Ένα ψέμα μπορεί να γίνει όπλο, και μια κατηγορία παγίδα για το πιο ιερό πράγμα την οικογένεια. Με το πιο αποτρόπαιο έγκλημα απέναντι στα ίδια του τα παιδιά βρέθηκε να κατηγορείται ο Ηλίας Ανδρικόπουλος. Πατέρας δύο δίδυμων κοριτσιών, η εν διαστάσει σύζυγός του τον κατήγγειλε για σεξουαλική κακοποίηση των μόλις τεσσάρων ετών διδύμων θυγατέρων του. Επί 3,5 χρόνια ο κ. Ανδρικόπουλος έζησε έναν εφιάλτη! Στιγματίστηκε ως δήθεν κακοποιητής. Αλλά το χειρότερο; Αποξενώθηκε από τις κόρες του! Βλέπετε η καταγγελία της μητέρας δεν ήταν μόνη, «θωρακίστηκε» από ψυχολογική γνωμάτευση της διαβόητης ψυχολόγου της ΕΛ.ΑΣ., τις ημέρες και τα έργα της οποίας έχει αναδείξει η δημοσιογραφική έρευνα της «ΜΠΑΜ στο Ρεπορτάζ».
Ας γυρίσουμε όμως στην υπόθεση του κ. Ανδρικοπουλου. Από τα στοιχεία-ντοκουμέντα που αποκαλύπτει σήμερα η «Μ», προκύπτει ότι η ψυχολόγος της ΕΛ.ΑΣ. στη γνωμάτευσή της κατέγραψε ότι «τα παιδιά εκδηλώνουν έντονο άγχος και φόβο στο άκουσμα του πατέρα», κάνοντας μάλιστα αναφορά σε περιστατικό όπου το ένα παιδί «έκλαιγε και φώναζε πως δεν θέλει να πάει μαζί του».
Ωστόσο, η απορριπτική διάταξη του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών καταρρίπτει πλήρως αυτό το αφήγημα: «Δεν προέκυψαν αποδεικτικά στοιχεία που να θεμελιώνουν τέλεση αξιόποινης πράξης. Τα ανήλικα τέκνα αναπαράγουν διηγήσεις που δεν ανήκουν στη δική τους εμπειρία, αλλά είναι αποτέλεσμα υποβολιμότητας». Η ίδια διάταξη υπογραμμίζει ότι οι ισχυρισμοί της μητέρας «δεν επαληθεύονται από κανένα ιατρικό ή κοινωνικό στοιχείο».
Στο ενημερωτικό σημείωμα της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων Αθηνών, καταγράφεται η εικόνα στο Νοσοκομείο Παίδων: «Τα ανήλικα προσήλθαν φορώντας μάσκες, χωρίς ιατρική ένδειξη, εκδηλώνοντας έντονη ταραχή και κλάμα. Δήλωσαν ότι φοβούνται μήπως μεταδώσουν ασθένεια στη μητέρα τους.»
Αυτή η φράση, όπως σημειώνει η Ε.Π.Α.Α. τους υποβλήθηκε από τρίτο πρόσωπο και αποδεικνύει «καλλιέργεια ψυχολογικού φόβου»
Τελικά, η διάταξη της 11ης Ιουλίου 2025 της Εισαγγελίας Ανηλίκων ανάθεσε «προσωρινά την πραγματική φροντίδα των ανηλίκων στον πατέρα τους, καθώς η παραμονή τους με τη μητέρα κρίνεται επιζήμια για την ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη».
Το χρονικό του αίσχους
Η οικογενειακή ευτυχία του Ηλία Ανδρικόπουλου με την πρώην σύζυγό του κατέρρευσε με τη διάσταση και το διαζύγιο, όταν η μητέρα ξεκίνησε – όπως επιβεβαιώνεται σε ψυχολογική γνωμάτευση που προσκόμισε και την υπογράφει η ψυχολόγος της ΕΛΑΣ – να ισχυρίζεται ότι οι δίδυμες κόρες τους ένιωθαν «άγχος» και «δυσφορία» κοντά στον πατέρα τους. Στη γνωμάτευση αυτή, καταγράφεται ότι «τα ανήλικα εκφράζουν φόβο και αρνητικά συναισθήματα όταν γίνεται αναφορά στον πατέρα τους», χωρίς όμως, όπως αναφέρεται στην απορριπτική διάταξη, να παρατίθεται «οποιοδήποτε ανεξάρτητο ή ιατρικό τεκμήριο που να επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς».
Από εκεί, η κατηγορία κλιμακώθηκε σε ανελέητη επίθεση: εξώδικες δηλώσεις και μηνυτήριες αναφορές για σεξουαλική κακοποίηση, βασισμένες αποκλειστικά στις δηλώσεις δύο τετράχρονων παιδιών, τα οποία – όπως διαπιστώθηκε – είχαν υποβληθεί σε έντονη χειραγώγηση από τη μητέρα τους και την εν λόγω «επιστήμονα». Το ενημερωτικό σημείωμα της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων Αθηνών είναι άκρως αποκαλυπτικό:
«Οι δηλώσεις των ανηλίκων εμφανίζουν σημαντικά στοιχεία υποβολής, επαναλαμβάνοντας αφηγήσεις τρίτου προσώπου.»
Ασύστολα ψεύδη με… επιστημονική μάσκα!
Στο κείμενο της γνωμάτευσης – όπως κατατέθηκε στη δικογραφία– της ψυχολόγου της ΕΛ.ΑΣ βάσει της οποίας ξεκίνησε ο γολγοθάς του πατέρα! Περιγράφεται ότι τα τετράχρονα κορίτσια «ανέφεραν περιστατικά αγγίγματος και φιλιών σε γεννητικά σημεία, καθώς και κατέβασμα ρούχων από τον πατέρα τους»!
Μια προσωρινή διάταξη περιόρισε τον πατέρα σε επαφές μόνο σε δημόσιους χώρους, ενώ ασφαλιστικά μέτρα τον στιγμάτισαν σαν εγκληματία, χωρίς να υπάρχει παραπομπή σε δίκη ή καταδικαστική απόφαση. Παρά την έκδοση απόφασης που όριζε συνεπιμέλεια, η μητέρα – σύμφωνα με το συμπληρωματικό σκεπτικό της απόφασης «δεν επέδειξε καμία πρόθεση συμμόρφωσης» και κράτησε τα παιδιά μακριά του για τρίαμισι χρόνια. Στο ίδιο σκεπτικό καταγράφεται η παράνομη αλλαγή σχολείου, χωρίς συναίνεση του πατέρα, πράξη που κρίθηκε «καταχρηστική και επιζήμια για την εκπαιδευτική και ψυχοκοινωνική σταθερότητα των ανηλίκων».
Η εικόνα στο Νοσοκομείο Παίδων, όπως αποτυπώνεται σε υπηρεσιακή έκθεση της Ε.Π.Α.Α., προκαλεί σοκ! «Τα ανήλικα κορίτσια έφεραν προστατευτικές μάσκες χωρίς ιατρική αιτιολόγηση και εξέφραζαν φόβο ότι θα προκαλέσουν βλάβη στη μητέρα τους, σε περίπτωση που τις αφαιρέσουν.»
Όλες οι κατηγορίες κατέρρευσαν σε διαδοχικές δικαστικές αποφάσεις: «Δεν στοιχειοθετείται η τέλεση αξιόποινης πράξης. Τα καταγγελλόμενα αποτελούν προϊόν υποβολής και όχι αυθεντικής εμπειρίας των ανηλίκων.» ( σ.σ. απόσπασμα από την απορριπτική διάταξη).
Ψευδής γνωμάτευση
Η κατηγορία για σεξουαλική κακοποίηση στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά στην ψευδή γνωμοδότηση της ψυχολόγου της ΕΛΑΣ. Στο κείμενο της γνωμάτευσης – όπως κατατέθηκε στη δικογραφία– περιγράφεται ότι τα τετράχρονα κορίτσια «ανέφεραν περιστατικά αγγίγματος και φιλιών σε γεννητικά σημεία, καθώς και κατέβασμα ρούχων από τον πατέρα τους». Η ίδια κατέγραψε «έντονο άγχος αποχωρισμού, νυχτερινούς εφιάλτες και συμπεριφορές αυτοϊκανοποίησης», υπονοώντας ότι πρόκειται για «συμπτώματα παραβιαστικής εμπειρίας».
Η μητέρα, σύμφωνα με το κείμενο της γνωμάτευσης, ανέφερε επιπλέον ότι «τα παιδιά αρνούνται να τα κάνει μπάνιο ο πατέρας τους» και ότι «εμφανίζουν δυσκολία στην ούρηση». Όπως όμως σημειώνεται ρητά στην απορριπτική διάταξη, δεν προσκομίστηκε «κανένα ιατρικό ή άλλο ανεξάρτητο στοιχείο που να επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς αυτούς».
Κομβικό σημείο είναι ότι η ψυχολόγος χρησιμοποίησε το ψυχομετρικό εργαλείο MMPI-2 – το οποίο, όπως η ίδια παραδέχτηκε κατά την εξέτασή της, «θεωρείται πλέον ξεπερασμένο και μη έγκυρο από την Αμερικανική Ψυχολογική Ένωση». Παρά ταύτα, με βάση αυτό, έκρινε τη μητέρα «ψυχικά υγιή» και χωρίς τάσεις χειραγώγησης, ενώ για τον πατέρα ανέφερε ότι «εμφανίζει έντονη συναισθηματική φόρτιση και δυσκολία αποδοχής των ευρημάτων».
Οι κατηγορίες κατέρρευσαν σε διαδοχικές δικαστικές αποφάσεις, με το σκεπτικό ότι «δεν προέκυψε από κανένα στοιχείο η τέλεση των καταγγελλόμενων πράξεων· οι περιγραφές των ανηλίκων φέρουν σαφή σημάδια υποβολής και αναπαραγωγής αφηγήσεων τρίτου προσώπου».
Ένα ηχητικό ντοκουμέντο από εκείνη τη μέρα αποτυπώνει τις κραυγές τους – όχι φόβο απέναντι σε εμπειρία, αλλά απέναντι σε μια ιδέα που τους εμφυτεύτηκε. Παρά τα στοιχεία αυτά, η ψυχολόγος πρότεινε εποπτευόμενη επικοινωνία για τον πατέρα. Ο κ. Ανδρικόπουλος αρνήθηκε κατηγορηματικά: «Είμαι ο πατέρας τους, όχι εγκληματίας.».Η υπόθεση αυτή ανέδειξε με τον πιο ωμό τρόπο πώς «ειδικοί» μπορούν να ντύνουν ψεύδη με επιστημονικό κύρος, συνθλίβοντας ζωές και διαλύοντας οικογένειες.
Γονική αποξένωση
Η μητέρα δεν περιορίστηκε στις αρχικές κατηγορίες. Όπως αναφέρεται ρητά στη Διάταξη, παραβίασε την απόφαση συνεπιμέλειας, «κρατώντας τα ανήλικα τέκνα μακριά από τον πατέρα τους για διάστημα τουλάχιστον τριάμισι ετών, χωρίς δικαστική άδεια και κατά παράβαση των αποφάσεων».
Σύμφωνα με την Έκθεση της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων Αθηνών, τα κορίτσια – τότε μόλις τεσσάρων ετών – δήλωναν ότι «ο πατέρας τους είναι κακός και μπορεί να βλάψει τη μητέρα τους».
Η Ε.Π.Α.Α. καταγράφει: «Η μητέρα καλλιέργησε συστηματικά ένα κλίμα ψυχολογικού τρόμου, ενσταλάζοντας στα ανήλικα την πεποίθηση ότι ο πατέρας αποτελεί απειλή. Η στάση αυτή προκάλεσε σοβαρή ψυχική βλάβη και διατάραξη της συναισθηματικής τους ισορροπίας.»
Η Δρ. Χριστίνα Μπογιατζή, διορισθείσα από την εισαγγελία ανηλίκων (έμμεσα από Ανδρικόπουλο) περιγράφει λεπτομερώς στη δική της έκθεση το μέγεθος της χειραγώγησης: «Τα κορίτσια ήταν εμφανώς αναστατωμένα από το πρωί. Κρατούσαν δύο λούτρινα παιχνίδια που, όπως είπαν, “είναι από τη μαμά και τη νονά”. Οι ζωγραφιές τους επιβεβαίωσαν για ακόμη μία φορά την αποξένωση προς τον πατέρα… Κατάφερα να τον αποκαλέσουν και αντιμετωπίσαμε τις ψευδείς μνήμες περί κακοποίησης και εγκατάλειψης. Ειδικά η μία ανήλικη έδειξε μεγάλη δυσπιστία προς τον εαυτό της, μένοντας σιωπηλή όταν ρωτήθηκε ‘Πώς σε κακοποίησε ο μπαμπάς;’ Στο τέλος παραδέχτηκε ότι δεν υπήρξε κακοποίηση.»
Η ίδια παιδοψυχολόγος σημειώνει για το άλλο παιδί: «Επέμενε ότι ο πατέρας είχε εγκαταλείψει τη μητέρα με δύο παιδιά. Εξήγησα ότι ο πατέρας δεν τα εγκατέλειψε ποτέ, αλλά χώρισε από τη μητέρα τους και συνεχίζει να τις διεκδικεί παντού, στο σχολείο, στο σπίτι, παντού.»
Η παιδοψυχολόγος κατέληξε σε συμπέρασμα-καμπανάκι:
«Τα κορίτσια δεν έχουν μάθει να οριοθετούνται· παρουσιάζουν εναντιωματική και ιδεοψυχαναγκαστική συμπεριφορά, με εμμονές που αποσκοπούν στην επανένωσή τους με τη μητέρα. Χρησιμοποιούν ορολογία ενηλίκων, γεγονός που δείχνει εξωτερική επιρροή. Η γονική αποξένωση που βιώνουν είναι άκρως διαβρωτική για τον ψυχισμό τους.»
Το κλίμα φόβου εντάθηκε όταν, σύμφωνα με την ίδια έκθεση, παρενέβη θεία από την πλευρά της μητέρας, παραβιάζοντας τις οδηγίες απομόνωσης της μητρικής οικογένειας από τις συνεδρίες: «Όλα ανατράπηκαν μετά το συμβάν με τη θεία. Τα κορίτσια με τοποθέτησαν και εμένα στη θέση του ‘κακού αντικειμένου’, θεωρώντας με εχθρό όπως και τον πατέρα».
Η μητέρα, πέρα από την ψυχολογική απομάκρυνση, προχώρησε και σε πρακτικές ενέργειες
αποκλεισμού: άλλαξε αυθαίρετα σχολείο στα παιδιά χωρίς τη συναίνεση του πατέρα, ενέργεια που το δικαστήριο χαρακτήρισε «παράνομη και καταχρηστική», και τα κράτησε εκτός σχολείου επί μήνες, ισχυριζόμενη χωρίς κανένα ιατρικό έγγραφο ότι ήταν άρρωστα.
Η αρχική ψυχολογική γνωμοδότηση, που υποστήριζε ότι «τα παιδιά αισθάνονται ασφάλεια μόνο με τη μητέρα», κατέρρευσε μετά την ακροαματική διαδικασία. Όπως αναφέρεται στην απόφαση: «Αποδείχθηκε ότι η μητέρα χειραγώγησε τα ανήλικα τέκνα, προκαλώντας πλήρη αποξένωσή τους από τον πατέρα. Οι δηλώσεις τους περί φόβου και κινδύνου είναι προϊόν υποβολής και όχι προσωπικής εμπειρίας.»
Οι ζωγραφιές που κατατέθηκαν στη δικογραφία μαρτυρούν την αλλοίωση της εικόνας του πατέρα: σκούρα χρώματα, φιγούρες χωρίς πρόσωπο, λεζάντες όπως «κακός μπαμπάς». Η Ε.Π.Α.Α. συνοψίζει: «Τα παιδιά υπέστησαν έντονη ψυχική φόρτιση και ανέπτυξαν αρνητική ταυτότητα απέναντι στον γονέα τους, αποτέλεσμα συνεχούς και σκόπιμης γονικής αποξένωσης.»
Η δικαίωση
Η τελική ετυμηγορία του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών έβαλε τέλος σε έναν εφιάλτη τριάμισι ετών. Όπως αναφέρεται ρητά στην απόφαση: «Ο πατέρας κρίνεται απολύτως ικανός να ασκήσει την επιμέλεια των ανηλίκων τέκνων του. Αντιθέτως, η μητέρα επέδειξε καταχρηστική άσκηση της γονικής μέριμνας, βλάπτοντας το συμφέρον των παιδιών με πράξεις και παραλείψεις που οδήγησαν σε πλήρη αποξένωσηαπό τον πατέρα.».
Η απόφαση ανέθεσε την μονομελή επιμέλεια στον Ηλία Ανδρικόπουλο, περιορίζοντας τη μητέρα σε εποπτευόμενη επικοινωνία και προειδοποιώντας ότι η μη συμμόρφωση «συνεπάγεται χρηματική ποινή και προσωπική κράτηση». Η έφεση της μητέρας απορρίφθηκε με την Απορριπτική Διάταξη, όπου το δικαστήριο σημειώνει: «Η μητέρα δεν επέδειξε καμία πρόθεση συμμόρφωσης προς τις αποφάσεις· αντιθέτως, συνέχισε να παραβιάζει το δικαίωμα επικοινωνίας του πατέρα, παρά τις επανειλημμένες δικαστικές επισημάνσεις.».
Σημαντικό ρόλο στη δικαστική κρίση είχαν οι διαπιστώσεις της Δρ. Χριστίνας Μπογιατζή, όπως καταγράφονται σε έκθεση του Νοσοκομείου Παίδων: «Διαπίστωσα βιωματικά πλέον πως τα παιδιά χρειάζονται το φυσικό ερέθισμα του πατέρα σε δυαδικό σχήμα, χωρίς παρεμβολές τρίτων. Θεωρώ πλέον τον πατέρα απολύτως ικανό να αναλάβει την καθημερινή φροντίδα των ανηλίκων, καθώς έχει ολοκληρώσει σειρά ψυχοεκπαιδευτικών συνεδριών μαζί μου. Τα παιδιά ξεκίνησαν να τον αποκαλούν ‘μπαμπά’ και θεωρώ ότι η σχέση μπορεί πλέον να αποκατασταθεί σε υγιή βάση.». Σήμερα, η εικόνα είναι αγνώριστη σε σχέση με το παρελθόν. Τα ίδια κορίτσια που κάποτε ούρλιαζαν στους διαδρόμους του Νοσοκομείου Παίδων, φοβισμένα από λόγια που τους είχαν φυτευτεί, τώρα γελούν και παίζουν ανέμελα δίπλα στον πατέρα τους.
Η Ε.Π.Α.Α., σε πρόσφατη αναφορά της, καταγράφει: «Ο πατέρας παρέχει σταθερότητα, φροντίδα και συναισθηματική ασφάλεια. Τα παιδιά παρουσιάζουν θεαματική βελτίωση στην ψυχολογική τους κατάσταση, απομακρυνόμενα από την καλλιεργηθείσα αίσθηση φόβου.»
Οι ζωγραφιές τους έχουν πλέον φωτεινά χρώματα, ήλιους και καρδιές, με φιγούρες που δείχνουν χαρούμενο πατέρα και κόρες να κρατιούνται χέρι-χέρι. Φωτογραφίες από καλοκαιρινές στιγμές στη θάλασσα απαθανατίζουν χαμόγελα και παιχνίδια στην άμμο — μια εικόνα που πριν από λίγα χρόνια έμοιαζε αδιανόητη.
Ο Ηλίας Ανδρικόπουλος, ο άνθρωπος που οι ψευδείς καταγγελίες της πρώην συζύγου και η ψευδογνωμοδότηση της ψυχολόγου της ΕΛΑΣ προσπάθησαν να μετατρέψουν σε «τέρας», στέκεται όρθιος σήμερα δίπλα στα παιδιά του.
Η ιστορία του είναι υπενθύμιση ότι, όσο ισχυρό κι αν είναι το ψέμα, η αλήθεια μπορεί να επιστρέψει, να αποκαταστήσει και να λυτρώσει! Η υπόθεση του Ηλία Ανδρικόπουλου αποτελεί ζωντανό παράδειγμα του πώς μια ψευδογνωμάτευση και η γονική αποξένωση μπορούν να γκρεμίσουν οικογένειες και να σημαδέψουν ανεπανόρθωτα παιδιά.
