Στους καιρούς των κινητών, της ΑΙ, της άμεσης και καταιγιστικής ενημέρωσης, η καρτ ποστάλ φαίνεται μια ρετρό ανάμνηση από το πολύ μακρινό παρελθόν. Ωστόσο, μια συγκεκριμένη καρτ ποστάλ εκτόξευσε τη νοσταλγία σε άλλα ύψη.
Ταχυδρομήθηκε από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών στις 17 Ιουνίου του 1953, αλλά έφτασε στο ταχυδρομείο της Οτάβα του Ιλινόις μόλις τον περασμένο… Αύγουστο.
Κάποιος άλλος θα την είχε παραπετάξει ως ένα ανώφελο κειμήλιο του παρελθόντος. Οχι, όμως, και ο Μαρκ Τόμσον, ο διευθυντής του ταχυδρομείου, ο οποίος βάλθηκε να σκάψει στην ιστορία για να βρει τον αποστολέα της και –ίσως– τον παραλήπτη.
Αποφασισμένος, ο Τόμσον άρχισε να ρωτάει και να αναζητά. Η είδηση διαδόθηκε και οι τοπικοί δημοσιογράφοι ανέλαβαν το κουβάρι της αναζήτησης, ενθουσιασμένοι από τον μυστηριώδη αποστολέα που είχε υπογράψει την κάρτα απλώς με το όνομα «Αλαν».
Στην έρευνα συμμετείχε η Γενεαλογική Ενωση της Κομητείας LaSalle, αλλά και πλήθος εθελοντών που σάρωσαν αρχεία και παλιά αποκόμματα εφημερίδων, αναζητώντας αναφορές στον «Rev. F.E. Ball» και τον «Alan» από την εποχή που στάλθηκε η καρτ ποστάλ.
Η αναζήτηση τελικά οδήγησε προς τα δυτικά. Φάνηκε ότι ο «Αλαν» ίσως ήταν ο δρ Αλαν Μπολ, 88 ετών σήμερα και συνταξιούχος, που πλέον ζει στο Σαντπόιντ του Αϊνταχο, σε απόσταση άνω των 2.700 χλμ. από τη διεύθυνση που αναγράφεται στην κάρτα.
Από τη Νέα Υόρκη στο… πουθενά
Ολα ξεκίνησαν το 1953, όταν ο Μπολ πήρε το τρένο από την Οτάβα για τη Νέα Υόρκη, απ’ όπου σχεδίαζε να πάρει το αεροπλάνο για το Πουέρτο Ρίκο, όπου θα περνούσε το καλοκαίρι του με τη θεία του. Καθώς η οικογένειά του δεν είχε οικονομική επιφάνεια, ο Μπολ αποταμίευε για καιρό για εκείνο το ταξίδι από ευκαιριακές δουλειές.
Ηταν ενθουσιασμένος που θα «γνώριζε μια διαφορετική γλώσσα» και νέους τρόπους ζωής. Περιέγραψε εκείνη την περίοδο ως «την ενηλικίωσή του». Ηταν επίσης λίγο νευρικός, καθώς θα ήταν το πρώτο του ταξίδι με αεροπλάνο.
Εχοντας λίγο χρόνο στη Νέα Υόρκη, προτού πάει στο αεροδρόμιο, έκανε μια στάση στο τότε ολοκαίνουργιο κτίριο της Γραμματείας των Ηνωμένων Εθνών. Εκεί, έβαλε ένα γραμματόσημο των δύο σεντ σε μια καρτ ποστάλ του κτιρίου και την έστειλε στους γονείς του για να τους ενημερώσει: «Τα κατάφερα να φτάσω μέχρι τη Νέα Υόρκη».
Ακόμα και στα 88 του, ο Μπολ θυμόταν με νοσταλγία το ταξίδι ζωής στο Πουέρτο Ρίκο. Αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι η κάρτα που είχε στείλει κάποτε στο σπίτι του δεν έφτασε ποτέ στους γονείς του, παρά χάθηκε στο ταχυδρομικό χάος.
«Συγγνώμη για την καθυστέρηση»
Και τότε, μια μέρα του Σεπτέμβρη του 2025, 72 χρόνια μετά, ο Μπολ έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον Τομ Κόλινς, τον δημοσιογράφο των Times της Οτάβα, που τον ενημέρωνε πως μάλλον εντοπίστηκε η καρτ ποστάλ που είχε στείλει το 1953.
«Οταν το άκουσα, άρχισα να γελάω», παραδέχεται ο Μπολ, προσθέτοντας πως η εξέλιξη του φάνηκε τόσο αλλόκοτη όσο και αναπάντεχη.
Την καρτ ποστάλ τού την παρέδωσε ένα χαμογελαστός υπάλληλος του ταχυδρομείου του Σάντποιντ, λέγοντάς του «συγγνώμη για την καθυστέρηση».
Επειτα από 72 χρόνια, τουλάχιστον 4.000 χλμ. σε ολόκληρη την Αμερική και με τη βοήθεια ενός ταχυδρόμου, δημοσιογράφων και μιας ομάδας γενεαλόγων, η καρτ ποστάλ επέστρεψε στον αποστολέα της, κλείνοντας τον κύκλο ενός μηνύματος που κανείς δεν ήξερε πως είχε σταλεί και ότι είχε χαθεί στον δρόμο.
