
Εξωτερική φωτογραφία: @clintonhallny/Instagram
