Ο Διονύσης Τεμπονέρας μοιράζεται σκέψεις και αναμνήσεις, συγκρίνοντας τον αγώνα της μητέρας του για τη δικαιοσύνη στη δολοφονία του πατέρα του Νίκου Τεμπονέρα με τους σημερινούς αγώνες της Μαρίας Καρυστιανού.
Υπογραμμίζει τον καθημερινό αγώνα της όχι μόνο απέναντι στους δολοφόνους των παιδιών τους, αλλά και ενάντια στον κοινωνικό εκφασισμό, τη βία, την αδιαφορία και την έλλειψη αξιών που συνεχίζουν να μολύνουν την κοινωνία μας.
Συγκεκριμένα, στην ανάρτησή του, γράφει:
«που πάει κομμωτήριο»…
«που είναι μια χαροκαμένη ντίβα»…
«που είχε παρατήσει» το μονάκριβο παιδί της…
«που θα κάνει κόμμα ή θα προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ» και άλλες βρωμιές…
μου ήρθαν στο μυαλό τα παρακάτω:
Πριν από περίπου 33 χρόνια ξεκίνησε η δίκη στο Βόλο για την δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα από το μέλος της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και δημοτικό σύμβουλο της ΝΔ, Γιάννη Καλαμπόκα.
Κατά τη διάρκεια της δίκης, μέσα στο δικαστήριο, οι συγγενείς του Καλαμπόκα, οι ομοϊδεάτες του, στελέχη της ΝΔ και γνωστά φασισταριά της Πάτρας, αντί να σκύβουν το κεφάλι από ενοχή, φτύνανε, έβριζαν τη μάνα μου, που καθόταν πάντα στην πίσω σειρά με εμένα και την αδερφή μου 9 και 11 χρονών τότε, την κοιτούσαν υποτιμητικά και της έλεγαν:
«… δείτε η χήρα με τα κόκκινα μαλλιά».
Η μάνα μου γύριζε το βλέμμα αλλού.
Δεν τους απάντησε ποτέ.
Ήταν συγκεντρωμένη στο στόχο και σε ένα και μόνο σκοπό:
Να τιμωρηθούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα.
Αρκετοί αφελείς (δυστυχώς και από την Αριστερά) την παρότρυναν να κατέβει στην πολιτική, να εκλεγεί βουλευτής και άλλα αστεία.
Η μάνα μου δεν έμπαινε καν στον κόπο να τους απαντήσει.
«Τόσο καταλαβαίνουν» …μου έλεγε.
«Ο αγώνας για το δίκιο, δεν παίρνει ανταλλάγματα».
Το κράτησα και το κρατώ ακόμα αυτό.
Αρκετά χρόνια μετά, η ίδια παρότρυνση για κάθοδο στην πολιτική ξέρω ότι απευθυνόταν και στη Μάγδα Φύσσα, το σύμβολο του αγώνα κατά του φασισμού.
Δεν είχα ποτέ αμφιβολία, ότι και η Μάγδα Φύσσα θα κοίταζε τους «καλοπροαίρετους» αφελείς χαμογελώντας (χλευαστικά) με τον ίδιο τρόπο με τη μάνα.
Έτσι και για τον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι αυτές τις ημέρες που δίνει τη μάχη για την εκταφή του παιδιού του, τα ίδια φασισταριά λένε, ότι «τον έβαλαν εκεί να κάνει τσαντίρι(!) το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, να μην κλείσει η δικογραφία, να μην ξεκινήσει η δίκη και να μείνει το θέμα των Τεμπών στην επικαιρότητα, για λόγους πολιτικής εκμετάλλευσης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης».
«Τον βάλανε εκεί για να κάνει κακό στην κυβέρνηση»…
Έτσι λένε για έναν πατέρα που θέλει να πάρει τα κόκκαλα του παιδιού του και να μάθει από τι πέθανε το παιδί.
Η τακτική είναι γνωστή και επαναλαμβανόμενη.
Θέλουν οι αλήτες – γιατί για αλήτες που δεν σέβονται τίποτα πρόκειται – να αποδείξουν ότι όλοι είναι ίδιοι και ότι όλα ξεπουλιούνται στο βωμό της πολιτικής και οικονομικής σκοπιμότητας.
Έτσι έμαθαν στη ζωή τους. Μια ζωή να σέρνονται χωρίς ιδανικά.
Σαν σάπιοι που είναι αδυνατούν να αντιληφθούν, ότι όταν διψάς για δικαιοσύνη…όταν έχεις χάσει το παιδί, τον πατέρα ή τον άντρα σου, ουρλιάζει μέσα μια και μόνο λέξη που σε τρυπάει από άκρη σε άκρη και δεν σε αφήνει να κλείσεις μάτι:
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΡΕ
Γιατί όλα αυτά;
Σήμερα το απόγευμα θα βραβευτεί η Μάγδα και η Μαρία με το «βραβείο Νικηφορίδης» για την ειρήνη. Ο Πάνος Ρούτσι συνεχίζει τον αγώνα στο Σύνταγμα.
Εκτός από τον συγκλονιστικό αγώνα τους, τους αξίζει το βραβείο και για ένα επιπλέον λόγο.
Γιατί εκτός από τους δολοφόνους έχουν να αντιμετωπίσουν και τον κοινωνικό εκφασισμό, την ανοχή και την αδιαφορία μας, την έλλειψη αξιών και ιδανικών αλλά και τα ακροδεξιά «σκατά» που δυστυχώς έχουν ποτίσει την κοινωνία.
Τιμή και δόξα στη Μαρία Καρυστιανού, στην Μάγδα Φύσσα, στον Πάνο Ρούτσι και σε τόσους άλλους, που όταν τους κοιτάζουμε ξέρουμε, ότι ευτυχώς μπορούμε ακόμα να θυμόμαστε πως είναι να λέγεσαι άνθρωπος”.
